Διαθέτουμε καλή μαρτυρία,
βιώνοντας έντονα τα «πέτρινα» χρόνια
μας. Ζούμε (οι πολλοί - πλην «Λακεδαιμονίων»)
μια τραγωδία, χωρίς όρια. Κοινωνική
αποδιοργάνωση, θεσμική υποκρισία,
πολιτική σύγχυση, οικονομική κατάρρευση,
αναπτυξιακό αδιέξοδο, επικοινωνιακή
συσκότιση. Είναι η κρίση στο απόγειο.
Και η χώρα - αυτή η «όμορφη και παράξενη
πατρίδα» - καταρρέει, με τους απλούς
ανθρώπους σε ατομικά και οικογενειακά
αδιέξοδα.
Σε διαδικασία ρευστοποίησης
βρίσκεται και το πολιτικό - οικονομικό
«άρχον συγκρότημα εξουσίας» που
εξαντλείται σε ασκήσεις επιβίωσης είτε
μέσω «νέων» κομμάτων με μορφή
μεταδημοκρατικών υβριδίων είτε μέσω
ασφυκτικού ελέγχου και διαχείρισης της
πληροφορίας και των συναισθημάτων φόβου
και αγωνίας. Ενίοτε δε, επιλέγονται και
οι εφεδρείες του συστήματος, ο κρατικός
αυταρχισμός, η διλημματική τρομοκρατία,
ο πολιτικός εξανδραποδισμός, ο κοινωνικός
διασυρμός, ο λαϊκισμός εντέλει.
Οσοι κατανοούν τις πολιτικές
κινήσεις της συγκυρίας διαβλέπουν ότι
εγκαταλείπονται και τα στρεβλά
νεοφιλελεύθερα εργαλεία στην οικονομία
και το πλαίσιό της κινείται σε επικίνδυνες
ρυθμίσεις των πιο σκληρών σοβιετικών
προτύπων, σε μια εναγώνια προσπάθεια
απόλυτου ελέγχου εφαρμογής του σχεδίου
πλήρους μετάλλαξης της χώρας σε «ευρωπαϊκό
μπαντουστάν».
Οι επιλογές αυτές επιβάλλονται
μεθοδικά από τους μηχανισμούς της
«γερμανικής Ευρώπης» μέσω ποικιλώνυμων
εγχώριων «προθύμων» που προκειμένου
να παραμείνουν στα κέντρα ισχύος και
αποφάσεων (έστω και ως ελεγχόμενοι
διαχειριστές), παραδίδουν ιστορικά
τμήματα του πολιτικού συστήματος στην
εκλογική απαξίωση, «καίγοντας» το
ηγετικό προσωπικό τους, ενώ ταυτόχρονα,
στο κοινωνικό επίπεδο, δε διστάζουν
στην ανθρωποθυσία της πιο καλής (σε
μόρφωση και ικανότητες) νέας γενιάς των
Ελλήνων.
Οι «απέναντι» έχουν άγνοια
κινδύνου, αντιφάσεις, προγραμματική
υστέρηση, πολυδιάσπαση, προχειρότητα.
Δυστυχώς, για τη χώρα που πορεύεται
χωρίς εναλλακτική.
Στο περιβάλλον αυτό
εξελίσσεται η παρακμή της άλλοτε κραταιάς
Κεντροαριστεράς της μεταπολίτευσης.
Οπως παρατηρεί εύστοχα ο Παντελής
Οικονόμου, «με την ηγετική φυσιογνωμία
του Ανδρέα Παπανδρέου και την καθοριστική
επιλογή του να προχωρήσει στην ίδρυση
του ΠΑΣΟΚ και την ανάδειξή του σε βασική
κομματική έκφραση της παράταξης. Με τη
μετέπειτα αδυναμία να θωρακίσει αυτές
τις αρχές και αυτούς τους σκοπούς από
τη φθορά και τις εκπτώσεις. Στην
πραγματικότητα, το τίμημα αυτής της
αδυναμίας πληρώνει σήμερα».
Λοιπόν, «τις αγορεύειν
βούλεται»;
Δημοσιεύτηκε: Τετάρτη,
19 Μαρτίου 2014 | ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου