Δεν ξεχνώ!

Το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου ήταν η απαρχή της μεγαλύτερης περιπέτειας του Ελληνισμού μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή του 1922. Στις 20 Ιουλίου 1974, πέντε μέρες μετά την εκδήλωση του πραξικοπήματος, τουρκικές χερσαίες δυνάμεις υποστηριζόμενες από το ναυτικό και την αεροπορία άρχισαν να αποβιβάζονται στις βόρειες ακτές της Κύπρου. 

Αλλά ποιοι μείνανε για να υπερασπίσουν το νησί;

Ενδεικτικοί είναι οι διάλογοι του Έλληνα Πρέσβη στη Λευκωσία, Λαγάκου με τους Γεώργιο Βασιλειάδη και τους Μητροπολίτες Κύπρου, Άνθιμο, Γεννάδιο και Κυπριανό, όπως αυτοί αποτυπώνονται στο ημερολόγιο του:

"Να φύγει ο Μακάριος, κι  εγώ ας βλέπω, πίσω από τα σίδερα της φυλακής, να καίγεται η Λευκωσία". Φράση γεμάτη μίσος και εμπάθεια, χωρίς αγάπη για την πατρίδα, ενός χωρίς περιεχόμενο κίβδηλου πατριωτισμού ανώτατου δικαστή, πρόεδρου της ΕΣΕΑ, πολιτικής τότε πτέρυγας της ΕΟΚΑ Β, του Γεωργίου Βασιλειάδη.

"Εμείς, κ. Πρέσβυ, θα προχωρήσουμε (κατά του Μακαρίου), κι ας μας κρεμάσουν στην Πλατεία Μεταξά της Λευκωσίας" δήλωνε ο Άγιος Κιτίου στην κοινή συνάντηση Πρέσβη με τους Μητροπολίτες Άνθιμο και Γεννάδιο.

Ο δε Κυπριανός, άρρωστος στο κρεβάτι, έδωσε την απίθανη και "αποστομωτική" απάντηση. Αυτή που ταιριάζει σε κάθε "πατριώτη"! "Εγώ κύριε Πρέσβυ, λέω: Ζήτω ο Παύλος Μελάς. Ζήτω ο Γρίβας" Μάλλον είχε υψηλό πυρετό, δεν εξηγείται αλλιώς ο βαθυστόχαστος και πατριωτικά υπεύθυνος λόγος του!

Μετά από 40 περίπου χρόνια, δυστυχώς δεν είναι λίγες οι στιγμές που ακούγονται τα ίδια σε σύγχρονη έκδοση! (Γ.Π.)