Ο κύκλος του «συντηρητικού συμβιβασμού» επιμηκύνεται ατελέσφορα!

Του Χάρη Τσιόκα

Παρ΄ ότι ο κοινός τόπος κάθε καλοπροαίρετης πολιτικής δύναμης είναι πλέον η διατύπωση μιας αξιόπιστης στρατηγικής για την ανασυγκρότηση, το κοινωνικό και οικονομικό αυτό ζητούμενο φαίνεται να γίνεται "κρεμαστός κήπος" όσο οι δυνάμεις που την επικαλούνται στηρίζουν το σχέδιο εφαρμογής στα αμφιλεγόμενα αποτελέσματα μιας κοινωνικά διχαστικής και παραγωγικά ελλειμματικής δημοσιονομικής μακροχρόνιας "πειθαρχίας"! Ένα σχέδιο ανασυγκρότησης για την οικονομική -παραγωγική και κοινωνική ανάπτυξη για να γίνεται αξιόπιστο πρέπει να στηρίζεται αποφασιστικά μεταξύ των άλλων και στις προϋποθέσεις βιωσιμότητας του χρέους, της πραγματικής αποτύπωσης των ελλειμμάτων και της σταθεροποίησης των δεικτών παραγωγής "καθαρού" πρωτογενούς πλεονάσματος, διατυπώνουν όλοι οι οικονομολόγοι! Παραμονές εκλογών, και μετά την ψήφιση ενός πολυνομοσχεδίου με έκδηλα τα σημάδια πληγμάτων που επιφέρει (τα νέα μέτρα;) στην αγορά, την παράγωγη την εργασία την ασφάλιση και τον τραπεζικό δανεισμό, περισσεύουν οι δηλώσεις ότι:

• οι υποχρεώσεις των μνημονίων τελειώνουν,
• ότι η «έξοδος στις αγορές ξεκινά» και
• ότι η ανάπτυξη- η πιο προσγειωμένα- η ανασυγκρότηση της χώρας είναι προ των πυλών αν συνεχιστεί με σταθερότητα η ιδία πολιτική!

Το ερώτημα λοιπόν είναι, με ποιους πολιτικούς και κοινωνικούς συσχετισμούς, ποια περιεχόμενα και ποια δεδομένα, μπορεί να γίνει αξιόπιστη η πρόταση ενός «σχεδίου ανασυγκρότησης» που δεν θα μπορεί να επανατοποθετεί «υποχρεώσεις δανεισμού» για να μη «δεσμεύουν» με κερδοσκοπικά μέτρα την χώρα ως προϋπόθεση εκταμιεύσεων; Αναφέρομαι σε μέτρα υποχρεώσεων που «μεταφέρουν» χωρίς καν όρους, και με «πτωχευτικής αξίας» τιμήματα, ότι απέμεινε από "παραγωγική βάση" της χώρας! Τα προηγούμενα καθιστούν σαφές πως όλα τα «οικονομικά μοντέλα» εξόδου, για να γίνονται αξιόπιστα παραγωγικά και οικονομικά πρέπει να πείθουν στις απαντήσεις τους και για την απομείωση του χρέους, και το «υπαρκτό του πρωτογενούς πλεονάσματος», και τον «χαρακτήρα» του δανεισμού και τους «συντελεστές» του σχεδίου ανασυγκρότησης! Και σ΄ αυτά όχι μόνο δεν μας έκανε σοφότερους η ανακοίνωση των συμβουλίων Ecofin και Eurogroup στην Αθήνα αλλά ενίσχυσε τις σκέψεις ότι ο κύκλος αυτός του «συντηρητικού συμβιβασμού» επιμηκύνεται ατελέσφορα... «Δόσεις με υποχρεώσεις και θολό τοπίο» από ένα συσχετισμό εκπροσώπων που επιφυλάσσονται για τον ευρωπαϊκό νότο και την ανασυγκρότηση της Ελλάδας! Με δεδομένο ότι οι πολύπλευρες κοινωνικές, παραγωγικές και οικονομικές επιπτώσεις έχουν θίξει πλέον το πυρήνα της κοινωνικής σταθερότητας, είναι πλέον η ώρα, με αφορμή τις εκλογές του Μαΐου, να απαντηθούν ερωτήματα που σχετίζονται με τους πυλώνες πάνω στους οποίους θα στηριχθούν τα σχέδια ανασυγκρότησης της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας! Πάνω σ΄ αυτά θα έπρεπε να ήταν το δίπολο της αναμέτρησης ανάμεσα στα νεοφιλελεύθερες -δεξιές και τις προοδευτικές- αριστερές συμμαχίες! Και αυτά συμπυκνώνονται:

• τι ποσοστό πλεονάσματος πρέπει να έχει η χώρα για να διασφαλίζει τις συμβατικές αποπληρωμές δανεισμού υποχρεώσεων, και στήριξης του σχεδίου ανασυγκρότησης;
• έχει αποκλειστεί ο κίνδυνος να επιβληθεί στην χώρα και άλλος δανεισμός όχι για ανασυγκρότηση αλλά για καταβολή των προηγουμένων δόσεων; Αλλά μια τέτοια εκδοχή, τι νέες επιπτώσεις δημιουργεί στο ήδη μη βιώσιμο ελληνικό χρέος;
• η αναφορά για «έξοδο στις αγορές» για νέο δανεισμό με τι σχετίζεται ; Με την εγγύηση της ΕΚΤ και της ΕΕ για την εφαρμογή ενός σχεδίου ανασυγκρότησης ή την ανάγκη να μεταφερθεί η «κηδεμονία» του δανεισμού σε αλλά «θεσμικά και οικονομικά όργανα» συνέχισης της λιτότητας και εμπέδωσης ενός τριτοκοσμικού κερδοσκοπικού μοντέλου;

Προφανώς ο επικοινωνιακός βομβαρδισμός «ανέξοδων προθέσεων και καλών λόγων, χωρίς άμεσο αντίκρισμα, ακόμα και για τις δόσεις συσκοτίζει την κοινωνική κρίση. Ιδιαίτερα όταν οι «συντελεστές» μεταφέρουν το περιεχόμενο μιας συζήτησης, για το αν η χώρα θα συμβιβαστεί σε ένα ρόλο «μακροχρόνιας αποικίας χρέους» ή θα προχωρήσει με αξιόπιστα οικονομικά κοινωνικά και παραγωγικά δεδομένα το σχέδιο ανασυγκρότησης στο…. μέλλον των επιδιώξεων μόνο των «δανειστών»! Αλλά έτσι η πρόθεση γίνεται μονομερής, χωρίς ευρωπαϊκή αλληλεγγύη! Γι αυτό το δημοκρατικό αντίβαρο είναι οι ευρωπαϊκές εκλογές με προοδευτική καταγραφή συσχετισμών που έχουν λόγους να προσθέσουν στην ατζέντα αποφάσεων, την σύνδεση του σχεδίου εξόδου με τη στήριξη της ανάπτυξης !