25/8/11

ΕΝΟΧΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΙΑ... ΤΑ ΔΥΟ ΑΝΩΦΕΛΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ

Τα δύο πιο ανώφελα συναισθήματα που όχι μόνο δε μας προάγουν σαν άτομα αλλά μας κρατούν εντελώς ακινητοποιημένους είναι τα συναισθήματα της ενοχής και της αγωνίας.
Τα ενοχικά συναισθήματα αναφέρονται σε καταστάσεις που έχουν λάβει χώρα ΣΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ, ενώ το συναίσθημα της αγωνίας είναι μια επινόηση που μας βασανίζει για κάτι που θα συμβεί ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ! Και ενώ αναφέρονται στο παρελθόν και στο μέλλον, μπλοκάρουν την ΤΩΡΙΝΗ ΣΤΙΓΜΗ μας και δεν μας αφήνουν να λειτουργούμε σωστά!
Η ενοχή και η αγωνία είναι η πιο κοινή μορφή άγχους στη σημερινή εποχή. Καταναλώνουν αλύπητα την ενέργειά μας, μάς εξουθενώνουν και δεν μας αφήνουν να χαιρόμαστε το παρόν.
Για ποιον λόγο αποδεχόμαστε τις ενοχές και τις αγωνίες που μας φορτώνουν; Προφανώς έχει να κάνει με το "νοιάξιμο" μας απέναντι στους άλλους. Μας έχουν διδάξει ότι είναι "κακό" να μην έχουμε ενοχές κι εξίσου "κακό" το να μην αγωνιούμε. Αν δεν υπάρχουν αυτά τα δύο δεν νοιαζόμαστε αρκετά.
Φυσικά κανείς δε λέει ότι δεν πρέπει να αξιολογούμε τις παρελθοντικές συμπεριφορές μας, να διδασκόμαστε από αυτές και να επανορθώνουμε όπου χρειάζεται.
Ούτε θα πρέπει να μπερδεύουμε την αγωνία με τον προγραμματισμό του μέλλοντος, ο οποίος συνετά θα μας βοηθήσει να αντιμετωπίσουμε την καθημερινότητα.
Μιλάμε για ενοχή ή αγωνία όταν είμαστε νευρωτικά ακινητοποιημένοι στο παρελθόν ή στο μέλλον αντίστοιχα.
Οφείλουμε εν τέλει να καταλάβουμε ότι η ενοχή και η αγωνία ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΠΡΟΣΦΕΡΟΥΝ είναι το να δυσκολεύουν τη ζωή και να καταστρέφουν τις σχέσεις μας και ότι σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να θεωρούνται απόρροιες της αγάπης και του νοιαξίματος.
Το κλειδί είναι να είμαστε απόλυτα παρόντες στην τωρινή στιγμή και να παρατηρούμε συναισθήματα και σκέψεις. Έτσι θα καταφέρουμε να αποφεύγουμε σκέψεις που μας ακινητοποιούν στο παρελθόν ή στο μέλλον.


ΠΗΓΗ: Maria Pinoti και  ‎7 Ομόκεντροι Κύκλοι Αυτογνωσίας

24/8/11

Μελαγχολία το Σεπτέμβρη (Τω Πετεφρή)

ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ Γ. ΜΑΜΕΛΗ

Αν το άστυ είναι οι άνθρωποι, η πόλη είναι πλήρως απούσα, τούτες τις τελευταίες μέρες του Αυγούστου (με την καημένη την Παναγιά να οσμίζεται ακόμη τα έντονα πατσουλιά των κυριών που έσπευσαν σε κάθε ομώνυμο ναό για προσκύνημα).
Ο Σεπτέμβριος της πόλης μας έρχεται με βήμα ταχύ κι οι «γραφιάδες» της (πρώτος ο Πετεφρής του οπισθόφυλλου του «Αγγελιοφόρου») θα έξυναν μολύβια, αν δεν υπήρχαν οι κένσορες.
Γιατί το άθλημα της επιφυλλίδας θέλει κότσια και «κάκαλα», κάθε μέρα μεροδούλι μεροφάι να βρεις να παίξεις με τις λέξεις, σ' αυτό το αέναο πινγκ πονγκ ιδεών, εικόνων, συγκυρίας, επικαιρότητας, ευρηματικότητας, «για μια χούφτα δολάρια».
Αθλητής - πρωταθλητής του είδους, σχεδόν μαραθωνοδρόμος, ο Πετεφρής, αυτή η φάτσα του πελεκητή και κουρσάρου της γλώσσας, να χοροπηδάει παιχνιδιάρικα στην τελευταία σελίδα «καθημερινή και σχόλη» για λίγους και για πολλούς, για πλούσιους και πένητες.
Εμείς (κι ο Πετεφρής), κλάση «του '60 οι εκδρομείς» (οκά, μπουάτ, Καλκάνας, Καραντινός, Παλαιολόγος, Χατζηχρήστος, Παπανούτσος, Κούδας, Τσάκναντυ, Πασαλίδης, Δραπετσώνα, Αλέξης Ασλάνογλου, Σπανδωνή, Μέριλιν Μονρόε, Φωφώ στη Ν. Φωκά), σφίξαμε τα ζεστά κι απαλά κορμάκια των κοριτσιών της εποχής, υπό τους ήχους του «Melancholia in Septembre». Πεπίνο ντι Κάπρι και «τα μυαλά στα κάγκελα».
Αυτήν την καταβύθιση στο πριν αφιερώνω «τω Πετεφρή», καθώς τελευταία χάθηκε από το «Στρέτο», τις οίδε.
Ο Σεπτέμβρης, λοιπόν, αχνοφαίνεται κι οι γεύσεις του καλοκαιριού χάνονται στον ουρανίσκο. Μήνας μετάβασης και προσαρμογής, μοιάζει με γκρίζα γκραβούρα του μεσοπολέμου σε περιβάλλον μπελ επόκ, ενόσω οι καρδιές των ανθρώπων χτυπούν άτακτα μέσα στις μεταλλαγές των συναισθημάτων τους.
Σεπτέμβρης, πρελούδιο του φθινόπωρου κι οι φωνές των μαθητών έρχονται ήδη ως απόηχος μιας άδολης κι άγουρης νιότης που αψηφά τα δυσοίωνα και μαύρα σύγνεφα του μέλλοντος που παρήγαγαν άλλοι γι' αυτήν, χωρίς αυτήν. Κάθε Σεπτέμβρης είναι γεμάτος με τα σταφύλια της οργής όλων όσοι δεν έχουν πολλά καλούδια στο δισάκι τους στην αναμενόμενη δύσκολη και βαριά χειμωνιάτικη πορεία. Κάθε Σεπτέμβρης κουβαλά τη μελαγχολία της μέρας που μικραίνει και της ατέλειωτης νυχτιάς με τα καρφωμένα βλέμματα στο ταβάνι.
Κι ο Τραμ-βαγέρης Πετεφρής να «μετρά» βασανιστικά τις στιγμές των λαθών μιας πόλης που συνειδητοποιεί με πόνο πόσο «πήραμε τη ζωή μας λάθος», αλλά ταυτόχρονα να ξεχνά τον επόμενο στίχο, «κι αλλάξαμε ζωή».

 Δημοσιεύτηκε: Τετάρτη, 24 Αυγούστου 2011 | ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ

23/8/11

«Δυστυχώς, τώρα μας ακούνε...»

Αφιέρωσαν τη ζωή τους στον αντιπυρηνικό αγώνα, όμως βρήκαν συμμάχους μετά το δυστύχημα στη Φουκουσίμα

Εκείνος είναι ένας σεμνός δικηγόρος που χαμογελάει εύκολα• εκείνη είναι μια αγωνίστρια πολιτικός πρόθυμη να αντιπαρατεθεί με τους πλούσιους και τους ισχυρούς. Μαζί, ο Γιουίτσι Κάιντο και η Μιζούο Φουκουσίμα είναι ίσως το πιο σημαντικό ζευγάρι αντιπυρηνικών ακτιβιστών στην Ιαπωνία.
Επί τρεις δεκαετίες, το ζευγάρι αυτό βρισκόταν στην πρώτη γραμμή μιας μάλλον μάταιης μάχης κατά των εταιρειών κοινής ωφελείας που εκμεταλλεύονται τους πυρηνικούς αντιδραστήρες της Ιαπωνίας, των πολυεθνικών που τους κατασκευάζουν και τους συντηρούν και των πολιτικών και των γραφειοκρατών που ενισχύουν αυτές τις τελευταίες.
Ωστόσο, σε διαδοχικές υποθέσεις, οι δικαστές απέρριψαν τους ισχυρισμούς του κ. Κάιντο ότι οι πυρηνικοί αντιδραστήρες της Ιαπωνίας είναι επικίνδυνοι. Στο Κοινοβούλιο, το πυρηνικό λόμπι κέρδιζε συνεχώς εις βάρος του αντιπυρηνικού προγράμματος του Σοσιαλιστικού Κόμματος της κ. Φουκουσίμα.

Η κατάσταση άλλαξε με τον σεισμό και το τσουνάμι που κατέστρεψαν τους αντιδραστήρες του πυρηνικού σταθμού Νταϊίτσι στη νομαρχία που συμπτωματικά φέρει το ίδιο όνομα με την κ. Φουκουσίμα. Συντριπτικός αριθμός Γιαπωνέζων ζητάει τώρα να κλείσουν οι αντιδραστήρες σε όλη τη χώρα. Πολιτικοί, ακόμη κι αυτοί που υποστηρίζονταν από την πυρηνική βιομηχανία, αλλάζουν στάση. Ο πρωθυπουργός Ναότο Καν, άλλοτε υποστηρικτής της κατασκευής περισσότερων αντιδραστήρων, ζητάει τώρα τη σταδιακή εξάλειψη της πυρηνικής ενέργειας.
Ο κ. Κάιντο και η κ. Φουκουσίμα χειροκροτούν τον πρωθυπουργό επειδή υποστηρίζει πλέον την υπόθεσή τους. Ομως, έπειτα από χρόνια απογοητεύσεων - και ξέροντας ότι οι αλλαγές γίνονται αργά στην Ιαπωνία - αποφεύγουν να πουν πως νίκησαν. «Κατανοώ ότι η απόφαση που πήρε ο πρωθυπουργός Καν έχει ιδιαίτερη σημασία», λέει ο κ. Κάιντο. «Η κατεύθυνση που έχει είναι σωστή, όμως θα ήθελα να μοιραστεί τις ιδέες του με το κοινό».
Η άνοδος του αντιπυρηνικού ρεύματος στην Ιαπωνία, λένε, ήρθε με μια μεγάλη καταστροφή. Ως εκ τούτου, δεν αισθάνονται καμιά υπερηφάνεια. «Αμέσως μετά τις 11 Μαρτίου, πίστευα ότι η ζωή μου ήταν μια αποτυχία», λέει ο κ. Κάιντο. «Την είχα αφιερώσει σε νομικές υποθέσεις και αντιπυρηνικές δραστηριότητες για να προλάβω αυτού του είδους το δυστύχημα, όμως δεν κατάφερα να αποτρέψω το χειρότερο».
Ο κ. Κάιντο και η κ. Φουκουσίμα, αμφότεροι γεννημένοι το 1955, βλέπουν το θέμα σε βάθος χρόνου, κάτι απαραίτητο για όποιον προσπαθεί να αλλάξει τον τρόπο που κάνουν τις δουλειές τους οι πιο ισχυρές εταιρείες και οι βουλευτές της χώρας. «Μολονότι δεν θα μπορέσω να αλλάξω το παρελθόν, πιστεύω ότι μπορώ να αλλάξω το μέλλον», λέει η κ. Φουκουσίμα. «Πρέπει να αλλάξουμε τον τρόπο λήψης αποφάσεων στην πολιτική».
Ο κ. Κάιντο και η κ. Φουκουσίμα είχαν αποφασίσει από παλιά να αφιερωθούν στον αντιπυρηνικό αγώνα. Προέρχονται αμφότεροι από εύπορες οικογένειες και σπούδασαν σε κορυφαία σχολεία. Ομως, ενώ οι συμφοιτητές τους έπιασαν δουλειά στο υπουργείο Οικονομικών ή στις κορυφαίες τράπεζες της χώρας, ο κ. Κάιντο και η κ. Φουκουσίμα επέλεξαν να πολεμήσουν αυτές τις δυνάμεις. Ως δικηγόρος, ο κ. Κάιντο έχει εκπροσωπήσει επίσης μετανάστες, φυλακισμένους και, πιο πρόσφατα, ακτιβιστές της Γκρίνπις.
Ο αγώνας αυτός μπορεί να είναι πολύ μοναχικός σε μια χώρα όπως η Ιαπωνία, όπου κυριαρχούν οι μεγάλες επιχειρήσεις, η μεγάλη κυβέρνηση και τα μεγάλα μέσα ενημέρωσης. Και η επίθεση εναντίον ισχυρών συμφερόντων έχει κόστος, όπως διαπίστωσε ο κ. Κάιντο, όταν η τηλεόραση τον έδειξε να μοιράζει αντιπυρηνικές προκηρύξεις μπροστά από έναν σιδηροδρομικό σταθμό στο Τόκιο. Ο πατέρας του, στέλεχος στη Mitsubishi Electric, που κατασκευάζει εξαρτήματα για τους πυρηνικούς σταθμούς, τον προειδοποίησε να αποφεύγει τις δημόσιες διαμαρτυρίες επειδή μπορεί να έχουν συνέπειες στη δική του καριέρα. «Είπα ότι θα συνεχίσω αυτές τις δραστηριότητες ως δικηγόρος, αν και λυπήθηκα που του δημιούργησα πρόβλημα», λέει ο κ. Κάιντο.
Είχε επίσης μια διένεξη με τη μητέρα της κ. Φουκουσίμα, η οποία του ζήτησε να υποβάλει αίτημα για πιστοποιητικό γάμου. Το πρόβλημα ήταν ότι η κ. Φουκουσίμα δεν ήθελε να αλλάξει το επώνυμό της και ο ιαπωνικός αστικός κώδικας απαιτεί από τους συζύγους να έχουν το ίδιο επώνυμο. Ετσι το ζευγάρι δεν παντρεύτηκε. Η κόρη τους, που σπουδάζει στη νομική, πήρε το επώνυμο του κ. Κάιντο.
Το δικαίωμα να διατηρούν οι γυναίκες το όνομά τους και μετά τον γάμο είναι μια από τις πολλές φεμινιστικές υποθέσεις για τις οποιες αγωνίστηκε η κ. Φουκουσίμα. Ασκεί επίσης πιέσεις για τη θέσπιση νόμων που να προστατεύουν από τη σεξουαλική παρενόχληση, για την καλύτερη περίθαλψη των ανθρώπων με AIDS και για τη βελτίωση της ισότητας των δύο φύλων. Εγινε επίσης δημοφιλής τηλεοπτική σχολιάστρια και το 1998 κέρδισε μια έδρα στην Ανω Βουλή του Κοινοβουλίου. Το 2003 ανέλαβε την ηγεσία του Σοσιαλιστικού Κόμματος.
 
ΠΗΓΗ: THE NEW YORK TIMES, Του Ken Belson
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: ΤΑ ΝΕΑ Δευτέρα 22 Αυγούστου 2011

20/8/11

Πυροσβεστική

Την πυρκαγιά δεν μπορείς να τη σβήσεις με ποτιστήρι αλλά με μάνικα υψηλής πίεσης. Αυτή τη βασική αρχή της... πυροσβεστικής οικονομίας φαίνεται να αγνόησε για μία ακόμη φορά η ηγεσία της ευρωζώνης.
Αποτέλεσμα: 24 ώρες μετά τη συνάντηση Μέρκελ - Σαρκοζί, οι αγορές άρχισαν και πάλι να βυθίζονται, με τα ευρωπαϊκά χρηματιστήρια να δίνουν τον τόνο.
Η αδυναμία του γαλλογερμανικού άξονα να απαντήσει στη μίζερη κατάσταση που έχει διαμορφωθεί με μαζικά μέτρα στήριξης των υπερχρεωμένων χωρών - έκδοση ευρωομολόγου, σοβαρή ενίσχυση του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (EFSF) - έδωσε και πάλι ελπίδες στους κερδοσκόπους ότι μπορεί να ποντάρουν στη χρεοκοπία κάποιας ευρωπαϊκής χώρας και να βγουν κερδισμένοι. Αυτό σημαίνει ότι η κερδοσκοπική φωτιά θα αρχίσει να τσουρουφλίζει την Ιταλία και την Ισπανία. Η αδυναμία της κυρίας Μέρκελ να κάνει το αυτονόητο για να προλάβει τις απολύτως προβλεπτές - εδώ και ενάμιση χρόνο - εξελίξεις έχει προκαλέσει την απογοήτευση και της γερμανικής κοινής γνώμης: το 70% δηλώνει πως δεν έχει πλέον εμπιστοσύνη στην καγκελάριο για τη διαχείριση της κρίσης. Ομως, τα πραγματικά δύσκολα για την κυρία Μέρκελ θα έρθουν όταν οι κερδοσκόποι επιχειρήσουν να πλήξουν το τριπλό Α των οίκων αξιολόγησης για τη Γαλλία. Θα υποχρεώσουν έτσι το Βερολίνο είτε να εγκαταλείψει το ευρώ είτε να αναγκαστεί - εκ των υστέρων - να ρίξει τεράστια ποσά για να σβήσει τη φωτιά στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Εφόσον, βέβαια, θα έχει ακόμη αυτή τη δυνατότητα... 
ΠΗΓΗ: Του Νότη Παπαδόπουλου ΤΑ ΝΕΑ 20.08.2011

18/8/11

Καύσωνας και κρίση



Είδα :
→Την παλιά τουλούμπα, που έγινε βρύση..,
..το ξεπούλημα, που ονομάστηκε ..κρίση,
→Απίστευτα Αισιόδοξη την *Ζωή,, να βρίσκει τρόπο για να ξεδιψάσει και να δροσιστεί !
→Πρωτογενή και γνήσια την *Επικοινωνία : στο βλέμμα του αυθεντικού Ανθρώπου προς την ίδια την Φύση ! [που Είναι η *Ζωή..]

*(..διερωτώμαι, αν κανείς από μάς στις πόλεις, ή στο διαδύκτιο καταφέρνει να επικοινωνήσει έτσι..)..


 
Πηγή: Μεσημέρι στην Τουλούμπα της Δράμας (φωτο του ΓΠ). Σχολίασε η Χρύσα Φυσικοπούλου

4/8/11

Νόστιμον ήμαρ και καλές διακοπές

Ankyr
Μη κοιτάξεις πίσω

Αρνήθηκα να δω τα κοντινά,
με μάγεψε η πλανεύτρα ξενιτιά
και χάθηκα σε πελάγη ονειρεμένα.
Γκρέμισα στο δρόμο μου γέφυρες πολλές,
θυμόμουνα συχνά του Λωτ τις συμβουλές,
να μη κοιτάζω πίσω.
Πριν φθάσω στη τελευταία τη στροφή,
αρνήθηκα τη θεία εντολή,
κι΄ έριξα μια ματιά κλεφτή,
τις θύμησες της νιότης μου μόνες να μην αφήσω.
Γνώρισα πολλές και διάφορες φυλές,
βίωσα χρόνους δίσεκτους και εποχές καλές,
ιππότης των ονείρων μου,
τον κόσμο για ν΄ αλλάξω.
Τώρα, μονάχος κι  έρημος,
σοφός κατά τους άλλους,
σέρνω το βήμα γυρισμού,
μα που να βρω τους φίλους.
Πριν φθάσω στη τελευταία τη στροφή,
αρνήθηκα και πάλι τη θεία εντολή,
κι΄ έριξα μια ματιά κλεφτή,
τις τελευταίες θύμησες στα ξένα μόνες μην αφήσω. (Γ.Π.)

31.07.11