«Όταν η δικαιοσύνη κάνει το έργο της, ας σωπάσουμε. Από σεβασμό.»
Δεν μπορώ να βρω λόγια να περιγράψω την οργή, τον πόνο και τη θλίψη που νιώθω κάθε φορά που έρχεται στη μνήμη μου η τραγωδία στα Τέμπη. Κανείς μας δεν μπορεί να ξεχάσει. Κανείς δεν θέλει να ξεχάσει. Αλλά το να θυμόμαστε δεν σημαίνει να κραυγάζουμε περισσότερο από όσους έχασαν τους δικούς τους.
Ακούω απόψεις, διαβάζω συγκρουόμενες «αλήθειες», βλέπω αναλύσεις και «γνωμοδοτήσεις» να κυκλοφορούν σε εκπομπές και ιστοσελίδες. Και σκέφτομαι: ποιος μας όρισε δικαστές; Ποιος μας έδωσε το δικαίωμα να παρεμβαίνουμε εκεί που η δικαιοσύνη προσπαθεί, έστω και με αργά βήματα, να φωτίσει τι πραγματικά συνέβη;
Γνωρίζω –και το ξέρουμε όλοι όσοι έχουμε μια στοιχειώδη εξοικείωση με τη νομική διαδικασία– πως όταν οι γνώμες των ειδικών διαφέρουν, το δικαστήριο προχωρά σε ορισμό ενός τρίτου, ανεξάρτητου και υψηλού κύρους φορέα. Στην περίπτωση αυτή, αυτός ο ρόλος δόθηκε στο Εθνικό Μετσόβειο Πολυτεχνείο. Και αυτό αρκεί.
Ό,τι άλλο ακούγεται και κυκλοφορεί, προσωπικά το βλέπω ως παράγωγο μιας εργαλειοποίησης. Μιας χρήσης του πόνου, όχι για να τον κατανοήσουμε ή να τον θεραπεύσουμε, αλλά για να εξυπηρετήσουμε άλλες στοχεύσεις. Και δεν το αντέχω αυτό.
Είναι άλλο να διεκδικείς, κι άλλο να παραμορφώνεις. Είναι άλλο να ζητάς δικαίωση, κι άλλο να αποφασίζεις εσύ ποιος φταίει. Η δικαιοσύνη έχει τον λόγο. Και εμείς οφείλουμε να σεβαστούμε τη σιωπή που συνοδεύει το έργο της. Μια σιωπή που δεν είναι αδυναμία, αλλά ένδειξη εμπιστοσύνης.
Δεν ξέρω αν θα αποδοθούν όλες οι ευθύνες. Δεν μπορώ να προβλέψω την απόφαση του δικαστηρίου. Ξέρω όμως πως τίποτε δεν θεραπεύεται όταν γίνεται τηλεοπτικό θέαμα. Και πως οι γονείς, τα αδέλφια και οι φίλοι των παιδιών που χάθηκαν αξίζουν κάτι περισσότερο: να μάθουν την αλήθεια χωρίς κραυγές, χωρίς σκοπιμότητες, χωρίς εμάς πάνω από το κεφάλι τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου