=>Πάνος
Καμμένος: Οι δυνάμεις κατοχής κατέλαβαν
το Ραδιομέγαρο. Ο,τι μεταδίδεται από
εδώ και πέρα είναι προπαγάνδα της
τρόικας. ΜΗΝ ΤΟΥΣ ΠΙΣΤΕΥΕΤΕ!
=>Βασίλης Καπερνάρος: Μπήκαν αλυσίδες και χειροπέδες στην αξιοπρέπεια . Κάπως έτσι μπήκε και το τανκ στο Πολυτεχνείο.
=>Νίκος Βούτσης: Ημασταν στον δρόμο που περπάτησε ο Λαμπράκης και τον άφησαν να περπατήσει, ενώ εμάς μας το απαγόρεψαν αν και είχαμε βουλευτικές ταυτότητες.
=>Παναγιώτης Λαφαζάνης: Παράνομη, πραξικοπηματική ενέργεια. Μαύρη επιχείρηση. Αν γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση, θα ξαναλειτουργήσει η ΕΡΤ και οι εργαζόμενοι θα ξαναπροσληφθούν.
=>Ζωή Κωνσταντοπούλου: Κάποιοι θα λογοδοτήσουν στην Ιστορία και στις επόμενες γενεές. Βοήθεια – βοήθεια!
=>Την πιο ωραία όμως δήλωση την έκανε ο τραγουδιστής, ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, ο οποίος είπε με ειρωνική διάθεση: Είμαι πάρα πολύ χαρούμενος. Είναι ένα υπέροχο πρωινό, φθινοπωρινό. Εγώ πολύ το χάρηκα διότι επί Μεταξά δεν ζούσα, επί 7ετίας ήμουν πάρα πολύ μικρό παιδί. Επιτέλους ζω κι εγώ την καινούργια δικτατορία. Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, ωστόσο, έχει γεννηθεί το 1950. Στο Πολυτεχνείο, το 1973, ήταν 23 ετών. Αλλά, προφανέστατα, ο αειθαλής βάρδος ακόμη παραμένει παιδί. (Γ.Π.)
=>Βασίλης Καπερνάρος: Μπήκαν αλυσίδες και χειροπέδες στην αξιοπρέπεια . Κάπως έτσι μπήκε και το τανκ στο Πολυτεχνείο.
=>Νίκος Βούτσης: Ημασταν στον δρόμο που περπάτησε ο Λαμπράκης και τον άφησαν να περπατήσει, ενώ εμάς μας το απαγόρεψαν αν και είχαμε βουλευτικές ταυτότητες.
=>Παναγιώτης Λαφαζάνης: Παράνομη, πραξικοπηματική ενέργεια. Μαύρη επιχείρηση. Αν γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση, θα ξαναλειτουργήσει η ΕΡΤ και οι εργαζόμενοι θα ξαναπροσληφθούν.
=>Ζωή Κωνσταντοπούλου: Κάποιοι θα λογοδοτήσουν στην Ιστορία και στις επόμενες γενεές. Βοήθεια – βοήθεια!
=>Την πιο ωραία όμως δήλωση την έκανε ο τραγουδιστής, ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, ο οποίος είπε με ειρωνική διάθεση: Είμαι πάρα πολύ χαρούμενος. Είναι ένα υπέροχο πρωινό, φθινοπωρινό. Εγώ πολύ το χάρηκα διότι επί Μεταξά δεν ζούσα, επί 7ετίας ήμουν πάρα πολύ μικρό παιδί. Επιτέλους ζω κι εγώ την καινούργια δικτατορία. Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, ωστόσο, έχει γεννηθεί το 1950. Στο Πολυτεχνείο, το 1973, ήταν 23 ετών. Αλλά, προφανέστατα, ο αειθαλής βάρδος ακόμη παραμένει παιδί. (Γ.Π.)
Αποσπάσματα από το άρθρο
Το λεξικό της ΕΡΤολογίας: Κραυγές για χούντα και σλόγκαν Εμφυλίου
Η λήξη της κατάληψης
του Ραδιομεγάρου της ΕΡΤ, μετά την
επέμβαση των ΜΑΤ χθες τα ξημερώματα,
τροφοδότησε δηλώσεις διαμαρτυρίας από
πολιτικούς και καλλιτέχνες, αποδεικνύοντας
ότι, τελικά, ακόμα και στο όνομα της
ποιότητας, η αισθητική αυτού που παίζεται
γύρω από τον έλεγχο των ελληνικών ΜΜΕ
αντιγράφει την αισθητική του «δασκάλου»
Νίκου Φώσκολου: πομπώδης και αμετροεπής,
εμπεριέχει ταυτόχρονα και την παρωδία
της.
Η πρώτη δήλωση με σκοπό να συνειδητοποιήσουν οι μάζες το κακό που τις βρήκε ήταν του Πάνου Καμμένου. «Οι δυνάμεις κατοχής κατέλαβαν το Ραδιομέγαρο. Ο,τι μεταδίδεται από εδώ και πέρα είναι προπαγάνδα της τρόικας. ΜΗΝ ΤΟΥΣ ΠΙΣΤΕΥΕΤΕ», έγραψε στο twitter ο πρόεδρος των ΑΝΕΛ όταν ξύπνησε. Ο βουλευτής του, Βασίλης Καπερνάρος, αργότερα, στη Βουλή, κλιμάκωσε την ένταση, υποστηρίζοντας ότι μπήκαν αλυσίδες και χειροπέδες στην αξιοπρέπεια και ότι «κάπως έτσι μπήκε και το τανκ στο Πολυτεχνείο». Ο γραμματέας της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, Νίκος Βούτσης, που το πρωί διεκδικούσε με άλλους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ να μπουν στο Ραδιομέγαρο μετά την εκκένωσή του από τους καταληψίες, είχε δηλώσει νωρίτερα στον Βήμα FM: «Ημασταν στον δρόμο που περπάτησε ο Λαμπράκης και τον άφησαν να περπατήσει, ενώ εμάς μας το απαγόρεψαν αν και είχαμε βουλευτικές ταυτότητες». Ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, περισσότερο οργισμένος, μίλησε για «παράνομη, πραξικοπηματική ενέργεια», για «μαύρη επιχείρηση» ενώ είπε ότι η ΕΡΤ, αν γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση, θα ξαναλειτουργήσει και οι εργαζόμενοι θα ξαναπροσληφθούν. Ακόμα περισσότερο οργισμένη ήταν η Ζωή Κωνσταντοπούλου, που είπε πολλά. Μεταξύ άλλων ποικίλων, δήλωσε ότι «κάποιοι θα λογοδοτήσουν στην Ιστορία και στις επόμενες γενεές». Την πιο ωραία δήλωση, πάντως, έκανε ένας τραγουδιστής, ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, ο οποίος είπε με ειρωνική διάθεση: «Είμαι πάρα πολύ χαρούμενος. Είναι ένα υπέροχο πρωινό, φθινοπωρινό. Εγώ πολύ το χάρηκα διότι επί Μεταξά δεν ζούσα, επί 7ετίας ήμουν πάρα πολύ μικρό παιδί. Επιτέλους ζω κι εγώ την καινούργια δικτατορία».
Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, ωστόσο, έχει γεννηθεί το 1950. Στο Πολυτεχνείο, το 1973, ήταν 23 ετών. Αλλά, προφανέστατα, ο αειθαλής βάρδος ακόμη παραμένει παιδί.
Οι παραπάνω αντιδράσεις είναι ενδεικτικές, εντούτοις, της δυναμικής που έχουν στην πολιτική σύγκρουση τα ΜΜΕ και, ιδίως, η τηλεόραση. Ευνόητο. Για την ελληνική Αριστερά, προπάντων, η τηλεόραση ήταν, ανέκαθεν, αντικείμενο έλξης - απώθησης. Για πολλά χρόνια εκπροσωπούσε τον κακό δαίμονα ενός καπιταλισμού-τέρατος, που για να επιβιώσει χειραγωγεί τη βούληση των πολιτών. Για την προσέγγιση αυτή αρκούσε η γνωστή φράση με συνωμοσιολογική ηχώ, του καναδού θεωρητικού των μίντια Μάρσαλ ΜακΛούαν: «Το μέσο είναι το μήνυμα» (που ξεκομμένο από το υπόλοιπο κείμενο, θα μπορούσε να είναι ατάκα του Φώσκολου).
Οσο η Αριστερά ήταν αντιπολίτευση, δεν νοιαζόταν ιδιαίτερα. Η τηλεόραση ήταν απέναντι και, με κάθε θεωρητική προσέγγιση, είτε με αυτή του ΜακΛούαν είτε με την ελληνική «της διαπλοκής», ήταν εχθρά του λαού. Ωσπου ο ΣΥΡΙΖΑ, στις πολιτικές καραμπόλες της κρίσης, να γίνει αξιωματική αντιπολίτευση. Ακόμα και τότε, όμως, συνεχίστηκαν οι βολές εναντίον των ηλεκτρονικών ΜΜΕ που παρουσιάζονταν σαν κυβερνητική υπερδομή, σε όλες τις εκδοχές τους. Τα ιδιωτικά κανάλια συνέχιζαν να είναι «της διαπλοκής», τα δημόσια «της κυβέρνησης». Στις 17 του περασμένου Μαΐου, λίγες εβδομάδες πριν από τον «ξαφνικό θάνατο» της ΕΡΤ, και ενώ εν μέσω συνδικαλιστικών αναταράξεων ο ΣΥΡΙΖΑ πάλευε να υπάρχουν φιλικοί δημοσιογράφοι σε ζώνες με ακροαματικότητα και διαμόρφωνε ένα νέο σταρ σίστεμ δημοσιογραφικών αστέρων της ριζοσπαστικής Αριστεράς, ο Αλέξης Τσίπρας κατήγγελλε ότι η ΕΡΤ είχε μετατραπεί σε «εργαλείο προπαγάνδας» της μνημονιακής κυβέρνησης, λέγοντας χαρακτηριστικά: «Την ίδια στιγμή που μειώνουν μισθούς, απολύουν συμβασιούχους και περιορίζουν δικαιώματα στους εργαζομένους και δημοσιογράφους στην ΕΡΤ, προσλαμβάνουν σε θέσεις ειδικών συμβούλων δημοσιογράφους με πλουσιοπάροχες αμοιβές, πολλοί εκ των οποίων ούτε καν εμφανίζονται στο γυαλί».
Ολα αυτά άλλαξαν μετά το πραξικοπηματικό, αυταρχικό αλλά και αψυχολόγητο και ασχεδίαστο κλείσιμο της ΕΡΤ, με ένα επίσης πομπώδες και άκυρο λογύδριο του Σίμου Κεδίκογλου, έναν περίπου μήνα αργότερα, στις 21 Ιουνίου. Η απόφαση αλλά και ο τρόπος του κλεισίματος, εκτός από την κυβερνητική κρίση που τροφοδότησαν, επέτρεψαν στον ΣΥΡΙΖΑ να κάνει αιχμή του δόρατος της πολιτικής του την κρατική τηλεόραση. Οι εξελίξεις έδωσαν τη δυνατότητα για ένα ιδιότυπο επικοινωνιακό αντάρτικο. Ενα αντάρτικο που μετέτρεψε άρδην την κρατική τηλεόραση από «εργαλείο προπαγάνδας» και «ρουσφετολογικό μηχανισμό» σε δυνάμει πλουραλιστικό μέσο με ποιοτικό πρόγραμμα που, επιπλέον, υποστηρίζει σοβαρές υποδομές κουλτούρας, όπως η Ορχήστρα της ΕΡΤ ή το Τρίτο Πρόγραμμα.
Στο μεταξύ, η κατάληψη από τα συνδικάτα του Ραδιομεγάρου της Αγίας Παρασκευής και η εκπομπή, από εκεί, με την υποδομή της ΕΡΤ μέσω των συχνοτήτων της και, σχεδόν αμέσως, με διαδικτυακή κάλυψη, απεργιακού προγράμματος μετέτρεψαν την ΕΡΤ σε ένα εθελοντικό δίκτυο μετάδοσης όλο και πιο «αντιμνημονιακού» λόγου - με τον πλουραλισμό αλλά και την επικαλούμενη «ποιότητα» ανύπαρκτα ζητούμενα. Αντ' αυτών, κυριάρχησαν η συγκινησιακή φόρτιση, η δημοσιογραφία της καταγγελίας και το μελόδραμα της «χαμένης γενιάς», της «χαμένης υπόθεσης», της «ήττας του δίκιου».
Το μελόδραμα ήταν η κυρίαρχη αισθητική και της τελευταίας ραδιοφωνικής εκπομπής της ΕΡΤ, χθες τα ξημερώματα, μετά την εισβολή των ΜΑΤ στο Ραδιομέγαρο. Ο δημοσιογράφος που βρισκόταν στον αέρα, θέλοντας να κλείσει εντυπωσιακά, ψάχνοντας δηλαδή δυνατά σλόγκαν του τύπου «Καλώς ήρθες Μεσαίωνα», τελικά δανείστηκε για να κλείσει μια συγκινησιακά φορτισμένη φράση του Εμφυλίου: «Ψυχή βαθιά».
Ακόμα μια έξαρση μελοδραματική. Για να αποδειχθεί ότι και ο δημοσιογραφικός λόγος δεν διαφέρει από τον πολιτικό. Αντί να εκλύει δάκρυα και ανησυχία, προκαλεί το γέλιο. Εστω κι αν αυτό το γέλιο λόγω του ανεπαρκούς, αφερέγγυου και καιροσκοπικού δημόσιου λόγου το έχουμε πληρώσει πολύ ακριβά.
Ο ΕΠΙ ΠΑΝΤΟΣ
Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, που έσπευσε από τους πρώτους στην ΕΡΤ, δοκίμασε τον σαρκασμό: «Εγώ πολύ το χάρηκα διότι επί Μεταξά δεν ζούσα, επί 7ετίας ήμουν πάρα πολύ μικρό παιδί. Επιτέλους ζω κι εγώ την καινούργια δικτατορία». Πώς να θυμάται; Το ‘74 ήταν μόλις 24 ετών.
Η ΕΠΙ ΤΟΠΟΥ
Από νωρίς το πρωί, στα κάγκελα του Ραδιομεγάρου η Ζωή Κωνσταντοπούλου φώναζε οργισμένη προς τους αστυνομικούς ότι «θα λογοδοτήσουν στις επόμενες γενιές»
Η πρώτη δήλωση με σκοπό να συνειδητοποιήσουν οι μάζες το κακό που τις βρήκε ήταν του Πάνου Καμμένου. «Οι δυνάμεις κατοχής κατέλαβαν το Ραδιομέγαρο. Ο,τι μεταδίδεται από εδώ και πέρα είναι προπαγάνδα της τρόικας. ΜΗΝ ΤΟΥΣ ΠΙΣΤΕΥΕΤΕ», έγραψε στο twitter ο πρόεδρος των ΑΝΕΛ όταν ξύπνησε. Ο βουλευτής του, Βασίλης Καπερνάρος, αργότερα, στη Βουλή, κλιμάκωσε την ένταση, υποστηρίζοντας ότι μπήκαν αλυσίδες και χειροπέδες στην αξιοπρέπεια και ότι «κάπως έτσι μπήκε και το τανκ στο Πολυτεχνείο». Ο γραμματέας της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, Νίκος Βούτσης, που το πρωί διεκδικούσε με άλλους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ να μπουν στο Ραδιομέγαρο μετά την εκκένωσή του από τους καταληψίες, είχε δηλώσει νωρίτερα στον Βήμα FM: «Ημασταν στον δρόμο που περπάτησε ο Λαμπράκης και τον άφησαν να περπατήσει, ενώ εμάς μας το απαγόρεψαν αν και είχαμε βουλευτικές ταυτότητες». Ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, περισσότερο οργισμένος, μίλησε για «παράνομη, πραξικοπηματική ενέργεια», για «μαύρη επιχείρηση» ενώ είπε ότι η ΕΡΤ, αν γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση, θα ξαναλειτουργήσει και οι εργαζόμενοι θα ξαναπροσληφθούν. Ακόμα περισσότερο οργισμένη ήταν η Ζωή Κωνσταντοπούλου, που είπε πολλά. Μεταξύ άλλων ποικίλων, δήλωσε ότι «κάποιοι θα λογοδοτήσουν στην Ιστορία και στις επόμενες γενεές». Την πιο ωραία δήλωση, πάντως, έκανε ένας τραγουδιστής, ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, ο οποίος είπε με ειρωνική διάθεση: «Είμαι πάρα πολύ χαρούμενος. Είναι ένα υπέροχο πρωινό, φθινοπωρινό. Εγώ πολύ το χάρηκα διότι επί Μεταξά δεν ζούσα, επί 7ετίας ήμουν πάρα πολύ μικρό παιδί. Επιτέλους ζω κι εγώ την καινούργια δικτατορία».
Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, ωστόσο, έχει γεννηθεί το 1950. Στο Πολυτεχνείο, το 1973, ήταν 23 ετών. Αλλά, προφανέστατα, ο αειθαλής βάρδος ακόμη παραμένει παιδί.
Οι παραπάνω αντιδράσεις είναι ενδεικτικές, εντούτοις, της δυναμικής που έχουν στην πολιτική σύγκρουση τα ΜΜΕ και, ιδίως, η τηλεόραση. Ευνόητο. Για την ελληνική Αριστερά, προπάντων, η τηλεόραση ήταν, ανέκαθεν, αντικείμενο έλξης - απώθησης. Για πολλά χρόνια εκπροσωπούσε τον κακό δαίμονα ενός καπιταλισμού-τέρατος, που για να επιβιώσει χειραγωγεί τη βούληση των πολιτών. Για την προσέγγιση αυτή αρκούσε η γνωστή φράση με συνωμοσιολογική ηχώ, του καναδού θεωρητικού των μίντια Μάρσαλ ΜακΛούαν: «Το μέσο είναι το μήνυμα» (που ξεκομμένο από το υπόλοιπο κείμενο, θα μπορούσε να είναι ατάκα του Φώσκολου).
Οσο η Αριστερά ήταν αντιπολίτευση, δεν νοιαζόταν ιδιαίτερα. Η τηλεόραση ήταν απέναντι και, με κάθε θεωρητική προσέγγιση, είτε με αυτή του ΜακΛούαν είτε με την ελληνική «της διαπλοκής», ήταν εχθρά του λαού. Ωσπου ο ΣΥΡΙΖΑ, στις πολιτικές καραμπόλες της κρίσης, να γίνει αξιωματική αντιπολίτευση. Ακόμα και τότε, όμως, συνεχίστηκαν οι βολές εναντίον των ηλεκτρονικών ΜΜΕ που παρουσιάζονταν σαν κυβερνητική υπερδομή, σε όλες τις εκδοχές τους. Τα ιδιωτικά κανάλια συνέχιζαν να είναι «της διαπλοκής», τα δημόσια «της κυβέρνησης». Στις 17 του περασμένου Μαΐου, λίγες εβδομάδες πριν από τον «ξαφνικό θάνατο» της ΕΡΤ, και ενώ εν μέσω συνδικαλιστικών αναταράξεων ο ΣΥΡΙΖΑ πάλευε να υπάρχουν φιλικοί δημοσιογράφοι σε ζώνες με ακροαματικότητα και διαμόρφωνε ένα νέο σταρ σίστεμ δημοσιογραφικών αστέρων της ριζοσπαστικής Αριστεράς, ο Αλέξης Τσίπρας κατήγγελλε ότι η ΕΡΤ είχε μετατραπεί σε «εργαλείο προπαγάνδας» της μνημονιακής κυβέρνησης, λέγοντας χαρακτηριστικά: «Την ίδια στιγμή που μειώνουν μισθούς, απολύουν συμβασιούχους και περιορίζουν δικαιώματα στους εργαζομένους και δημοσιογράφους στην ΕΡΤ, προσλαμβάνουν σε θέσεις ειδικών συμβούλων δημοσιογράφους με πλουσιοπάροχες αμοιβές, πολλοί εκ των οποίων ούτε καν εμφανίζονται στο γυαλί».
Ολα αυτά άλλαξαν μετά το πραξικοπηματικό, αυταρχικό αλλά και αψυχολόγητο και ασχεδίαστο κλείσιμο της ΕΡΤ, με ένα επίσης πομπώδες και άκυρο λογύδριο του Σίμου Κεδίκογλου, έναν περίπου μήνα αργότερα, στις 21 Ιουνίου. Η απόφαση αλλά και ο τρόπος του κλεισίματος, εκτός από την κυβερνητική κρίση που τροφοδότησαν, επέτρεψαν στον ΣΥΡΙΖΑ να κάνει αιχμή του δόρατος της πολιτικής του την κρατική τηλεόραση. Οι εξελίξεις έδωσαν τη δυνατότητα για ένα ιδιότυπο επικοινωνιακό αντάρτικο. Ενα αντάρτικο που μετέτρεψε άρδην την κρατική τηλεόραση από «εργαλείο προπαγάνδας» και «ρουσφετολογικό μηχανισμό» σε δυνάμει πλουραλιστικό μέσο με ποιοτικό πρόγραμμα που, επιπλέον, υποστηρίζει σοβαρές υποδομές κουλτούρας, όπως η Ορχήστρα της ΕΡΤ ή το Τρίτο Πρόγραμμα.
Στο μεταξύ, η κατάληψη από τα συνδικάτα του Ραδιομεγάρου της Αγίας Παρασκευής και η εκπομπή, από εκεί, με την υποδομή της ΕΡΤ μέσω των συχνοτήτων της και, σχεδόν αμέσως, με διαδικτυακή κάλυψη, απεργιακού προγράμματος μετέτρεψαν την ΕΡΤ σε ένα εθελοντικό δίκτυο μετάδοσης όλο και πιο «αντιμνημονιακού» λόγου - με τον πλουραλισμό αλλά και την επικαλούμενη «ποιότητα» ανύπαρκτα ζητούμενα. Αντ' αυτών, κυριάρχησαν η συγκινησιακή φόρτιση, η δημοσιογραφία της καταγγελίας και το μελόδραμα της «χαμένης γενιάς», της «χαμένης υπόθεσης», της «ήττας του δίκιου».
Το μελόδραμα ήταν η κυρίαρχη αισθητική και της τελευταίας ραδιοφωνικής εκπομπής της ΕΡΤ, χθες τα ξημερώματα, μετά την εισβολή των ΜΑΤ στο Ραδιομέγαρο. Ο δημοσιογράφος που βρισκόταν στον αέρα, θέλοντας να κλείσει εντυπωσιακά, ψάχνοντας δηλαδή δυνατά σλόγκαν του τύπου «Καλώς ήρθες Μεσαίωνα», τελικά δανείστηκε για να κλείσει μια συγκινησιακά φορτισμένη φράση του Εμφυλίου: «Ψυχή βαθιά».
Ακόμα μια έξαρση μελοδραματική. Για να αποδειχθεί ότι και ο δημοσιογραφικός λόγος δεν διαφέρει από τον πολιτικό. Αντί να εκλύει δάκρυα και ανησυχία, προκαλεί το γέλιο. Εστω κι αν αυτό το γέλιο λόγω του ανεπαρκούς, αφερέγγυου και καιροσκοπικού δημόσιου λόγου το έχουμε πληρώσει πολύ ακριβά.
Ο ΕΠΙ ΠΑΝΤΟΣ
Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, που έσπευσε από τους πρώτους στην ΕΡΤ, δοκίμασε τον σαρκασμό: «Εγώ πολύ το χάρηκα διότι επί Μεταξά δεν ζούσα, επί 7ετίας ήμουν πάρα πολύ μικρό παιδί. Επιτέλους ζω κι εγώ την καινούργια δικτατορία». Πώς να θυμάται; Το ‘74 ήταν μόλις 24 ετών.
Η ΕΠΙ ΤΟΠΟΥ
Από νωρίς το πρωί, στα κάγκελα του Ραδιομεγάρου η Ζωή Κωνσταντοπούλου φώναζε οργισμένη προς τους αστυνομικούς ότι «θα λογοδοτήσουν στις επόμενες γενιές»
ΤΑ ΝΕΑ 11.11.2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου