ΟΛΟΙ ΜΟΥΓΚΑ ΒΡΕ….!

Δεν μπορεί κανένας πολίτης με ενσυναίσθηση, να σκέφτεται τίποτα άλλο, από τον άδικο χαμό του παλικαριού στην Ν. Φιλαδέλφεια και από τον ανείπωτο πόνο των γονιών του. 

Όλα τα άλλα τα φλύαρα, ας περιοριστούν σε μερικές καθαρές κουβέντες :

- Ο υπουργός, ακόμη και μιας ημέρας, που έκατσε στην "βάρδια" του αυτό το φονικό, παραιτείται αναλαμβάνοντας την πολιτική ευθύνη.

- Οι ανευθυνοϋπεύθυνοι αστυνομικάρχες απομακρύνονται, αν δεν παραιτούνται, από λόγους υπηρεσιακής ευθύνης, για αυτό το μπάχαλο.

- Τα κόμματα εξουσίας βγάζουν τον σκασμό, γιατί ανάλογα έγιναν στις "βάρδιες" όλων τους και μυαλό δεν έβαλαν. 

- Όλα τα κόμματα λένε δημόσια και μακάρι συμφωνούν, πέρα από την ελεεινή ψηφοθηρία τους, τι πρέπει να γίνει θεσμικά, για να μην έχουμε άλλα τέτοια.

- Οι ολιγάρχες-ιδιοκτήτες των αθλητικών ομάδων παίρνουν το οικονομικό κόστος της αποχής, από τους αγώνες και τα πρωταθλήματα, που δεν τους αξίζουν. 

-  Και η επαγγελματική μου φάρα, κυρίως  η "αθλητική δημοσιογραφία", βγάζει διπλό σκασμό, αναλαμβάνει τις δικές της ευθύνες, για τα πυροδοτικά πρωτοσέλιδα και διορθώνει την μόστρα της. 

Μετά να κουβεντιάσουμε ότι θέλετε και όσο θέλετε. Αλλά μέχρι τότε, μούγκα όλοι..!!

 

Παγκόσμια Ημέρα Γάτας

Όλως τυχαία διάβασα πως στις 7 Αυγούστου  ήταν η «παγκόσμια ημέρα γάτας». Υποθέτω πως θα έχουν οριστεί και άλλες παγκόσμιες ημέρες για άλλα ζώα. Με την ευκαιρία θέλω να σημειώσω, πως καμία κακοποίηση ζώου δεν μπορεί να είναι ανεκτή σε κοινωνίες που θέλουν να θεωρούνται πολιτισμένες. Ίσως βέβαια να είναι επίσης το ίδιο χρήσιμο να καθιερωθεί και η «παγκόσμια ημέρα του ανθρώπου», ως όχι λιγότερο κακοποιό και συγχρόνως κακοποιημένο ον! 

Η αυτοοργάνωση και η δράση των ομάδων πρωτοβουλίας!

Εδώ και μερικούς μήνες έχει αναπτυχθεί ένα μαζικό κίνημα, πρώτα στην Πάρο και στην Νάξο και τώρα και στην Χαλκιδική,  στην Κρήτη, στην Ρόδο και σε άλλα μέρη της Χώρας  με στόχο να προστατευθούν οι παραλίες στην περιοχή δράσης του κινήματος και να ελευθερωθούν από τις παρανομίες διαφόρων επιτήδειων που τις έχουν καταλάβει. Και ήδη έχουν τις πρώτες επιτυχίες : Το κίνημα μεταδόθηκε και μαζικοποιήθηκε και σε άλλα μέρη, χωρίς κεντρικό συντονισμός. Έχει ενεργοποιηθεί ο χρόνια κοιμώμενος και βραδυκίνητος κρατικός μηχανισμός. Και πολλοί επιχειρηματίες (κάτω από τον φόβο των προστίμων ) έχουν αποσύρει τις ομπρέλες και τα καθίσματα από τις παραλίες. Βέβαια βρισκόμαστε ακόμη μακριά από την επίτευξη του τελικού στόχου των κινημάτων. 

Τρεις παρατηρήσεις :

1.) Το κίνημα για την απελευθέρωση της παραλίας και όχι το”κίνημα της πετσέτας”, όπως θέλουν μερικοί να το χαρακτηρίζουν, φοβούμενοι την εξάπλωση του και σε άλλες δραστηριότητες, ξεκίνησε ως αυθόρμητη αντίδραση των πολιτών σε αυθαιρεσίας στις παραλίες και με αυτόν τον στόχο  κέρδισε τη συμπάθεια και τη συμπαράσταση πολλών. Τελευταία υπάρχει μια προσπάθεια από διάφορα κόμματα να καπελώσουν το κίνημα για να αποκομίσουν κομματικά οφέλη. Και είναι απορίας άξιο, γιατί μέχρι σήμερα τόσα χρόνια τα κόμματα αυτά δεν έκαναν τίποτε για να αποτρέψουν αυτήν την κατάντια. Για αυτόν τον λόγο είναι ανάγκη τα κινήματα  να εμποδίσουν το κομματικό καπέλωμα των προσπαθειών τους.

2.) Είναι φανερό ότι το κίνημα απέκτησε μαζικότητα, ξαπλώθηκε σε πολλά μέρη και έχει και τις πρώτες επιτυχίες του. Και θέλω να βάλω το ερώτημα : Γιατί δεν μπορούν ομάδες πολιτών να ενωθούν και να αποτελέσουν την αντίδραση σε άλλες αυθαιρεσίας της Πολιτείας και του βαθύ κράτους, όχι αναγκαστικά σε ζητήματα τοπικού χαρακτήρα αλλά και σε ζητήματα πανελλήνιας εμβέλειας. Και δεν χρειάζεται να υπάρξει κάποιος μπροστάρης ή διοργανωτής για να αρχίσει μια δράση, αλλά μέσα από τα μέσα κοινής δικτύωσης μπορούν να αναπτύξουν ομάδες τον προβληματισμό τους και να καλέσουν ενδιαφερόμενους να συμμετέχουν στην όποια προσπάθειά τους. Ένα παράδειγμα για το αντικείμενο συσπείρωσης ομάδων σε πανελλήνιο επίπεδο είναι η κλιματική αλλαγή, που εδώ και μερικά χρόνια την βλέπουμε μπροστά μας και που τόσες καταστροφές έχει επιφέρει στην Χώρα. Όχι μόνο σε περιβαλλοντολογικά θέματα αλλά και σε οικονομικό  επίπεδο. Μπορούν να μπουν στόχοι, να δημοσιοποιηθούν και μετά υπάρχει ο δρόμος για συσπείρωση και δράση.

3.) Δεν μπορεί να ξεφεύγει την προσοχή κανενός, ότι οι κυβερνητικές αυθαιρεσίες και το βαθύ κράτος έχουν ισχυροποιηθεί και αποθρασυνθεί και χρησιμοποιούν κάθε μέσο και μέτρο για να παραμείνουν κυρίαρχα. Ιδιαίτερα μάλιστα τώρα που δεν υπάρχει αξιόπιστη αντιπολίτευση στην Κυβέρνηση της Ν.Δ.,  αυτά τα φαινόμενα τείνουν να αυξηθούν και να μεγιστοποιηθούν. Γι’ αυτό και ο ρόλος του ενεργού πολίτη, που σημαίνει του ενημερωμένου πολίτη, για τα δικαιώματα και για τις υποχρεώσεις του, αποκτά κομβική σημασία.

Έτσι η πίεση στην πολιτεία προϋποθέτει την αφύπνιση και την οργανωμένη και συγκροτημένη συλλογικότητα. Και είναι καλό όλοι μας να γνωρίζουμε, ότι για να έχουμε αποτέλεσμα στις όποιες ενέργειές μας, χρειάζεται να έχουμε υπομονή και επιμονή στον στόχο μας. Χρειάζεται να γνωρίζουμε, ότι για την αποτελεσματικότητα των δράσεων μας, θα χρειαστεί να δώσει ο καθένας μας, ενεργητικότητα,  κόπο, μερικές θυσίες από την καθημερινότητα του και κυρίως διάθεση για συνεργασία με αυτούς που από κοινού βάζουμε στόχους. Δεν χρειάζονται εκρήξεις, που θα αποφέρουν άστοχα και ατελέσφορα αποτελέσματα, αντιπαραθέσεις χωρίς πολιτικό περιεχόμενο. Δεν χρειάζεται ο θυμός μόνο να καθοδηγεί τις δράσεις μας και τις ενέργειές μας. Χρειάζεται να πρυτανεύει η λογική, η γνώση των όποιων δυνατοτήτων μας, οριοθέτηση των στόχων, συγκεκριμενοποίηση των τακτικών  και στρατηγικών ενεργειών μας και στόχοι πραγματοποιήσιμοι και όχι μαξιμαλιστικοί

Και ας γνωρίζουμε, ότι ενεργός πολίτης δεν γίνεται κάποιος «δωρεάν» και αλά καρτ, χωρίς προσπάθεια, μέθοδο και γνώση.

Ένα εύστοχο σχόλιο του Δημήτρη Παρασκευά, σχετικά με τα διάφορα σχόλια, θετικά και αρνητικά, χυδαία και ευπρεπή, για τον θάνατο της Μαριάννας Βαρδινογιάννη.

Μερικές σκέψεις: 

1. Η κοινωνία έχει κάθε λογής ανθρώπους, μεταξύ των οποίων και "μαϊντανούς". 

2. Οι μαϊντανοί χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: 

α. Στους γλύφτες, που -για να αισθανθούν οι ίδιοι σημαντικοί- αποθεώνουν   ένα "επώνυμο" πρόσωπο, για να πάρουν λίγο από την ας πούμε "λάμψη  του" και 

β. Στους κομπλεξικούς, που ακριβώς για τον ίδιο λόγο (για να πάρουν οι ίδιοι λάμψη λερώνοντας τον διάσημο), του σέρνουν τα "εξ αμάξης." Δυστυχώς πάντα μαϊντανοί παραμένουν.

3. Υπάρχουν και άνθρωποι που επιβάλλεται να τοποθετηθούν είτε λόγω θέσης, είτε γιατί πράγματι το αισθάνονται (θετικά ή αρνητικά).

4. Όταν πεθαίνει ένας άνθρωπος, ο οποιοσδήποτε, λίγη "τσίπα" επιβάλει να έχουμε σεβασμό στην οικογένεια και τους φίλους του, που θρηνούν την απώλεια. Ακριβώς τον ίδιο σεβασμο, σε ανθρώπινο επιπεδο, οφείλουμε στη μάνα του βιαστή που σκότωσε η αστυνομία, τη σύζυγο του ήρωα, την κόρη του νομπελίστα, το γιο του φοροφυγά. Γιατί για αυτούς ήταν "ο δικός τους άνθρωπος". Και δεν έχουν ανάγκη ούτε γλύψιμο, ούτε δυσφήμιση ή συκοφαντία (προσβολή μνήμης τεθνεώτος είναι η δόκιμη έκφραση.) 

5. Η κοινωνία χρειάζεται όλους: τον εργοδότη, τον εργαζόμενο, τον εμφανή, τον αφανή, τον ανύπαρκτο, που κάνει κάτι άλλο. Όλους. 

6. Συντελεστής βαρύτητας δεν χωρά. Όλοι είμαστε ίσοι και στη ζωή (βλέπε Σύνταγμα) και ιδίως στο θάνατο (βλέπε μήκος, πλάτος και ύψος φερέτρου). 

7. Από κει και πέρα ο καθένας μας έχει το άστρο του. Άλλος τα κονόμησε και τα μοίρασε στους φτωχούς, άλλος τα κληρονόμησε και τα έφαγε στα μπουζούκια, άλλος πήρε 70 τσάντες, άλλος δεν έχει να πληρώσει το νοίκι. Απλά, γράφουμε για τον αθλητή που πήρε το χρυσό μετάλλιο, όχι για αυτόν που σταμάτησε την προπόνηση γιατί δεν είχε να ταΐσει την οικογένειά του ή έσπασε το πόδι του ή του την έπεσε ο προπονητής.... 

8. Η Σιωπή είναι μεγάλη αρετή και ένδειξη μεγάλης δύναμης. 

Ζωή σε μας.»

24 Ιουλίου 1974. Αποκατάσταση της Δημοκρατίας!

Θόδωρος Μαργαρίτης

 

Φωτογραφίες από την επιστροφή των εξόριστων στην Γυάρο. Εδώ βλέπουμε το ιστορικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ Γιάννη Χαραλαμπόπουλο και τον Γραμματέα του ΚΚΕ ΕΣ. Μπάμπη Δρακόπουλο. Μαζί τους ο Κώστας Κάππος από το ΚΚΕ, ο Στάθης Παναγούλης, ο Παντελής Βούλγαρης, ο Γιάννης Ρίτσος, ο Τάκης Μπενάς και τόσοι άλλοι αντιδικτατορικοί αγωνιστές. Είναι καλό να θυμόμαστε εκείνη την εποχή. Ζούμε άλλωστε μία περίοδο που γεννά και πάλι τέρατα σε όλη την Ευρώπη. Πού αμφισβητούν τον κοινοβουλευτισμό, την Αριστερά, τα δικαιώματα. Ξαναμιλάνε για το "Πατρίς, θρησκεία, οικογένεια". Δεν φορούν στρατιωτικές στολές. Έχουν όμως τα ίδια μυαλά. Ότι η Ανοιχτή κοινωνία και η Δημοκρατία δεν είναι χρήσιμα πράγματα. Η Γυάρος θα μας θυμίζει ότι όπου υπάρχει λογική εξόντωσης των πολιτικών αντιπάλων τελειώνει και η Δημοκρατία.

Καίγεται η Ρόδος

Μανώλης Χριστοδουλάκης

Η Ρόδος καίγεται για 6η συνεχόμενη μέρα. Σπίτια, περιουσίες, τεράστιες δασικές εκτάσεις, φυσικός πλούτος και μια ανυπολόγιστη καταστροφή. Περιβαλλοντική, οικονομική, πλήγμα στο τουριστικό μας προϊόν, γροθιά για ακόμα μια φορά στην βασική στοχοθεσία ενός σύγχρονου ευρωπαϊκού κράτους. Να εγγυάται την ασφάλεια των πολιτών του.

Ούτε θα καταστροφολογούμε, αλλά ούτε θα ξανακάνουμε την κουβέντα ξανά διαχειριστική. Πέραν της πρόληψης και της ολοκληρωμένης πολιτικής προστασίας, υπάρχει και το αυτονόητο. Ότι δεν μπορεί οι φωτιές να σβήνουν απλώς στην θάλασσα.

Και κυρίως, ότι ο πήχης μιας σύγχρονης πολιτείας δεν μπορεί να μπαίνει διαρκώς με σημείο αναφοράς μια ανείπωτη εθνική τραγωδία.

Το περιβάλλον, το σπίτι μας, η περιουσία μας, είναι και αυτά μέρος της αυτονόητης αξιοπρέπειας που δικαιούται ο πολίτης.

Αυτά, την ημέρα που συμπληρώνονται 5 χρόνια από την τραγωδία στο Μάτι. Με τις σκέψεις στους 102 χαμένους συμπολίτες μας, με την ελπίδα να μάθουμε από τα λάθη μας και σίγουρα με τη βούληση να εισφέρουμε σε αυτό.

ΝΑ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΣΟΒΑΡΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΚΟΜΜΑΤΙΚΕΣ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΕΙΣ

 Του Θόδωρου Μαργαρίτη

Μπορεί κάποιος ή κάποια να αλλάζει κόμμα ή πολιτική επιλογή; Φυσικά μπορεί! Η αλλαγή απόψεων δεν είναι κακό πράγμα. Ο δογματισμός είναι κατι πολύ πιο χειρότερο. Μπορεί ένα κομματικό στέλεχος, ένας βουλευτής να αλλάζει κομματική επιλογή;  Φυσικά μπορεί! Τα κόμματα δεν είναι στρατόπεδα. Δεν είναι οι άνθρωποι όμηροι των κομματικών συνόρων. Αυτό όμως που δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό είναι ο πολιτικαντισμός. Η αίσθηση δηλαδή του ατομικού συμφέροντος και της υποκρισίας. Ειδικά όταν μία πολιτική μετακίνηση γίνεται για κυβερνητικό πόστο και καλύτερες οικονομικές απολαβές.  Η έκφραση διαφωνίας μέσα σε ένα κόμμα πρέπει να είναι ορατή. Να έχει ίχνη και αποτυπώματα. Να συγκροτεί πραγματική εναλλακτική γραμμή. Να την έχει καταλάβει ο ψηφοφόρος. Ακόμα πιο σημαντικό είναι όταν έχει όρους συλλογικότητας όπως είναι οι τάσεις. Τότε ΝΑΙ μια πολιτική μετακίνηση, μία νέα κομματική επιλογή είναι θεμιτή και σεβαστή. Αντίθετα μια εικόνα σιωπής για ένα στέλεχος που σε χρόνο μηδέν κλείνει την πόρτα ενός κόμματος και ανοίγει μία άλλη είναι μία γκρίζα εικόνα. Ταυτίζεται με το προσωπικό όφελος και όχι με ιδέες και πολιτική διαφωνία. Μοιάζει με αλλαγή επαγγελματικής στέγης για έναν επαγγελματία. Πράγματα σεβαστά στην ιδιωτική οικονομία. Όμως δεν είναι έτσι για την πολιτική και τα κόμματα. Δεν είναι- δεν πρέπει να είναι- κάτι σαν εταιρείες και επιχειρήσεις. Είναι άλλο οι διαφωνίες και η εύλογη αντιπαράθεση των τάσεων που μπορεί να οδηγήσει σε ρήξεις, διασπάσεις και αποχωρήσεις και είναι άλλο οι πονηρές, σιωπηρές διαπραγματεύσεις με ένα άλλο κόμμα και μια άλλη κομματική στέγη.  Είναι άλλο η ανοιχτή σύγκρουση με την ηγεσία ενός κόμματος και είναι άλλο η παρασκηνιακή διαπραγμάτευση με ένα άλλο κόμμα. 

Πολύ περισσότερο μάλιστα αν είναι κόμμα κυβερνητικής εξουσίας. Με απλά λόγια αν κάποιος έχει δει έναν ή μία πολιτικό να διαφωνεί με το κόμμα του θα καταλάβει το δικαίωμα μίας άλλης επιλογής. Αν δεν φαίνεται τότε κάτι βρωμάει...

Στ. Θεοδωράκης: Πως έγινε το όχι – ναι!

                                                       Τις τελευταίες μέρες γίνεται μια προσπάθεια να εμφανίσουν το δικό    

                                                      τους ΝΑΙ ως το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος. Το απόσπασμα από τις  

                                                      σημειώσεις του Σταύρου Θεοδωράκη φωτίζει την πραγματικότητα 

                                  εκείνων των δραματικών για την χώρα στιγμών. Γ.Π.

«Το κλίμα ήταν πολύ βαρύ. Ο Τσίπρας όχι και σε πολύ καλή κατάσταση επαναλάμβανε τα γνωστά κλισέ. Λες και μιλούσε σε κομματική σύναξη. Ο Μεϊμαράκης του έκανε επιθέσεις. Αυτός απαντούσε χωρίς όρεξη και χωρίς σιγουριά. Κάποια στιγμή είπα: «Αν θέλετε να πει ο καθένας τη δική του ιστορία ας το κάνουμε, αλλά η Ευρώπη περιμένει ένα ‘’ναι’’ ή ένα "όχι"». Ο Καμμένος πήγε να αντιδράσει του στιλ «δε θα μας πει εμάς η Ευρώπη». Κοίταξε τον Τσίπρα περιμένοντας κάποια επιδοκιμασία αλλά αυτός είχε σκυμμένο το κεφάλι. Λέω ξανά: «Είμαστε σε κόκκινο συναγερμό. Να φύγουν οι πρακτικογράφοι και να μιλήσουμε καθαρά. Η χώρα καταρρέει. Δεν θα πληρωθούν μισθοί. Πρέπει να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να παραμείνουμε στην Ευρώπη».

Ο ΠτΔ ανακοινώνει ότι πρέπει να μιλήσει με τον πρόεδρο Ολάντ και να του πει «αν υπάρχει συμφωνία των αρχηγών». Τελικά όλοι συμφωνούν να φύγουν οι πρακτικογράφοι. «Να μπούμε σε ένα αεροπλάνο και να πάμε όλοι μαζί στις Βρυξέλλες», προτείνει ο Καμμένος. Χαμογελάμε. Αρχίζουμε να μιλάμε ουσιαστικά. Τι περιθώρια έχουμε να κρατηθούμε στην Ευρώπη; Μεϊμαράκης και Γεννηματά θέλουν να το σκεφθούν αν θα συνυπογράψουν κοινό ανακοινωθέν. Μετά από πολλά διαλείμματα και συνεχείς διαβουλεύσεις, συμφωνούμε να βγάλουμε ένα κείμενο με τις υπογραφές όλων (εκτός του Κουτσούμπα βέβαια). Στην αρχή πήγε να υπαγορεύσει κάτι ο Τσίπρας.

Τον σταματάμε και του εξηγούμε ότι πρέπει να πούμε ένα ξεκάθαρο "ναι" και όχι μισόλογα. Διαβάζω ένα σκελετό που έχω ετοιμάσει στο διάλειμμα. Ο ΠτΔ είχε και αυτός τις δικές του σημειώσεις. Οι αρχηγοί αρχίζουν τις προσθαφαιρέσεις. Σε λίγες ώρες ήταν έτοιμο το κείμενο που έκανε το "όχι" του Τσίπρα "ναι". Οι 356 λέξεις που μας κράτησαν στην Ευρώπη».

(Απόσπασμα από τις σημειώσεις μου μετά την 8ώρη σύσκεψη των αρχηγών, την επόμενη μέρα του δημοψηφίσματος.)

Τρίτη, 05 Ιουλίου 2016