«Γυρίσαμε, πάντα κινάμε για να γυρίσουμε...»*

 ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ Γ. ΜΑΜΕΛΗ
Το ΠΑΣΟΚ, καθώς οδηγείται στην επικείμενη κρίσιμη εκλογική αναμέτρηση και επιλέγει (ορθά) την επιβίωση ως όρο sine qua non, στο σκεπτόμενο και υπεύθυνο τμήμα του πολιτικού του προσωπικού, τίθενται, μεταξύ άλλων, τα μεγάλα και πρωτογενή ερωτήματα για την πορεία της χώρας και το μέλλον του ελληνικού
λαού.Υπάρχει δυνατότητα για μια νέα εθνική στρατηγική που να οδηγεί στην έξοδο από την κρίση; Ποια είναι η συμμαχία των κοινωνικών τάξεων και στρωμάτων που θα στηρίξει τη νέα εθνική στρατηγική; Μπορεί αυτή η συμμαχία να συγκροτηθεί σήμερα με συνοχή και σταθερότητα; Μπορεί το σημερινό ΠΑΣΟΚ να συμβάλει με την πολιτική και τις επιλογές του στη συγκρότηση αυτής της νέας συμμαχίας; Τι πρέπει να γίνει, αν όχι, αν ναι ; Ερωτήματα με χαρακτήρα αρχειακό, που, ξεπερνώντας προκαταλήψεις και απόλυτες «αυθεντικές» ερμηνείες του χτες, ανιστόρητα στερεότυπα και δογματικούς αφορισμούς του πρόσφατου παρελθόντος, αποκτούν κομβικό χαρακτήρα και με τις απαντήσεις τους θα δεσμεύσουν τον πολιτικό ορίζοντα της χώρας μας για μια δεκαετία τουλάχιστον.Οι δραματικές αλλαγές που συντελούνται στον παγκόσμιο καταμερισμό της εργασίας, οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές ηγεσίες της Ευρωπαϊκής Ενωσης, η προϊούσα ιδεολογική και προγραμματική απίσχνανση της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, οι δραματικές ανακατατάξεις κοινωνικών ομάδων και στρωμάτων μέσω των μηχανισμών της αγοράς και της συνακόλουθης χρηματοπιστωτικής επιθετικότητας, η πολύμορφη διείσδυση των δυνάμεων της οικονομίας στις δυνάμεις της πολιτικής, καθιστούν ανεπαρκείς τις παραδοσιακές κοινωνικές συμμαχίες, που διαμορφώνονταν μέχρι πρόσφατα στο δίπολο προνομιούχοι – μη προνομιούχοι αλλά και τη γενική ρητορική περί της αυτονομίας της πολιτικής. Η διαχωριστική γραμμή διέρχεται τόσο από το εθνικό όριο των χωρών του –σε απόγνωση- Νότου (που τείνει να περιθωριοποιήσει ο-εθελοτυφλών-Βορράς) όσο και από το εσωτερικό κοινωνικών τάξεων, αφού δημιουργούνται νεο-αποικιακές εθνικές διαστρωματώσεις αλλά και νέα ειδικά στρώματα προνομιούχων, ενώ άλλα μεγάλα τμήματα οδηγούνται βίαια έξω από το παραγωγικό και εργασιακό δίκτυο. Απαιτούνται σήμερα εκείνες οι εξειδικευμένες προσεγγίσεις ώστε να συγκροτηθεί μια σύγχρονη προοδευτική κοινωνική συμμαχία με πυρήνα το πλαίσιο: νέα ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική - εμβάθυνση στο νέο κοινωνικό πρότυπο - μεταρρύθμιση - δίκαιη κατανομή του προϊόντος και των βαρών – κοινωνική αλληλεγγύη και συνοχή – παραγωγική ανάπτυξη- πολιτισμός της απασχόλησης. Το ΠΑΣΟΚ δεν πρέπει να επιθυμεί μετατόπιση του κέντρου βάρους των κοινωνικών του αναφορών, ούτε ασφαλώς να εκχωρήσει αμαχητί την πολιτική έκφραση των κοινωνικών συμφερόντων αυτών των στρωμάτων σε κανένα. Πολύ περισσότερο στη «λαϊκή» εκδοχή του νεοφιλελευθερισμού. Το Κίνημα πρέπει ταχύτατα να αντιστοιχηθεί με μια νέα πολυσυλλεκτική δυναμική στις νέες αυτές απαιτήσεις, οριοθετήσεις και ανάγκες, τις οποίες οφείλει να εκφράσει και στους εργασιακούς και κοινωνικούς χώρους, στην πολιτική του πρακτική και στην εσωτερική του ανασυγκρότηση. Η διαμόρφωση μιας τέτοιας κοινωνικής συμμαχίας αποτελεί ταυτόχρονα στρατηγική επιλογή συνδεδεμένη άρρηκτα με το ρόλο του ΠΑΣΟΚ ως αυτόνομου φορέα προοδευτικής και αποτελεσματικής προοπτικής για την έξοδο από την κρίση και επιζητεί βαθύτατες αλλαγές συμπεριφοράς και πολιτικής πρακτικής. Απαιτεί ανατροπές σε ό,τι ηττήθηκε, ρήξεις με πρότυπα πελατειακά και εξαρτησιακά, «κεντροδεξιούς αλληθωρισμούς», αρχηγισμούς και μοναδικότητες, αλλά και ανάδειξη των κοινωνικών αυτών δυνάμεων σε ρόλους υπεύθυνους και πρωταγωνιστικούς στην παραγωγή και στην ανταγωνιστικότητα. Απαιτεί νέους ιδεολογικούς όρους, νέο πολιτικό σχέδιο, νέο οργανωτικό πλαίσιο. Και ένα ΠΑΣΟΚ, συλλογικό, μεγάλο, ενιαίο, «ευρύχωρο» στη διαφωνία και «ανοιχτό» στη δημιουργική αμφισβήτηση, με κεντρική θέση στην πολιτική σκηνή, επικεφαλής του συνόλου της δημοκρατικής και σοσιαλιστικής Κεντροαριστεράς.
* Γ. Σεφέρης,1936 -«Σχέδια για ένα καλοκαίρι»
Δημοσιεύτηκε: ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ , 2 Απριλίου 2012