Η χώρα βιώνει μια από τις πιο δύσκολες
περιόδους της σύγχρονης Ιστορίας της.
Κάποιοι, όμως, ζουν στον δικό τους
κόσμο…Μιλάς με απλούς ανθρώπους, που
υπομένουν τις απολύσεις, τις περικοπές
μισθών, τις αυξήσεις φόρων, και το
σημαντικότερο, την ψυχική οδύνη της
αβεβαιότητας για το αύριο, όχι μόνο των
ιδίων, αλλά και κυρίως, των παιδιών τους,
και την ίδια στιγμή παρακολουθώντας
εκδηλώσεις όπως αυτή της Μυκόνου,
αντιλαμβάνεσαι πόσο εκτός τόπου και
χρόνου βρίσκονται κάποιοι άνθρωποι…
Και αν μεγάλη ευθύνη για τη σημερινή
κατάντια της χώρας έχουν οι πολιτικοί
που έπαιρναν μίζες, σπαταλούσαν το
δημόσιο χρήμα σαν να ήταν δικό τους, και
διόριζαν κόσμο στο Δημόσιο για ψηφοθηρικούς
λόγους, με αποτέλεσμα να τινάξουν τα
δημόσια οικονομικά στον αέρα, και να
καταχρεώσουν τη χώρα, τον δικό της
αρνητικό ρόλο έχει διαδραματίσει η
περίεργη οικονομική «ελίτ» κάποιων
εγχώριων μεγαλοεπιχειρηματιών οι οποίοι
είναι κρατικοδίαιτοι και δεν συνέβαλαν
στην αύξηση του Ακαθάριστου Εγχώριου
Προϊόντος μέσα από το όραμα και την
καινοτομία τους, όπως είθισται να
συμβαίνει με τον επιχειρηματικό κόσμο
στις υγιείς οικονομίες, αλλά πρωταγωνίστησαν
στον διαστρεβλωτικό διαμοιρασμό και
την αλόγιστη κατανάλωσή του, σε αρμονική
συμπόρευση με προβεβλημένους πρωταγωνιστές
στον χώρο του θεάματος. Τις δικές της
ευθύνες έχει και η λεγόμενη πνευματική
«ελίτ», η οποία αντί μέσα από τη συνεχή
αναζήτηση να βρίσκεται μπροστά από την
υπόλοιπη κοινωνία, και να προτείνει
τολμηρές αλλά εφικτές διεξόδους,
παραμένει εγκλωβισμένη σε άλλες
δεκαετίες, επιλέγει κάποιες εύκολες
κραυγές διαμαρτυρίας, και υιοθετεί
αναμασημένες και, σε κάθε περίπτωση,
ξεπερασμένες και αποτυχημένες συνταγές.
=><=
Ολόκληρο το άρθρο του Αθανασιου Έλλις
από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 25.07.2013