Βασικό ένστικτο

ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ Γ. ΜΑΜΕΛΗ

Είμαστε πολλοί πείσμωνες «πελταστές» στο ΠΑΣΟΚ όσοι δεν πιστεύουμε πως «…Το τέλος του κάπου θα γράφηκε κ’ εχάθη• ή ίσως η ιστορία να το πέρασε...» (Κ. Καβάφης- Οροφέρνης). Οι «εντός των τειχών» ερμηνεύουν την κρίση αυτού του μεγάλου ιστορικού κόμματος μονοσήμαντα ως κρίση ηγεσίας, προσπαθούν να την «εσωτερικεύσουν» βίαια με τη μέθοδο του οργανωτικού ελέγχου, να τη μετατρέψουν σε κρίση προσώπων, ενώ είναι κρίση πολιτικής.

Επιβεβαιώνουν, έτσι, τη μεγάλη μορφωτική υστέρηση της «ελίτ» του πολιτικού προσωπικού του, «έμπλεου» φοβικών συνδρόμων για τη νέα εποχή. Πρόκειται για κρίση ταυτότητας, αποτέλεσμα του μοντέλου λειτουργίας, του (κατ΄ επίφαση συλλογικού) υποκειμένου που εγκατέστησε τον αρχηγισμό και μετέτρεψε τον «συλλογικό διανοούμενο» σε ευτελές αντικείμενο ευάριθμων χειροκροτητών της κομματικής και κυβερνητικής «αυθεντίας» διαχρονικά. Και επέβαλε ως μεθόδους λειτουργίας του την άκαμπτη ιεραρχία αντί της αξιοκρατίας, τη σιωπή αντί του διαλόγου.Το ΠΑΣΟΚ ασθενεί από επώδυνα και ανίατα συμπτώματα υπό- και ψευδο- αντιπροσώπευσης. Και κοινωνικής διάστιξης.

Ως ιδεολογικό εκκρεμές κινείται μεταξύ της «σοσιαλιστικής» διακήρυξης και της άκριτης εφαρμογής των νεοφιλελεύθερων προταγμάτων. Ξέχασε ότι «επί ανθρώπων άρχει». Χωρίς σχέδιο και στρατηγική, δίχως ιστορική συνείδηση, περιφέροντας αντί της δικής του θεωρίας και μιας νέας εθνικής αφήγησης, εικονίσματα του ένδοξου παρελθόντος με ξεθωριασμένα συνθήματα, αναλώνεται σε μάχες οπισθοφυλακής.

Βιώνει εκτός τόπου και χρόνου, σπαταλώντας ό,τι υγιές απέμεινε σε ιδέες και πρόσωπα, υποκαθιστώντας τη συλλογική πολιτική με το άθροισμα των προσωπικών στρατηγικών μερικών στελεχών του.

Το ΠΑΣΟΚ (αν και η εποχή άλλαξε και οι ανάγκες διαφοροποιήθηκαν δραματικά) συνεχίζει να διατηρεί δομές και προτάγματα που ευνοούν τη «λευκή πολιτική εξουσιοδότηση» και, ταυτόχρονα, την «ανυποληψία» στη σχέση του με τους πολίτες και τους κοινωνικούς εκφραστές τους. Γι' αυτό και οι διαφαινόμενες απαντήσεις του κινούνται, κυρίως, με επικοινωνιακούς τρόπους, αρθρωμένους πάνω σε πρωτόγονα μη πολιτικά-εκβιαστικά- διλήμματα.

Το απερχόμενο «παλιό» μεθοδεύει «στρατεύματα», αναζητεί λύση στα ξεχασμένα πελατειακά δίκτυα, ενώ το ψευδεπίγραφο «νέο» οικειοποιείται τη «μεταρρύθμιση», υπόσχεται «διαχειριστική επάρκεια» και εμφανίζεται στο πολιτικό προσκήνιο ως «ελκυστική συσκευασία» κενή περιεχομένου.

Αμφότερα, συστημικές λύσεις προσφερόμενες υποτακτικά (αντικείμενα του πόθου της εξουσίας) στο δομικό και σύμφυτο στοιχείο της πολιτικής, την οικονομία. Όσοι «τακτικισμοί» κι αν επιστρατευτούν, όσοι «Γράκχοι» κι αν θεωρητικολογήσουν, η σκληρή χειμωνιάτικη συγκυρία στο ΠΑΣΟΚ θα ψάξει την ανατροπή με τους πολίτες. Αυτή η επιλογή θα επιβληθεί από τα κάτω. Από το βασικό ένστικτο της παράταξης.

Δημοσιεύτηκε: Τετάρτη, 25 Ιανουαρίου 2012 | ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ