Σήμερα, 21 Οκτωβρίου 2025, έσβησε η φωνή που μας συντρόφεψε στα πιο ανήσυχα, φωτεινά και μελαγχολικά μας χρόνια — ο Διονύσης Σαββόπουλος.
Ο τραγουδοποιός που έβαλε λέξεις και ήχους στα όνειρα μιας γενιάς που δεν χωρούσε στα καλούπια.
Ήταν τότε που η εφηβεία μας βούιζε από ερωτήσεις και οι δρόμοι της πόλης μύριζαν αλλαγή.
Στα κασετόφωνα έπαιζε το Φορτηγό, το Περιβόλι του Τρελλού, ο Μπάλλος, κι εμείς, καθισμένοι στα παγκάκια ή στα φοιτητικά δωμάτια, μαθαίναμε απ’ έξω τους στίχους, σαν να ’ταν ψαλμοί μιας άλλης εκκλησίας — της ελευθερίας.
Ο Σαββόπουλος δεν τραγουδούσε απλώς. Μας μύησε σε μια γλώσσα αλλιώτικη, όπου ο έρωτας, η ειρωνεία και η ιστορία γίνονταν ένα.
Θυμάμαι τα καλοκαίρια που έφτανε η φωνή του απ’ το ραδιόφωνο, ανακατεμένη με το θρόισμα των φύλλων και το παράπονο των θαλασσινών βραδιών.
Θυμάμαι τις συναυλίες του, όπου χιλιάδες στόματα τραγουδούσαμε μαζί:
«Ας κρατήσουν οι χοροί, κι η χαρά να μας μείνει…»
Κι ήταν σαν να κρατιόταν στ’ αλήθεια, για λίγο, η χαρά μέσα στη νύχτα.
Μας συντρόφεψε όταν όλα γύρω έμοιαζαν δύσκολα, τότε που οι στίχοι έπρεπε να είναι γρίφοι για να περάσουν τη λογοκρισία, κι όμως εμείς καταλαβαίναμε — γιατί πίσω από κάθε αλληγορία του, χτυπούσε η καρδιά μας.
Μας έμαθε πως το ελληνικό τραγούδι μπορεί να είναι σκέψη, ποίηση, δρόμος και γιορτή μαζί.
Τώρα που έφυγε, νιώθω πως σιγεί ένα κομμάτι από τη φωνή της δικής μας ζωής.
Κι όμως, καθώς γράφω αυτές τις γραμμές, μου έρχεται να χαμογελάσω — γιατί κάπου, στο βάθος του χρόνου, συνεχίζει να ακούγεται:
«Μην το πεις ποτέ, η ζωή είναι αλλού…»
Αντίο, Διονύση.
Οι χοροί θα κρατήσουν. Για σένα, και για τα χρόνια που μας χάρισες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου