"Μουσική(οί) του δρόμου"

ΦΩΤΟ ΓΠ (29.4.2008)-"Μουσικός του δρόμου" στην πλατεία της Δράμας.

...Ξέρετε όμως ποια είναι η μεγαλύτερη ευτυχία για έναν μουσικό του δρόμου; Λίγο ενδιαφέρον. Πιστέψτε με, δεν υπάρχει κάτι χειρότερο για έναν μουσικό από ένα αδιάφορο κοινό. Γι' αυτό λοιπόν, την επόμενη φορά που θα ακούσετε νότες ανάμεσα στις παραφωνίες της βαβούρας της πόλης, αναζητήστε τες.

Ολόκληρο το άρθρο της Υβόννης Μέλισσα από την ιστοσελίδα “Σχολικό Magazino“ του 3ου Λυκείου Καβάλας.

 

Σας έχει τύχει ποτέ την ώρα που κοιτάτε μία βιτρίνα, που πίνετε τον καφέ σας, που τρέχετε να πάτε στο φροντιστήριο ή να πάρετε την κόρη σας από το μπαλέτο να ακούσετε από κάπου έναν τύπο να τραγουδάει το "wonderwall", ή μία κυρία να παίζει την "Άνοιξη" του Vivaldi στο βιολί, ή ακόμα και ένα γκρουπάκι να αυτοσχεδιάζει πάνω στο "What a wonderful world" του Louis Armstrong; Έχετε προσέξει (και απολαύσει) ποτέ την λεγόμενη..μουσική του δρόμου;

Είναι λοιπόν οι πλανόδιοι μουσικοί (που αν και μερικοί μας παίρνουν τα αυτιά, άλλοι πραγματικά αξίζει να αποκαλούνται "μουσικοί") που ομορφαίνουν την καθημερινότητα, που δίνουν ένα χρώμα στο γκρίζο της πόλης, που είναι σολίστες σε μία ορχήστρα από σειρήνες, αμάξια, κόρνες και εκνευρισμένες φωνές. Με μόνη προϋπόθεση να ξέρουν να παίζουν μουσική, άντρες, γυναίκες, (δυστυχώς) παιδιά, μαύροι, άσπροι, 30χρονοι, φοιτητές, παππούδες, άνθρωποι μόνοι, πληγωμένοι, αλλά και ευτυχισμένοι, χαμογελαστοί, ταλαντούχοι και ατάλαντοι, ροκάδες ή κλασσικοί.... παίρνουν το όργανό τους (ή το μικρόφωνό τους) και βγαίνουν στον δρόμο: το πιο δύσκολο ακροατήριο. Με ένα καφέ στο χέρι, γερό μπουφάν τις κρύες μέρες, ξεκούραστα χέρια και αναλόγιο γεμάτο παρτιτούρες, ξεκινούν την μέρα τους. Στην αρχή, πρωί πρωί, παίζουν μουσική για τους μονίμως βιαστικούς εργαζόμενους, τους μαγαζάτορες που ανοίγουν τα μαγαζιά τους, το σκουπιδιάρικο που μαζεύει τα σκουπίδια από τους κάδους. Το πρωί για τους τουρίστες, τους μαθητές που έκαναν κοπάνα, αυτούς που πίνουν τον καφέ τους. Το μεσημέρι για όσους σχολάνε από την δουλειά τους. Το απόγευμα για όσους κατεβαίνουνε στην αγορά να αγοράσουν καινούρια παπούτσια και ρούχα και το βράδυ για κανένα ζευγαράκι που περνάει χέρι χέρι από μπροστά τους. Μόνη τους παρέα όλη τη μέρα; Η σκονισμένη θήκη από μπροστά για να βγάλουν το ψωμί τους και δυο τρία ευγενικά αδέσποτα που κοιμούνται δίπλα τους.

Πολλοί τους ρίχνουν ένα φευγαλέο βλέμμα, χαμογελούν. Μερικοί τους αφήνουν 50 λεπτά, 1 ευρώ, 2 ευρώ οι γενναιόδωροι και 10 λεπτά οι τσιγκούνηδες. Ακόμα λιγότεροι κάθονται σε μία γωνία και τους απολαμβάνουν. Κάποιοι κουνάνε και το κεφάλι τους στο ρυθμό του τραγουδιού ή λένε "μπράβο μπράβο", ή τραγουδάνε από μέσα τους το τραγούδι. Οι περισσότεροι όμως απλά περνάνε δίπλα τους, περδικλώνονται στη θήκη τους, μιλάνε στο τηλέφωνο και γκρινιάζουν που δεν ακούνε την άλλη άκρη της γραμμής επειδή η μουσική είναι δυνατά.

Ξέρετε όμως ποια είναι η μεγαλύτερη ευτυχία για έναν μουσικό του δρόμου; Λίγο ενδιαφέρον. Πιστέψτε με, δεν υπάρχει κάτι χειρότερο για έναν μουσικό από ένα αδιάφορο κοινό. Γι' αυτό λοιπόν, την επόμενη φορά που θα ακούσετε νότες ανάμεσα στις παραφωνίες της βαβούρας της πόλης, αναζητήστε τες.

ΠΗΓΗ: Το κείμενο είναι της Υβόννης Μέλισσα από την ιστοσελίδα “Σχολικό Magazino“ του 3ου Λυκείου Καβάλας. Η φωτογραφία δική μου από “μουσικό του δρόμου” στη πλατεία της Δράμας. (2008)