Η τραγωδία των Τεμπών δεν ήταν απλώς ένα δυστύχημα. Ήταν ένα σεισμικό ρήγμα που σχίζει το κοινωνικό και πολιτικό τοπίο, αφήνοντας πίσω του όχι μόνο πένθος, αλλά ένα βαθύ, ανοιχτό τραύμα: την πληγωμένη εμπιστοσύνη μιας κοινωνίας που απαιτεί λογοδοσία. Το δικαίωμα των οικογενειών στην αλήθεια είναι το αδιαπραγμάτευτο αίτημα για αποκάλυψη και δικαιοσύνη, η φωνή που δεν ανέχεται άλλη ασάφεια.
Αυτή η φωνή, όμως, κινδυνεύει να πνιγεί σε έναν καταιγισμό πολιτικών αντιπαραθέσεων. Στο επίκεντρο, τα κενά, οι παραλείψεις, οι καθυστερήσεις και τα λάθη από πλευράς κυβέρνησης και θεσμών δημιούργησαν ένα πεδίο αμφιβολιών και υποψίας βαθιάς συγκάλυψης. Αυτά τα αντικειμενικά γεγονότα δημιούργησαν την εντύπωση ενός κράτους που προστατεύει τον εαυτό του και όχι την αλήθεια. Παράλληλα, η πολιτική εργαλειοποίηση της τραγωδίας μετατρέπει το δικαστικό αίτημα σε όπλο για ίδιον όφελος. Το αποτέλεσμα είναι μια τοξική αντιπαράθεση μεταξύ δύο αφηγημάτων – του «ανθρωπίνου λάθους» και του «εγκλήματος» – όπου η πλειοψηφία που αναζητά ψύχραιμες απαντήσεις δεν βρίσκει χώρο.
Σε αυτό το δηλητηριωδές κλίμα, η επίκληση «αφήστε τη Δικαιοσύνη να μιλήσει» ακούγεται κενή. Όταν η εμπιστοσύνη στους θεσμούς έχει διαβρωθεί από συστημικές αδράνειες, αυτή η φράση μοιάζει λιγότερο με υπόσχεση και περισσότερο με προπέτασμα καπνού. Έτσι, η Δικαιοσύνη, ο αμερόληπτος διαιτητής, μετατρέπεται σε κύριο κατηγορούμενο. Αυτή η μετατόπιση είναι ίσως η πιο επικίνδυνη πτώση: η διάβρωση της πίστης στο ίδιο το κράτος δικαίου.
Όμως, η βαθύτερη κρίση παραμένει η ηθική. Η ελληνική κοινωνία δεν είναι ξένη στην πόλωση – την έχει ζήσει και ιστορικά, και στο πιο πρόσφατο παρελθόν, με την οικονομική κρίση και τα μνημόνια, με γνωστά πλέον οδυνηρά αποτελέσματα. Αυτή η συσσωρευμένη δυσπιστία λειτουργεί τώρα ως επιταχυντής. Αν η κοινωνία πειστεί ότι «όλοι συγκάλυψη κάνουν» και ότι «κανένα δικαστήριο δεν είναι ανεξάρτητο», τότε έχουμε περάσει το σημείο χωρίς επιστροφή. Αυτό σημαίνει την κατάρρευση του κοινού συμβολαίου – της θεμελιώδους πίστης ότι, παρά τις ατέλειές του, το πολιτικό σύστημα παραμένει το τελευταίο καταφύγιο δικαιοσύνης. Αν αυτό το θεμέλιο υπονομευτεί, τότε το κενό που αφήνει γεμίζει με ωμή οργή, αυθαίρετη καταδίκη, και ο κίνδυνος κοινωνικής αποσύνθεσης γίνεται πιο πραγματικός από ποτέ.
Η υπόθεση των Τεμπών, δεν είναι απλά μια δικαστική διαδικασία. Είναι ο καθρέφτης που μας ρωτά: Μπορεί αυτή η κοινωνία να αντιμετωπίσει την κρίση της χωρίς να βυθιστεί στο χάος; Το πραγματικό διακύβευμα ξεπερνά κατά πολύ την απονομή δικαιοσύνης για ένα δυστύχημα. Αφορά τη διαφύλαξη της ίδιας της έννοιας της Δικαιοσύνης και της δυνατότητας για έναν κοινό βίο. Το ρήγμα στα Τέμπη είναι πλέον και ρήγμα μέσα μας, και η επούλωσή του περνά μέσα από την αναζήτηση της αλήθειας χωρίς προκαταλήψεις και χωρίς φόβο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου