Την ίδια εποχή, εδώ στην Ελλάδα ζούσαμε κι εμείς μέσα στη σκιά της δικτατορίας. Ως φοιτητής τότε, έβλεπα το ελληνικό φοιτητικό κίνημα να φουντώνει, να ψάχνει ρωγμές μέσα στο καθεστώς, να κρατάει άσβεστη τη φλόγα της ελευθερίας. Τα νέα από τη Χιλή μάς συγκλόνισαν. Νιώθαμε πως η μοίρα των λαών ενώθηκε εκείνη τη στιγμή, πως η δική του μάχη ήταν και δική μας.
Σήμερα, μισό αιώνα αργότερα, ο κόσμος εξακολουθεί να δοκιμάζεται: πόλεμοι, ανισότητες, προσφυγιά, κλιματική κρίση, αυταρχισμοί που ξανασηκώνουν κεφάλι. Κι όμως, μέσα σε αυτό το σκοτάδι, η φωνή του Αλιέντε συνεχίζει να μας μιλά. Μας θυμίζει πως οι σπόροι που φυτεύονται με θυσία δεν χάνονται, αλλά περιμένουν τον χρόνο τους για να φυτρώσουν.
Αυτό είναι το παράθυρο της ελπίδας: να ξέρουμε ότι οι θυσίες δεν πήγαν χαμένες. Ότι κάθε αγώνας, μικρός ή μεγάλος, είναι μέρος μιας μακράς ιστορικής πορείας. Κι ότι η ιστορία πράγματι ανήκει στους ανθρώπους, σε όλους εμάς που, με την αξιοπρέπεια και τις πράξεις μας, μπορούμε να γράψουμε το αύριο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου