ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ Γ. ΜΑΜΕΛΗ*
Εντιμότατοι φίλοι, τι τύχη άραγε μπορεί να έχει το αρθρίδιο τούτο χωρίς αναφορές στο Μακιαβέλι (έχουμε ηγέτη!), δίχως κυνήγι μαγισσών (ένα στη φυλακή!) με συνοδεία ύβρεων (κοπρίτες, ζώα!), άνευ λουκούλλειων γευμάτων σε πολυτελή σουίτα μετά συνοδών (μάνα μου, μεγαλεία!), σε κοινωνία erga omnes (εναντίον όλων!).Καμιά τύχη!
Αλλά τα κομματόσκυλα, ως περίεργοι αχθοφόροι του εμείς, αναζητούν χωρίς κέρδος κέρατα, πονάνε. Δυστυχώς, επί του νεκρού σώματος των κομμάτων, θρηνούν. Κι όπως λέει ο ποιητής: «Είναι ο θρήνος για τους χιλιάδες αγνώστους που αφήσανε στα ράμφη των πουλιών τα σβησμένα μάτια τους…
τους χιλιάδες άγνωστους φίλους που έδωσαν τη ζωή τους για μένα»**.
Τις πρώτες κιόλας μέρες του 2011 είναι εμφανές ότι εισήλθαμε και τυπικά στην πρώιμη μετα-κομματική περίοδο. Το κόμματα «πεθαίνουν» μέσα στην ανυποληψία τους, υπό το άγρυπνο βλέμμα των-τις οίδε- ηγεσιών τους.
Οι επιχαίροντες αντικομματικοί, φληναφούντες ερμηνεύουν την περίοδο με φορτισμένους ιδεοληπτικούς όρους και-μετατρέποντας προθέσεις (να είναι σε κάποιο μετα-κομματικό κάδρο) σε ιδεολογήματα, προσδίδουν -μεταφυσικά - ιστορική διάσταση στην «παρακμή» αυτή. Τη μεγεθύνουν επικινδύνως, την κοσμούν με υπερβολικούς επιθετικούς προσδιορισμούς και προοιωνίζονται το μέλλον της ευοίωνο, παραγωγικό, ρηξικέλευθο, ανατρεπτικό.
Ομως, η «κρίση ζωής» των σημερινών πολιτικών σχηματισμών είναι λάθος να προσδιορίζεται με βάση τα επιφαινόμενα. Οι σχολιασμοί που περιγράφουν την κατάσταση ως «ηλικιακή κρίση», «φθαρμένο προϊόν» «σάπιο και διεφθαρμένο» «κρίση αντιπροσώπευσης», «αλλαγή προτύπων», είναι διαπιστωτικοί σχολιασμοί που δεν προσδιορίζουν το εύρος των πραγματικών ασθενειών των σύγχρονων κομμάτων.
Πριν, λοιπόν, τη νεκροψία «χάνονται» μόνον τα κόμματα που «συμβιβασμένα» φλερτάρισαν με την ιδέα της «ωραιοποίησης» του (αδιέξοδου) πολιτικο-οικονομικού συστήματος. Που εξέλιξαν την οργανωτική τους φιλοσοφία και τις αντίστοιχες δομές και λειτουργίες τους με διαχειριστικές αντιλήψεις. Κύριο χαρακτηριστικό τους, η ιδεολογική μετάλλαξη, οι σφιχτές και απόλυτα ελεγχόμενες δομές στην κορυφή, η αναλώσιμη, ανακυκλούμενη «επικοινωνιακή» στελεχιακή ανάπτυξη και η χαλαρή εκλογικού χαρακτήρα εμπλοκή των μελών στις οργανώσεις.
Αυτή η πυραμίδα, που λειτουργεί μέσα από πολλά φίλτρα, μπορεί να διευκολύνει-προς στιγμήν- το σύστημα ώστε να λειτουργεί χωρίς αμφισβητήσεις και κραδασμούς, να ανανεώνεται (ελεγχόμενα) και να μην επιτρέπει στις κοινωνικές δυνάμεις να επιβάλλουν τις πολιτικές που επιθυμούν.
Αλλά δεν το σώζει!
**Τίτος Πατρίκιος, Οι φίλοι, 1949
Εντιμότατοι φίλοι, τι τύχη άραγε μπορεί να έχει το αρθρίδιο τούτο χωρίς αναφορές στο Μακιαβέλι (έχουμε ηγέτη!), δίχως κυνήγι μαγισσών (ένα στη φυλακή!) με συνοδεία ύβρεων (κοπρίτες, ζώα!), άνευ λουκούλλειων γευμάτων σε πολυτελή σουίτα μετά συνοδών (μάνα μου, μεγαλεία!), σε κοινωνία erga omnes (εναντίον όλων!).Καμιά τύχη!
Αλλά τα κομματόσκυλα, ως περίεργοι αχθοφόροι του εμείς, αναζητούν χωρίς κέρδος κέρατα, πονάνε. Δυστυχώς, επί του νεκρού σώματος των κομμάτων, θρηνούν. Κι όπως λέει ο ποιητής: «Είναι ο θρήνος για τους χιλιάδες αγνώστους που αφήσανε στα ράμφη των πουλιών τα σβησμένα μάτια τους…
τους χιλιάδες άγνωστους φίλους που έδωσαν τη ζωή τους για μένα»**.
Τις πρώτες κιόλας μέρες του 2011 είναι εμφανές ότι εισήλθαμε και τυπικά στην πρώιμη μετα-κομματική περίοδο. Το κόμματα «πεθαίνουν» μέσα στην ανυποληψία τους, υπό το άγρυπνο βλέμμα των-τις οίδε- ηγεσιών τους.
Οι επιχαίροντες αντικομματικοί, φληναφούντες ερμηνεύουν την περίοδο με φορτισμένους ιδεοληπτικούς όρους και-μετατρέποντας προθέσεις (να είναι σε κάποιο μετα-κομματικό κάδρο) σε ιδεολογήματα, προσδίδουν -μεταφυσικά - ιστορική διάσταση στην «παρακμή» αυτή. Τη μεγεθύνουν επικινδύνως, την κοσμούν με υπερβολικούς επιθετικούς προσδιορισμούς και προοιωνίζονται το μέλλον της ευοίωνο, παραγωγικό, ρηξικέλευθο, ανατρεπτικό.
Ομως, η «κρίση ζωής» των σημερινών πολιτικών σχηματισμών είναι λάθος να προσδιορίζεται με βάση τα επιφαινόμενα. Οι σχολιασμοί που περιγράφουν την κατάσταση ως «ηλικιακή κρίση», «φθαρμένο προϊόν» «σάπιο και διεφθαρμένο» «κρίση αντιπροσώπευσης», «αλλαγή προτύπων», είναι διαπιστωτικοί σχολιασμοί που δεν προσδιορίζουν το εύρος των πραγματικών ασθενειών των σύγχρονων κομμάτων.
Πριν, λοιπόν, τη νεκροψία «χάνονται» μόνον τα κόμματα που «συμβιβασμένα» φλερτάρισαν με την ιδέα της «ωραιοποίησης» του (αδιέξοδου) πολιτικο-οικονομικού συστήματος. Που εξέλιξαν την οργανωτική τους φιλοσοφία και τις αντίστοιχες δομές και λειτουργίες τους με διαχειριστικές αντιλήψεις. Κύριο χαρακτηριστικό τους, η ιδεολογική μετάλλαξη, οι σφιχτές και απόλυτα ελεγχόμενες δομές στην κορυφή, η αναλώσιμη, ανακυκλούμενη «επικοινωνιακή» στελεχιακή ανάπτυξη και η χαλαρή εκλογικού χαρακτήρα εμπλοκή των μελών στις οργανώσεις.
Αυτή η πυραμίδα, που λειτουργεί μέσα από πολλά φίλτρα, μπορεί να διευκολύνει-προς στιγμήν- το σύστημα ώστε να λειτουργεί χωρίς αμφισβητήσεις και κραδασμούς, να ανανεώνεται (ελεγχόμενα) και να μην επιτρέπει στις κοινωνικές δυνάμεις να επιβάλλουν τις πολιτικές που επιθυμούν.
Αλλά δεν το σώζει!
**Τίτος Πατρίκιος, Οι φίλοι, 1949
kmamelis@the. forthnet.gr
Δημοσιεύτηκε: Τετάρτη, 12 Ιανουαρίου 2011 | ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ
Δημοσιεύτηκε: Τετάρτη, 12 Ιανουαρίου 2011 | ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου