Το bullying

Και όμως, υπάρχει και η άλλη πλευρά

[Αυτό είναι το ασφαλιστικό σύστημα στην Ελλάδα. Ένα «μωσαϊκό εξαιρέσεων και ειδικών καθεστώτων που οικοδομήθηκε διαχρονικά στη βάση πελατειακών αντιλήψεων και παραμένει δαιδαλώδες και κατακερματισμένο». Έτσι φτάσαμε να έχουμε πάνω από εκατό ασφαλιστικά ταμεία και μερικές εκατοντάδες «περιπτώσεις». Συνταξιούχους που δούλεψαν δεκαπέντε χρόνια όλα κι όλα και, γερές να 'ναι, θα πληρώνονται για καμιά πενηνταριά από τις εισφορές του εργάτη που έφτασε τα εξήντα πέντε πάνω στη σκαλωσιά. Συνταξιούχους 43 χρόνων από ευγενείς ΔΕΚΟ που κάθε τρεις και λίγο εφάρμοζαν κάποιο πρόγραμμα «εθελουσίας» χαρίζοντας χρήμα και συνταξιούχους που δουλεύουν μια ζωή, αλλά στο τέλος μετρούν ένσημα και δεν τους φτάνουν. Συνταξιούχους που εισέφεραν πολλά στο κοινό ταμείο αλλά παίρνουν λίγα και συνταξιούχους που εισέφεραν λίγα αλλά παίρνουν πολλά.

Όποιος, αποδελτιώνοντας, σαράντα χρόνια μεταπολιτευτικού Τύπου, βρει ψήγμα αριστερής διαφωνίας για κάποια από τις χιλιάδες «ειδικές ασφαλιστικές ρυθμίσεις», θα έχει βρει το ειδησεογραφικό ισοδύναμο της Ατλαντίδας.]

=><=

Ολόκληρο το άρθρο του TOY ΜΑΚΗ ΒΟΪΤΣΙΔΗ από τον ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟ -03.02.2013

=><=

Δε χρειάζεται να είναι κανείς «δεξιός» (αν ποτέ καταφέρουμε να ορίσουμε τι ακριβώς σημαίνει «δεξιός» στην περίοδο της μεταπολίτευσης) για να συμφωνήσει ότι η δήλωση Βρούτση για το ασφαλιστικό σύστημα υπήρξε εύστοχη. Ακριβώς αυτό είναι το ασφαλιστικό σύστημα στην Ελλάδα. Ένα «μωσαϊκό εξαιρέσεων και ειδικών καθεστώτων που οικοδομήθηκε διαχρονικά στη βάση πελατειακών αντιλήψεων και παραμένει δαιδαλώδες και κατακερματισμένο». Έτσι φτάσαμε να έχουμε πάνω από εκατό ασφαλιστικά ταμεία και μερικές εκατοντάδες «περιπτώσεις». Συνταξιούχους που δούλεψαν δεκαπέντε χρόνια όλα κι όλα και, γερές να 'ναι, θα πληρώνονται για καμιά πενηνταριά από τις εισφορές του εργάτη που έφτασε τα εξήντα πέντε πάνω στη σκαλωσιά. Συνταξιούχους 43 χρόνων από ευγενείς ΔΕΚΟ που κάθε τρεις και λίγο εφάρμοζαν κάποιο πρόγραμμα «εθελουσίας» χαρίζοντας χρήμα και συνταξιούχους που δουλεύουν μια ζωή, αλλά στο τέλος μετρούν ένσημα και δεν τους φτάνουν. Συνταξιούχους που εισέφεραν πολλά στο κοινό ταμείο αλλά παίρνουν λίγα και συνταξιούχους που εισέφεραν λίγα αλλά παίρνουν πολλά.

Και γιατί αυτή η κουρελού; Επειδή κάποιες ομάδες συμφερόντων είχαν τρόπο να πιέζουν και επειδή οι κυβερνήσεις δεν είχαν αντίρρηση να πιέζονται. Με την ευγενή χορηγία της Αριστεράς, η οποία δεν εναντιώθηκε σε μισή, έστω, χαριστική ρύθμιση. Κατά μια περίεργη αντίληψη, όλα αυτά ήταν «κατακτήσεις» - με τα λεφτά των υπολοίπων. Όποιος, αποδελτιώνοντας, σαράντα χρόνια μεταπολιτευτικού Τύπου, βρει ψήγμα αριστερής διαφωνίας για κάποια από τις χιλιάδες «ειδικές ασφαλιστικές ρυθμίσεις», θα έχει βρει το ειδησεογραφικό ισοδύναμο της Ατλαντίδας.

Τι είναι λάθος στον «ορισμό Βρούτση»; Το «μωσαϊκό εξαιρέσεων και ειδικών καθεστώτων»; Το «οικοδομήθηκε διαχρονικά στη βάση πελατειακών αντιλήψεων»; Ή το «παραμένει δαιδαλώδες και κατακερματισμένο». Όλα σωστά είναι. Αλλά το bullying του παραλογισμού παραμένει πανίσχυρο. Όποιος πει δημόσια όσα όλοι λέμε ιδιωτικά, είναι «νεοφιλελεύθερος», «της τρόικας και του ΔΝΤ» και «μερκελιστής». Οπότε, του αξίζει μια απρόσκλητη επίσκεψη στο γραφείο. Γιατί ακριβώς αυτό είναι το νόημα της Δημοκρατίας που κατακτήσαμε στην Ελλάδα. Όταν δε σου αρέσουν αυτά που λέει ο υπουργός, κάνεις ένα σουλάτσο από το υπουργείο, έτσι για να του πεις μια «καλημέρα».

Ακριβώς όπως θα συνέβαινε στους παραδείσους που ονειρεύεται το ΠΑΜΕ.