ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ Γ. ΜΑΜΕΛΗ
Το αίτημα της πόλης για την αλλαγή στο δήμο Θεσσαλονίκης ήταν παρόν και ώριμο από το 2006 και μετά. Προσωπικά πιστεύω στην ωριμότητά του και το 2006, αλλά τότε η «ματαίωση» έγινε τεχνητά, με συνειδητές προσωπικές πρακτικές διαίρεσης, προκειμένου να περιέλθει το γέρας της νίκης και της αλλαγής στην πλευρά «προβλέψιμων ηγεσιών» - μέσα στις παθογένειες του τότε κεντρικού και τοπικού ΠΑΣΟΚ.Επί του αιτήματος αυτού «κούμπωσε» η όζουσα, σκανδαλώδης και φαύλη τετραετία Παπαγεωργόπουλου και εγκατέστησε με κραταιό τρόπο την εικόνα του σάπιου, ατσαλάκωτου και αλαζονικού καθεστώτος. Ταυτόχρονα η συνεπής και ανελέητη κριτική, η άνευ συμβιβασμών και «καλών τρόπων» αντιπολίτευση της Χρύσας Αράπογλου επέφερε την αναγκαία κοινωνική ωρίμανση, κατέδειξε ότι ο βασιλιάς της πόλης είναι γυμνός, τον παρέδωσε άθυρμα στην κρίση της εκλογής, μετατρέποντας σε δυνητικό εκλογικό περίπατο την πρόσφατη αναμέτρηση.
Το 24ετές καθεστώς, αμυνόμενο στο Μαζινό του, «ήξερε». Και φτιάχνοντας την ανάγκη φιλοτιμία «άλλαξε ποδήλατο», κρύφτηκε με φτιασίδια φρεσκάδας, νιότης, ομάδας, αλλά «ήξερε». Προς στιγμήν -μάλιστα- αναθάρρησε από τη συμβατική και ελάχιστα επιθετική στάση των δυνάμεων της αλλαγής (δεν προτείνεις ανάσες όταν πρέπει να φύγει η σαπίλα), δείχνοντας αξιοπρόσεκτες αντοχές.
Κι όμως, χρειάστηκε η λεπτομέρεια (στην πολιτική οι 350 ψήφοι είναι λεπτομέρεια) για να πραγματωθεί το πάνδημο αίτημα της αλλαγής στο δήμο.
Η νέα διοίκηση ήρθε εν χορδαίς και οργάνοις. Εξέφρασε σε πολιτική συμπύκνωση ένα απροσδιόριστο κι υπόκωφο κίνημα ανατροπής, στην ηθική, στην αισθητική, στην αποτελεσματικότητα της εγγύτητας, στην ποιότητα της τοπικής δημοκρατίας.
Η μεταρρύθμιση που επαγγέλθηκε ήταν ισχυρή, πολύχρωμη, ανοιχτή. Είχε ορίζοντες. Και δυναμισμό. 100 ημέρες μετά -συνήθης χρόνος του πρώτου ισοζυγίου- στο «πολιτικό χρηματιστήριο» της πόλης φαίνεται να καταγράφεται μικρή υποχώρηση των δεικτών. Ο μεταρρυθμιστικός οίστρος υποχωρεί, οι πρώτοι «συμβιβασμοί» επιχειρήθηκαν, τα πρώτα λάθη (ελπίζω άγνοιας και απειρίας) εμφανίστηκαν.
Μέχρις εδώ, ίσως αναμενόμενα. Χωρίς διδακτισμό και βουλιμία χειραγώγησης, ο βαρδιάνος της πόλης κι ο οιωνοσκόπος της βλέπουν δειλά τον Μάνη, που αιώνες τώρα παρομοιάζει τον κόσμο με πεδίο μάχης, όπου συγκρούονται οι δυνάμεις του φωτός και του σκότους. Ο μανιχαϊσμός (μέθοδος πολιτικής πρακτικής που έλκει την καταγωγή από βαθύτατα «θρησκευτική στάση») για το φαύλο παρελθόν δεν αρκεί. Κυρίως δεν απαντά στα αιτήματα του μέλλοντος.
Αναθέματα στο απόλυτο κακό του παλιού ή ιδέες πέρα και πάνω από αυτό;
Δημοσιεύτηκε: Τετάρτη, 6 Απριλίου 2011 | ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ
Το αίτημα της πόλης για την αλλαγή στο δήμο Θεσσαλονίκης ήταν παρόν και ώριμο από το 2006 και μετά. Προσωπικά πιστεύω στην ωριμότητά του και το 2006, αλλά τότε η «ματαίωση» έγινε τεχνητά, με συνειδητές προσωπικές πρακτικές διαίρεσης, προκειμένου να περιέλθει το γέρας της νίκης και της αλλαγής στην πλευρά «προβλέψιμων ηγεσιών» - μέσα στις παθογένειες του τότε κεντρικού και τοπικού ΠΑΣΟΚ.Επί του αιτήματος αυτού «κούμπωσε» η όζουσα, σκανδαλώδης και φαύλη τετραετία Παπαγεωργόπουλου και εγκατέστησε με κραταιό τρόπο την εικόνα του σάπιου, ατσαλάκωτου και αλαζονικού καθεστώτος. Ταυτόχρονα η συνεπής και ανελέητη κριτική, η άνευ συμβιβασμών και «καλών τρόπων» αντιπολίτευση της Χρύσας Αράπογλου επέφερε την αναγκαία κοινωνική ωρίμανση, κατέδειξε ότι ο βασιλιάς της πόλης είναι γυμνός, τον παρέδωσε άθυρμα στην κρίση της εκλογής, μετατρέποντας σε δυνητικό εκλογικό περίπατο την πρόσφατη αναμέτρηση.
Το 24ετές καθεστώς, αμυνόμενο στο Μαζινό του, «ήξερε». Και φτιάχνοντας την ανάγκη φιλοτιμία «άλλαξε ποδήλατο», κρύφτηκε με φτιασίδια φρεσκάδας, νιότης, ομάδας, αλλά «ήξερε». Προς στιγμήν -μάλιστα- αναθάρρησε από τη συμβατική και ελάχιστα επιθετική στάση των δυνάμεων της αλλαγής (δεν προτείνεις ανάσες όταν πρέπει να φύγει η σαπίλα), δείχνοντας αξιοπρόσεκτες αντοχές.
Κι όμως, χρειάστηκε η λεπτομέρεια (στην πολιτική οι 350 ψήφοι είναι λεπτομέρεια) για να πραγματωθεί το πάνδημο αίτημα της αλλαγής στο δήμο.
Η νέα διοίκηση ήρθε εν χορδαίς και οργάνοις. Εξέφρασε σε πολιτική συμπύκνωση ένα απροσδιόριστο κι υπόκωφο κίνημα ανατροπής, στην ηθική, στην αισθητική, στην αποτελεσματικότητα της εγγύτητας, στην ποιότητα της τοπικής δημοκρατίας.
Η μεταρρύθμιση που επαγγέλθηκε ήταν ισχυρή, πολύχρωμη, ανοιχτή. Είχε ορίζοντες. Και δυναμισμό. 100 ημέρες μετά -συνήθης χρόνος του πρώτου ισοζυγίου- στο «πολιτικό χρηματιστήριο» της πόλης φαίνεται να καταγράφεται μικρή υποχώρηση των δεικτών. Ο μεταρρυθμιστικός οίστρος υποχωρεί, οι πρώτοι «συμβιβασμοί» επιχειρήθηκαν, τα πρώτα λάθη (ελπίζω άγνοιας και απειρίας) εμφανίστηκαν.
Μέχρις εδώ, ίσως αναμενόμενα. Χωρίς διδακτισμό και βουλιμία χειραγώγησης, ο βαρδιάνος της πόλης κι ο οιωνοσκόπος της βλέπουν δειλά τον Μάνη, που αιώνες τώρα παρομοιάζει τον κόσμο με πεδίο μάχης, όπου συγκρούονται οι δυνάμεις του φωτός και του σκότους. Ο μανιχαϊσμός (μέθοδος πολιτικής πρακτικής που έλκει την καταγωγή από βαθύτατα «θρησκευτική στάση») για το φαύλο παρελθόν δεν αρκεί. Κυρίως δεν απαντά στα αιτήματα του μέλλοντος.
Αναθέματα στο απόλυτο κακό του παλιού ή ιδέες πέρα και πάνω από αυτό;
Δημοσιεύτηκε: Τετάρτη, 6 Απριλίου 2011 | ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου