Ultima ratio (Εσχατη λύση)

ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ Γ. ΜΑΜΕΛΗ*


Η περίφημη λατινική φράση ξεπρόβαλε πρώτη στο λυκαυγές του 2012. Ταυτόχρονα, σε δυο νοητούς φίλους.
Ο επώνυμος φίλος, ξετυλίγοντας «προσεκτικά με τάξη» το 2011,
ένιωθε το χρόνο πιεστικό και πεπερασμένο για κυβέρνηση, πολιτικό σύστημα, ελληνική κοινωνία με τους ανθρώπους της, τελικά. «Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει» (Γ. Σεφέρης), σκέφτηκε.
Τώρα που σβήνουν τα πολύχρωμα φωτάκια των -λιγοστών- χριστουγεννιάτικων δένδρων κι οι αλλοδαποί Αϊ-Βασίληδες των πλατειών αποχωρούν γι' άλλες δουλειές του ποδαριού, η έσχατη λύση (ultima ratio) παραμένει αναπάντητη, ενόσω την αναζητούν εναγωνίως οι ταγοί. Κυρίως οι ταγοί της πολιτικής εξουσίας που κρατούν τις τύχες ημών και των παιδιών μας στα χέρια τους.
Αλλά αυτοί περιφέρονται με πλαστή ταπεινοφροσύνη σε διάφορα σύγχρονα πτωχοκομεία, για να αναδείξουν τη μαγική εικόνα της κοινωνίας αλληλεγγύης, που εν τω μεταξύ έχει αποδράσει από τη θεσμική - συνταγματική της θέση, αφήνοντάς την στη «φιλανθρωπία» (που κατά τον Ντομιέ διαιωνίζει το μύθο του θύματος χωρίς δολοφόνο).
Αλλά αυτοί οι -εκτός τόπου και χρόνου- ηγέτες αναθέτουν την εξεύρεση της έσχατης λύσης σε αποτυχημένους μονόδρομους και αδιέξοδες συνταγές «σωτηρίας», που τους «προσφέρονται» εκβιαστικά, χωρίς να βιώνουν το πρόβλημα (επιμελώς κρυμμένοι μέσα στην εξουσιαστική νιρβάνα της ανιστόρητης και μικροαστικής τους θαλπωρής).
Δεν μπορούν, στερούμενοι του αναγκαίου για τις περιστάσεις (πολιτικού) μεγέθους; Δε θέλουν, τυφλωμένοι από τη μαγεία των αριθμών, που ως γνωστόν ευημερούν όταν οι άνθρωποι δυστυχούν; Είτε δεν μπορούν είτε δε θέλουν, μάλλον βρισκόμαστε μπροστά στη διαχρονική γνωμάτευση του Νικολό Μακιαβέλι. «Όταν υπάρχουν πολλοί δήθεν ηγέτες που σκοτώνονται μεταξύ τους για το ποιος είναι ανώτερος, ικανότερος, δυνατότερος και εξυπνότερος, τότε σίγουρα όλοι τους δεν είναι παρά μετριότητες. Το μόνο που κάνουν είναι να προσφέρουν θέαμα στους υφισταμένους τους» (Ο ηγεμών, 1513).
Ο ανώνυμος φίλος στη «στέγη» του -χαρτόκουτα στην πύλη Αξιού- δε νοιάζεται για «καθημερινές και σχόλες». Όπως κάθε μέρα κι αυτή η αρχιμηνιά, η αρχιχρονιά. Βγαίνοντας από το μονήρες, καταθλιπτικό, μοναχικό καβούκι του απόρησε για τις «ευχές» και με «το μάτι του άγριο για τσιγάρο», μονολόγησε: «Αν είναι το 2012 να φέρει τα ίδια με το 2011, ας μην έρθει. Ας μας αφήσει μόνους να φτιάξουμε τις προϋποθέσεις, μπας και του χρόνου μπορέσουμε να δώσουμε νόημα κι ελπίδα στην ευχή για καλή χρονιά!».
Και ξαναμονολόγησε: «Στην πολιτεία που έγινε πορνείο, μαστροποί και πολιτικιές διαλαλούν σάπια θέλγητρα…» (Γ. Σεφέρης).

ΠΗΓΗ:  Δημοσιεύτηκε: Τετάρτη, 4 Ιανουαρίου 2012 | ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ