ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ Γ. ΜΑΜΕΛΗ*
Ο Κοσμάς «τα 'χει χάσει», μη μπορώντας «παλτουδιά καινούργια ν' αγοράσει», μέρες εκπτώσεων που είναι. Τον κυνηγάνε δημόσιο χρέος, έλλειμμα και πληθωρισμός. Τον καταδυναστεύουν Μέρκελ και ευρωομόλογο. Τον τυλίγουν εφιαλτικά οι άγνωστες έννοιες για σπρεντς, σουάπς, γιούροστατ, τον πνίγουν κραυγές για λαμόγια, βρόμικο χρήμα, εξεταστικές, σκάνδαλα, παραγραφές, άρθρο 86 του Συντάγματος, Μαρινάκης. Κι ο Καντάφι, παρέα με τον Μουμπάρακ. Δεν τα καταλαβαίνει πολύ καλά όλα αυτά, αλλά τα νιώθει, στο πετσί του. Βαθιά.
Ο Κοσμάς. Στα 54, βιομηχανικός εργάτης, απολυμένος πρόσφατα, σαν το σκυλί, μετά από 29 χρόνια. Από νοικοκύρης, κακομοίρης. Δεν το 'πε ακόμη στην κυρά, την ντρέπεται, μα πιο πολύ τα βλαστάρια του, τη Θεανώ, τον Παναγιώτη, φοιτητές, που περίμεναν μάταια το Σάββατο το μικρό χαρτζιλίκι, για μιαν έξοδο, παιδιά στον καιρό τους.
Αχ, «πώς να κρυφτεί απ' τα παιδιά! Ετσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα». Παραπλανεί συστηματικά. Ξυπνάει κανονικά, σαν να εργάζεται και γυρνάει κανονικά, σαν να σχολάει. Στο Βαρδάρι τριγυρνά, σαν την άδικη κατάρα. Ξεφυλλίζει τα φρι πρες στο Σταθμό του ΟΣΕ, αφημένος σε σκέψεις τραγικές για μαύρες μέρες, χωρίς ελπίδα. Και καταλήγει στη θάλασσα, την πλατιά, την πλανεύτρα, όπως τότε μικρός στα μπλόκια, χρόνια και ματιές αθωότητας, που η δόλια η μάνα του τραγούδαγε: «Θάλασσα, θαλασσάκι μου». Θέλει να ξεχαστεί, να τον καταπιεί η γης, να του 'ρθει κόλπος. Είναι, βλέπεις, το δάνειο για το σπίτι ο βραχνάς, δόσεις σε καθυστέρηση, μήπως το κατασχέσουν οι τράπεζες.
Καθώς οι μέρες κυλούν και το ψέμα του μεγαλώνει, τα μάτια του κόκκινα, μαρτυράνε την οδύνη, το βουβό κλάμα γίνεται οιμωγή κι ο πανικός, εσωτερικός Αρμαγεδδώνας. Ποιος νοιάζεται για τον Κοσμά;
Ποιο πολιτικό σύστημα, μνημόνιο, σύμφωνο σταθερότητας; Ποια κοινωνική συνοχή, Ευρώπη των λαών κι αλληλεγγύης; Είναι ένας άνθρωπος μέσα σε αριθμούς, ένα φύλλο χαρτί στα κατάστιχα του Λεβιάθαν, μια ψυχή στο δείκτη ανεργίας.
Σήμερα, ο κόσμος προσπερνά βιαστικά εκεί στη γωνιά που πουλάει κουλούρια (ζεστά, με έκπτωση, αφεντικό - 1 ευρώ τα τρία!) καλά κρατώντας την ντροπή στην κυρά! Ως ταπεινή αντιστροφή του πολίτη Κέιν, ο πολίτης Κοσμάς, μόνος, στο δικό του κόσμο. Ψάχνει το Δαμιανό του, τον Παζολίνι του.
Δαμιανός = σύντροφος. Παζολίνι = ιστορία.
Δημοσιεύτηκε: Τετάρτη, 23 Φεβρουαρίου 2011 | ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ
Ο Κοσμάς «τα 'χει χάσει», μη μπορώντας «παλτουδιά καινούργια ν' αγοράσει», μέρες εκπτώσεων που είναι. Τον κυνηγάνε δημόσιο χρέος, έλλειμμα και πληθωρισμός. Τον καταδυναστεύουν Μέρκελ και ευρωομόλογο. Τον τυλίγουν εφιαλτικά οι άγνωστες έννοιες για σπρεντς, σουάπς, γιούροστατ, τον πνίγουν κραυγές για λαμόγια, βρόμικο χρήμα, εξεταστικές, σκάνδαλα, παραγραφές, άρθρο 86 του Συντάγματος, Μαρινάκης. Κι ο Καντάφι, παρέα με τον Μουμπάρακ. Δεν τα καταλαβαίνει πολύ καλά όλα αυτά, αλλά τα νιώθει, στο πετσί του. Βαθιά.
Ο Κοσμάς. Στα 54, βιομηχανικός εργάτης, απολυμένος πρόσφατα, σαν το σκυλί, μετά από 29 χρόνια. Από νοικοκύρης, κακομοίρης. Δεν το 'πε ακόμη στην κυρά, την ντρέπεται, μα πιο πολύ τα βλαστάρια του, τη Θεανώ, τον Παναγιώτη, φοιτητές, που περίμεναν μάταια το Σάββατο το μικρό χαρτζιλίκι, για μιαν έξοδο, παιδιά στον καιρό τους.
Αχ, «πώς να κρυφτεί απ' τα παιδιά! Ετσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα». Παραπλανεί συστηματικά. Ξυπνάει κανονικά, σαν να εργάζεται και γυρνάει κανονικά, σαν να σχολάει. Στο Βαρδάρι τριγυρνά, σαν την άδικη κατάρα. Ξεφυλλίζει τα φρι πρες στο Σταθμό του ΟΣΕ, αφημένος σε σκέψεις τραγικές για μαύρες μέρες, χωρίς ελπίδα. Και καταλήγει στη θάλασσα, την πλατιά, την πλανεύτρα, όπως τότε μικρός στα μπλόκια, χρόνια και ματιές αθωότητας, που η δόλια η μάνα του τραγούδαγε: «Θάλασσα, θαλασσάκι μου». Θέλει να ξεχαστεί, να τον καταπιεί η γης, να του 'ρθει κόλπος. Είναι, βλέπεις, το δάνειο για το σπίτι ο βραχνάς, δόσεις σε καθυστέρηση, μήπως το κατασχέσουν οι τράπεζες.
Καθώς οι μέρες κυλούν και το ψέμα του μεγαλώνει, τα μάτια του κόκκινα, μαρτυράνε την οδύνη, το βουβό κλάμα γίνεται οιμωγή κι ο πανικός, εσωτερικός Αρμαγεδδώνας. Ποιος νοιάζεται για τον Κοσμά;
Ποιο πολιτικό σύστημα, μνημόνιο, σύμφωνο σταθερότητας; Ποια κοινωνική συνοχή, Ευρώπη των λαών κι αλληλεγγύης; Είναι ένας άνθρωπος μέσα σε αριθμούς, ένα φύλλο χαρτί στα κατάστιχα του Λεβιάθαν, μια ψυχή στο δείκτη ανεργίας.
Σήμερα, ο κόσμος προσπερνά βιαστικά εκεί στη γωνιά που πουλάει κουλούρια (ζεστά, με έκπτωση, αφεντικό - 1 ευρώ τα τρία!) καλά κρατώντας την ντροπή στην κυρά! Ως ταπεινή αντιστροφή του πολίτη Κέιν, ο πολίτης Κοσμάς, μόνος, στο δικό του κόσμο. Ψάχνει το Δαμιανό του, τον Παζολίνι του.
Δαμιανός = σύντροφος. Παζολίνι = ιστορία.
Δημοσιεύτηκε: Τετάρτη, 23 Φεβρουαρίου 2011 | ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου