Μακάρι να είμασταν Αργεντινή, όμως δεν είμαστε! Το 2001 η Αργεντινή χρεοκόπησε γιατί δεν είχε και δεν έβρισκε τα δολάρια που χρειαζόταν για να αποπληρώσει το δημόσιο χρέος της. Προέβη σε μονομερή στάση πληρωμών, υποτίμησε το νόμισμά της και είδε το ένα τέταρτο του ΑΕΠ της να εξανεμίζεται. Σύντομα όμως ξαναβρέθηκε μέσω των εξαγωγών της σε τροχιά ανάπτυξης. Η Αργεντινή αντιμετώπισε μια μεγάλη κρίση και συνεχίζει να αντιμετωπίζει και σήμερα τις πιέσεις αγορών και κερδοσκόπων σε ένα μεγάλο βαθμό σχεδιασμένα, εξαιτίας του πάντα θετικού της ισοζυγίου πληρωμών. Γιατί θετικό ισοζύγιο σημαίνει περισσότερες εξαγωγές, αυξημένη παραγωγικότητα, κάλυψη σε μεγάλο βαθμό βασικών αναγκών της χώρας και βέβαια διαπραγματευτική δυνατότητα και αντοχές στις διεθνείς πιέσεις! Δεκατρία χρόνια μετά και παρά τις δύο αναδιαρθρώσεις χρέους που έκανε η Αργεντινή το 2005 και το 2010, η χώρα συνεχίζει να είναι όμηρος διάφορων αρπακτικών. Γιατί η χρεοκοπία ενός κράτους ποτέ δεν είναι περίπατος! Το "μακάρι να είμασταν Αργεντινή" που ακούσθηκε στην Βουλή, αν δεν σήμαινε "μακάρι να είχαμε και εμείς θετικό ισοζύγιο, υψηλή παραγωγικότητα, δυνατότητα κάλυψης των αναγκών μας για να μπορέσουμε ως χώρα να αντισταθούμε στις πιέσεις του διεθνούς κεφαλαίου", θα επρόκειτο για την πιο επιπόλαια και εθνικά επικίνδυνη προοπτική. Γιατί πολιτική δεν γίνεται με ευχές, αλλά με τα πραγματικά δεδομένα της χώρας. Και τα πραγματικά δεδομένα της χώρας ούτε ήταν, ούτε είναι αυτά της Αργεντινής! Και αν η Αργεντινή με τη μεγάλη παραγωγική της βάση ακόμη δεν συνήλθε από τη χρεοκοπία του 2001, φανταστείτε τι θα σήμαινε για την Ελλάδα μια μονομερής χρεοκοπία, που το επίπεδο διαβίωσής της εξαρτάται ακόμη από τις εισαγωγές.
Είναι να απορεί κανείς με όλους αυτούς, ειδικούς, "ειδικούς", πολιτικούς και πολιτικά κόμματα, που ακόμη και τώρα ισχυρίζονται πως η Ελλάδα με τα εντελώς διαφορετικά οικονομικά δοσμένα, θα μπορούσε να ακολουθήσει το παράδειγμα της Αργεντινής, δηλαδή μονομερή παύση πληρωμών, δηλαδη μια ελεγχόμενη πτώχευση. Ο άκρατος όμως λαϊκισμός απέκλεισε δυστυχώς κάθε προοδευτική συμμαχία και προοδευτική εκδοχή εξόδου της χώρας από την κρίση. Και για να μη θεωρούμασθε γενικώς ψεκασμένοι, έτοιμοι να σχίσουμε τα μνημόνια, καλό είναι να θυμόμαστε κάπου καπου, ότι η εθνική "μαγκιά" χωρίς προϋποθέσεις πάντα πληρώνεται. Και ιστορικά την πληρώσαμε πολύ ακριβά. (Γ.Π.)
2 σχόλια:
Φυσικά και υπάρχει μία σημαντική διαφορά μεταξύ της χρεοκοπίας του ελληνικού κράτους και αυτήν της Αργεντινής. Στην Αργεντινή αγόρασαν εταιρίες επενδυτών τα χρέη τα οποία είχε δημιουργήσει το κράτος της Αργεντινής, σε χαμηλή τιμή υπό μορφής ομολόγων και έπειτα από ένα χρονικό διάστημα είχαν κατατρέξει οι εταιρίες αυτές στα δικαστήρια για να καταφέρουν να λάβουν μέσω αγωγής, για τα χρέη που είχαν αγοράσει σε χαμηλή τιμή, πάλι πίσω τα λεφτά τους αλλά όμως αυτήν την φορά με όλη τους την αξία, δηλαδή για να λάβουν το ποσό, το οποίο αντιστοιχεί με όλο το μέγεθος του κρατικού χρέους. Η χρηματική διαφορά που δύναται να προκύψει από αυτές τις μετακινήσεις, θα αποτελέσει καθαρό κέρδος των εταιριών αυτών, οι οποίες στην περίπτωση της Αργεντινής είναι μεταξύ άλλων και η Hedgefonds-Group Elliot Management. Το έτος 2003 η Αργεντινή είχε ένα κρατικό χρέος γύρω στα 160%. Σήμερα κυμαίνεται το κρατικό της χρέος γύρω στα 60%. Αυτή η μέθοδος της οικονομικής δέσμευσης κρατών από δανειστές, εφαρμόστηκε τα τελευταία δέκα χρόνια από διάφορους επενδυτές σε πολλά κράτη του κόσμου, ακόμη και σε αυτά τα οποία είχαν δεχτεί επίσημα από την Παγκόσμια Τράπεζα και από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο απαλλαγή των κρατικών των χρεών. Ο λόγος σε αυτές τις περιπτώσεις είναι ότι παρόλο που τα κρατικά χρέη χαρίστηκαν από έναν επίσημο Οργανισμό με παγκόσμια αρμοδιότητα και εμβέλεια, υπήρχαν κάθε φορά ανάμεσα στους δανειστές πρόσωπα και οργανισμοί, που προσπάθησαν παρόλα αυτά, μέσω δικαστικών αποφάσεων να λάβουν ως δανειστές τα λεφτά τους μέσω νομικών ρυθμίσεων πάλι πίσω. Γιαυτό και καθιερώθηκαν τα τελευταία χρόνια ως προστατευτικό μέσον κατά της διαδικασίας αυτής, οι επιπρόσθετοι δεσμευτικοί κανόνες, ονομαζόμενοι Collective-Action-Clauses (CAC). Με αυτούς τους κανόνες μπορούν τα κράτη με μεγάλο χρέος να αμυνθούν κατά τις σκληρές και άδικες απαιτήσεις των δανειστών των, οι οποίοι επιμένουν στην πληρωμή των δανείων των. Η καθιέρωση των CACs όμως όντως έχει να κάνει με την οικονομική κρίση της Ελλάδος. Όταν το έτος 2012 οι ιδιώτες δανειστές εξαναγκάστηκαν από τις αρχές της Ευρωζώνης να δεχτούν το κούρεμα του εθνικού χρέους της Ελλάδος, είχαν κατατρέξει πολλοί από αυτούς στα δικαστήρια και κατάφεραν να αποζημιωθούν χρηματικά με το παραπάνω, για τα λεφτά τα οποία είχαν επενδύσει στα κρατικά ομόλογα της Ελλάδος. Η αποζημίωση τους αυτή μπόρεσε να πραγματοποιηθεί με τα λεφτά των Ευρωπαίων φορολογούμενων φυσικά.
(Δεύτερο μέρος του σχόλιου σχετικά με την οικονομική κρίση της Αργεντινής)
Ως αποτελεσματική λύση κατά της εθνικής χρεοκοπίας είχε προτείνει κάποτε η κυρία Anne Krueger από το Εθνικό Νομισματικό Ταμείο την ίδρυση ενός κρατικού διαδικαστικού προγράμματος αφερεγγυότητας, το οποίο όμως δυστυχώς έως σήμερα δεν πραγματοποίηθηκε ποτέ. Λόγω του ότι όλες οι διαπραγματεύσεις για την ρύθμιση του κρατικού χρέους της Αργεντινής προς την Αμερική, και προς των άλλων δανειστών της δυστυχώς απέτυχε, προθυμοποιήθηκε η Κίνα να βοηθήσει την Αργεντινή οικονομικά με ένα χρηματικό δάνειο του ύψους των 5,6 δισεκατομμυρίων Ευρώ και μία ανταλλαγή συναλλαγμάτων σε ύψος 8,5 δισεκατομμυρίων Ευρώ. Με αυτόν τον τρόπο θα μπορέσει η αθέτηση και η χρηματική προεπιλογή να καλυφθεί με τρόπο υποφερτό για την κυβέρνηση της Αργεντινής. Αρκετοί οικονομολόγοι αλλά και οίκοι αξιολόγησης αμφιβάλουν ακόμα, για το εάν πρόκειται στην τωρινή περίπτωση της Αργεντινής για μία κλασσική πτώχευση κράτους. Η απώλεια πληρωμών της Αργεντινής προς του δανειστές της, έτσι υποστηρίζουν διάφοροι κύκλοι εμπειρογνώμων, δημιουργήθηκε λόγω μίας δικαστικής απόφασης, η οποία πάρθηκε ακανόνιστα και αυθαίρετα. Γεγονός είναι όμως ότι η κυρία Πρωθυπουργός Cristina Fernandez de Kirchner θα ευνοηθεί σημαντικά τώρα με την οικονομική βοήθεια από την Κίνα, όχι μόνον για την οικονομική βελτίωση του κράτους της, αλλά και γιατί η χρηματική υποστήριξη της Κίνας θα της δώσει άνοδο και στις πολιτικές της δραστηριότητες, σε ότι αφορά την επιδίωξη της κομματικής της παράταξης, για να ξανακερδίσει την πλειοψηφία στις επόμενες εθνικές εκλογές της Αργεντινής. Διαπιστώνουμε και εδώ λοιπόν ότι ο τροχός της ζωής συνεχώς γυρίζει.
Ανέστης Μουταφίδης Στουτγάρδη, τη 07.08.2014
Δημοσίευση σχολίου