Απολείπειν

ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ Γ. ΜΑΜΕΛΗ

Μεγάλωσε η μέρα. Η άνοιξη μας γνέφει ακόμη και μέσα από την ομίχλη. Μια άνοιξη που κάποιοι εκλαμβάνουν ως απαρχή «επανάστασης» (ακόμη τούτη η άνοιξη, ραγιάδες) κι οι άλλοι ως βοτανικό κήπο περιπάτου των «ανέμελων και ευτυχισμένων» Ευρωπαίων πολιτών (ανάπτυξη, μεταρρυθμίσεις).

Τα στρατεύματα παίρνουν θέσεις, το ανοιξιάτικο εκλογικό σκηνικό διανθίζεται με πλαστά διλήμματα, λεοντές, συμπράξεις χωρίς αρχές κι ένα πολιτικό προσωπικό, λίγο απ' όλα: celebrities, κουρασμένοι πρώην, αγωνιούντες νυν, νέοι που γέρασαν πρόωρα, ανεπάγγελτοι δήθεν, μαζί με λίγους γραφικούς.

Κι από κοντά οι τηλοψίες με τους εκλεκτούς βιβλιοπώλες τους! Αλλά αβασάνιστα πιστεύουν ότι «μελωδικά» θα αναδειχτεί το προσεχές εκλογικό αποτέλεσμα. Δυστυχώς γι' αυτούς, δεν ακούνε τη «μελωδία» από κρουστά οργής και ανατροπής, που καλύπτουν τα πνευστά των «φρονίμων» και τα έγχορδα των στρατευμένων.

Κι όταν -κατά πως λέει ο ποιητής- «Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ', ακουσθεί» το αποτέλεσμα της κάλπης, μάλλον θα επιβεβαιωθεί ότι «απολείπειν ο θεός Αντώνιον», με την έννοια μιας αναπάντεχης και ταυτόχρονα πρωτόγνωρης εκλογικής συμπεριφοράς, που στο εσωτερικό της μαρτυρά το τέλος μιας ολόκληρης εποχής, μιας αντιφατικής ιστορικής περιόδου, που έχει το προσωνύμιο «μεταπολιτευτική».

Και τούτο όχι μόνον επειδή δεν έχει πλήρως σχηματιστεί και εγκαίρως κατανοηθεί η κυοφορούμενη κοινωνική διεργασία, όσο γιατί η όποια παρέμβαση εκτροπής της εκλογικής συμπεριφοράς από την αδήριτη πεπατημένη της οργής, της άρνησης και της καταδίκης, αντιμετωπίζεται με τους όρους του παρελθόντος, με τα παλιά και σκουριασμένα ιδεολογικά και πολιτικά εργαλεία της μεταπολίτευσης.

Και οι μεν και οι δε πάνε στο μεγάλο πόλεμο χωρίς στρατηγική, με συνεχείς τακτικισμούς και επικοινωνισμούς.

Ταυτόχρονα, ένας αλαζονικός μιθριδατισμός αποτρέπει το κυρίαρχο πολιτικό συγκρότημα (Αγνοια κινδύνου; Αδυναμία βασικής πολιτικής εκτίμησης; Ιδεολογική εμμονή;) να μορφοποιήσει τη «μεγάλη εικόνα» της χώρας, να επεξεργαστεί τις μέλλουσες προβολές της στα πεδία της οικονομίας και των θεσμών.

Μάλλον αγνοούν ότι ο Κινέζος θεωρητικός της στρατηγικής Σουν Τζου (5ος αιών π.Χ.) προικοδότησε την πολιτική σκέψη με μια κρίσιμη αρχή.

«Στρατηγική με τακτικούς ελιγμούς είναι ο πιο σίγουρος δρόμος για τη νίκη. Τακτικοί ελιγμοί χωρίς στρατηγική είναι ο θόρυβος πριν από την ήττα».

Δημοσιεύτηκε: Τετάρτη, 19 Φεβρουαρίου 2014 | ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ