ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ Γ. ΜΑΜΕΛΗ
Αυτό το (ατελέσφορο) κυνήγι μαγισσών που βιώνουμε καθημερινά, με πρωταγωνιστές τους ιδανικούς αυτόχειρες της πολιτικής τάξης, φαίνεται να εξελίσσεται σε μακαρθισμό βαλκανικής έκδοσης. Από τότε που ο Μάνης κατέγραψε στην ιστορία το μανιχαϊσμό ως απόλυτο όπλο συντριβής του κακού, πέρασαν αιώνες πολιτικής ζωής και το «πολιτικό χρήμα» (κόσμια μεταγλώττιση της πολιτικής διαφθοράς) εξακολουθεί να επηρεάζει καταλυτικά (όταν δεν επικαθορίζει) τα κέντρα πολιτικής εξουσίας, μέσα στην αέναη, σκληρή και άνευ αρχών σύγκρουση πολιτικής και οικονομίας.
Το «άρχον πολιτικο-οικονομικό σύμπλεγμα» της χώρας (μαζί με τα εγχώρια και εξωχώρια δεκανίκια του) πανικόβλητο από τα διαφαινόμενα αδιέξοδα μιας πολύπλευρης, διεθνούς, ελάχιστα προβλέψιμης και δύσκολα διαχειρίσιμης κρίσης, κοινωνικά περίκλειστο, ιδεολογικά αφυδατωμένο και ιστορικά ανιστόρητο, επιδίδεται σε ασκήσεις υποκριτικής. Πλην, άνευ διδασκάλου. Αναζητεί κοθόρνους και ιμάτια, υποδύεται τον «Καλό άνθρωπο του Σετσουάν», πρωταγωνιστεί στο «Να πεθάνει το κτήνος», αρέσκεται στο «Ετσι είναι, αν έτσι νομίζετε», καταλήγοντας «Θανασάκης ο πολιτευόμενος».
Μέσα στο φαύλο κύκλο των τεκταινομένων, όπως έγραφα εδώ παλιότερα, «αχός βαρύς ακούγεται». Το παλιότερο εργαλείο εκπόρνευσης της πολιτικής επανέρχεται δριμύ και βίαιο ως Ερινύα, συνοδευόμενο από τη μαμά του! Την οικονομία!
Η πολιτική κλυδωνίζεται συθέμελα. Μασημένη τροφή για τα media που κορυβαντιούν (δήθεν τυπτόμενα, αν και συνδεδεμένα μαζί του με ομφάλιο λώρο), ενώ η ψελλίζουσα πολιτική έχει εμφανή τα στίγματα του αδιεξόδου της. Δεν αγνοεί τη θεωρία των παιγνίων. Ξέρει καλά ότι «έπαιξε κι έχασε» στη χωρίς ρεβάνς παρτίδα, αν κι έφτασε στην παράταση. Με το σύστημα του «ξαφνικού θανάτου».
Η διαχρονική σχέση διαφθοράς και πολιτικής elite υπό τη μορφή του μακρόχρονου εθισμού σε παντοειδείς συναλλαγές υπό τη μέθοδο των «εναρμονισμένων πρακτικών» (που διατηρεί με τις ροές χρήματος αλώβητο και ενίοτε ακμαίο το σύστημα από τη μεταπολίτευση μέχρι πρόσφατα, υπό το άγρυπνο βλέμμα της δέσμιας Δικαιοσύνης) έφτασε στα όριά της.
Το «ολιγοπώλιο» της πολιτικής τάξης χαρακτηρίζεται πλέον από τους πολίτες πεπερασμένο στην υποκρισία του, βυθισμένο στην ανυποληψία του, αποκρουστικό στην όψη του, δύσοσμο στις εκπνοές του.
Η στιγμή της αλήθειας έρχεται. Με βηματισμό ταχύ, τραχύ, σαν «τα βήματα των Ευμενίδων» (Κ.Π. Καβάφης, 1897), που λίγοι «εμάντευσαν, ησθάνθησαν, εγνώρισαν» και τώρα πολλοί -εις μάτην- ξορκίζουν.
Δημοσιεύτηκε: Τετάρτη, 26 Ιανουαρίου 2011 | ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟ
Αυτό το (ατελέσφορο) κυνήγι μαγισσών που βιώνουμε καθημερινά, με πρωταγωνιστές τους ιδανικούς αυτόχειρες της πολιτικής τάξης, φαίνεται να εξελίσσεται σε μακαρθισμό βαλκανικής έκδοσης. Από τότε που ο Μάνης κατέγραψε στην ιστορία το μανιχαϊσμό ως απόλυτο όπλο συντριβής του κακού, πέρασαν αιώνες πολιτικής ζωής και το «πολιτικό χρήμα» (κόσμια μεταγλώττιση της πολιτικής διαφθοράς) εξακολουθεί να επηρεάζει καταλυτικά (όταν δεν επικαθορίζει) τα κέντρα πολιτικής εξουσίας, μέσα στην αέναη, σκληρή και άνευ αρχών σύγκρουση πολιτικής και οικονομίας.
Το «άρχον πολιτικο-οικονομικό σύμπλεγμα» της χώρας (μαζί με τα εγχώρια και εξωχώρια δεκανίκια του) πανικόβλητο από τα διαφαινόμενα αδιέξοδα μιας πολύπλευρης, διεθνούς, ελάχιστα προβλέψιμης και δύσκολα διαχειρίσιμης κρίσης, κοινωνικά περίκλειστο, ιδεολογικά αφυδατωμένο και ιστορικά ανιστόρητο, επιδίδεται σε ασκήσεις υποκριτικής. Πλην, άνευ διδασκάλου. Αναζητεί κοθόρνους και ιμάτια, υποδύεται τον «Καλό άνθρωπο του Σετσουάν», πρωταγωνιστεί στο «Να πεθάνει το κτήνος», αρέσκεται στο «Ετσι είναι, αν έτσι νομίζετε», καταλήγοντας «Θανασάκης ο πολιτευόμενος».
Μέσα στο φαύλο κύκλο των τεκταινομένων, όπως έγραφα εδώ παλιότερα, «αχός βαρύς ακούγεται». Το παλιότερο εργαλείο εκπόρνευσης της πολιτικής επανέρχεται δριμύ και βίαιο ως Ερινύα, συνοδευόμενο από τη μαμά του! Την οικονομία!
Η πολιτική κλυδωνίζεται συθέμελα. Μασημένη τροφή για τα media που κορυβαντιούν (δήθεν τυπτόμενα, αν και συνδεδεμένα μαζί του με ομφάλιο λώρο), ενώ η ψελλίζουσα πολιτική έχει εμφανή τα στίγματα του αδιεξόδου της. Δεν αγνοεί τη θεωρία των παιγνίων. Ξέρει καλά ότι «έπαιξε κι έχασε» στη χωρίς ρεβάνς παρτίδα, αν κι έφτασε στην παράταση. Με το σύστημα του «ξαφνικού θανάτου».
Η διαχρονική σχέση διαφθοράς και πολιτικής elite υπό τη μορφή του μακρόχρονου εθισμού σε παντοειδείς συναλλαγές υπό τη μέθοδο των «εναρμονισμένων πρακτικών» (που διατηρεί με τις ροές χρήματος αλώβητο και ενίοτε ακμαίο το σύστημα από τη μεταπολίτευση μέχρι πρόσφατα, υπό το άγρυπνο βλέμμα της δέσμιας Δικαιοσύνης) έφτασε στα όριά της.
Το «ολιγοπώλιο» της πολιτικής τάξης χαρακτηρίζεται πλέον από τους πολίτες πεπερασμένο στην υποκρισία του, βυθισμένο στην ανυποληψία του, αποκρουστικό στην όψη του, δύσοσμο στις εκπνοές του.
Η στιγμή της αλήθειας έρχεται. Με βηματισμό ταχύ, τραχύ, σαν «τα βήματα των Ευμενίδων» (Κ.Π. Καβάφης, 1897), που λίγοι «εμάντευσαν, ησθάνθησαν, εγνώρισαν» και τώρα πολλοί -εις μάτην- ξορκίζουν.
Δημοσιεύτηκε: Τετάρτη, 26 Ιανουαρίου 2011 | ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου