8/8/12

Φυσώντας ένα βαρδάρη λέξεις...

ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ Γ. ΜΑΜΕΛΗ

Με τόση αφόρητη ζέστη -μέρες τώρα- τα κείμενα δεν πρέπει να «βαραίνουν». Ελάχιστοι είναι αυτοί που έχουν διάθεση να αντικαταστήσουν μια βουτιά στο νερό με βουτιές σε κείμενο που μαστιγώνει συνειδήσεις, ξαναφέρνει το χέρι στην τσέπη, θυμίζει οικονομικά μεγέθη κι απλήρωτους λογαριασμούς. Στα πυρωμένα (κι άπλυτα) πλακάκια της πόλης «βαδίζουν και παραμιλούν» πολίτες αγχωμένοι από τα καθημερινά, φοβισμένοι από τα μελλούμενα. Για τούτο οι γραφιάδες έχουν καθήκον κι υποχρέωση να λειτουργήσουν όπως οι παλιές ποτιστήρες, να μοιράσουν (νοερώς) αυτοσχέδια φυσερά κι αντηλιακά με ικανοποιητικό δείκτη προστασίας. Να προσφέρουν παγωτά, κεφίρ, γκαζόζες.
Καλή η ανάλυση για το ΠΑΣΟΚ που αλληλοσπαράσσεται ανιστόρητα «μιλώντας γαλλικά»,
εξαιρετική η προσέγγιση της αναζήτησης ισοδυνάμων, δραματική η νέα μείωση συντάξεων, εφιαλτική η αύξηση της ανεργίας. Ενδιαφέρουσες η διαγραφή Νικολόπουλου, η συνομιλία Σαμαρά - Ρομπάι, η «δραχμή» Λαφαζάνη. Αλλά αυτά επιτείνουν την κατάθλιψη, προσθέτουν νευρικότητα, ανεβάζουν τα θερμόμετρα. Και μας τρελαίνουν.
Ετσι, σήμερα, εγώ ο ταπεινός, θα μοιράσω δροσιά δωρεάν, φυσώντας ένα βαρδάρη λέξεις, ζωγραφίζοντας λεκτικά μικρούς μπαξέδες με κατακόκκινες ντομάτες, κήπους με κατιφέδες και βουκαμβίλιες, καρέκλες σκηνοθέτη κάτω από σκιερά πλατάνια, τσίπουρα με παγάκια, μπιρόνια κρύσταλλα. Θα προσφέρω απλόχερα δίχως αμοιβή και άνευ εισιτηρίου σκηνές παραλίας με τον ξεβράκωτο μπόμπιρα να περιφέρει το ροδαλό τσουτσούνι του πλατσουρίζοντας, την αποτριχωμένη πενηντάρα να φαντασιώνεται τη γυναικάρα με τα κόκκινα, μπας και προκύψει το κατιτίς (τεκνό για το βράδυ -υπό το σεληνόφως).
Θα υποσχεθώ σύντομα να μας φυσήξει το αυγουστιάτικο μελτεμάκι και τη βάρκα τη Μαργαρώ (νηολογίου Καλάνδρας) να την πάρουνε «τα σύννεφα, οι άνεμοι, τα κύματα», κατά πως το ρετρό τραγουδάκι. Στο ακροθαλάσσι του κειμένου, επιτηδευμένα ευτυχής, ηττημένος, πρώην (και νυν) σοσιαλιστής (μαζί με το κακό συναπάντημα), ακουμπάω στο Λόρκα.
«Παντιέρες πάγαιναν του ανέμου συνοδειά και ξεκινούσαν οι γαλέρες του θανάτου,
στο ρωγοβύζι ανατριχιάζαν τα παιδιά κι ο γέρος έλιαζε, ακαμάτης, τ' αχαμνά του...» (Καββαδίας, 1945)
Αχ, αυτοί, Κέλσιος και Φαρενάιτ, που μας ήρθαν εν μέσω κρίσης κατακέφαλα και κρατούν «τροϊκανούς» και γραφιάδες στα κλιματιστικά, περίκλειστους από τη βοή των πλησιαζόντων γεγονότων!

Δημοσιεύτηκε: Τετάρτη, 8 Αυγούστου 2012 | ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ 
Foto: GP

Δεν υπάρχουν σχόλια: