Άλλο η Διαμαρτυρία, Άλλο η Παρεμπόδιση!

Η στήριξη στον παλαιστινιακό λαό είναι δικαίωμα και η διαμαρτυρία ενάντια σε εγκλήματα πολέμου είναι υποχρέωση κάθε δημοκρατικού πολίτη. Όμως, όταν ομάδες πολιτών επιχειρούν να εμποδίσουν την αποβίβαση επιβατών από κρουαζιερόπλοιο σε ελληνικό νησί απλώς επειδή είναι Ισραηλινοί, η πράξη αυτή παύει να είναι διαμαρτυρία —και μετατρέπεται σε διάκριση και στοχοποίηση με βάση την εθνικότητα.

Η ειρηνική διαμαρτυρία είναι δημοκρατικό όπλο. Η παρεμπόδιση ανθρώπων, η αντιμετώπισή τους ως “ένοχων εξ ορισμού” λόγω εθνικής προέλευσης, παραβιάζει το κράτος δικαίου και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Επιπλέον, ενισχύει μια επικίνδυνη λογική: αυτή της συλλογικής ευθύνης.

Η συλλογική ευθύνη υπήρξε βασικός μηχανισμός καταστολής και εξόντωσης στα ολοκληρωτικά καθεστώτα του 20ού αιώνα —ιδίως στο ναζιστικό καθεστώς του Χίτλερ. Εκεί τιμωρούνταν ολόκληρες κοινότητες για την πράξη ενός μέλους τους. Στην κατοχική Ελλάδα, χωριά ολόκληρα (όπως τα Καλάβρυτα και το Δίστομο) σφαγιάστηκαν στο όνομα αυτής της λογικής.

Δεν μπορούμε να παλεύουμε για δικαιοσύνη, εφαρμόζοντας μεθόδους που αναιρούν την ηθική βάση του αγώνα μας. Η εναντίωση στην κατοχή και στη γενοκτονία στη Γάζα πρέπει να γίνεται με βάση τον ανθρωπισμό και το διεθνές δίκαιο—όχι με πράξεις που θυμίζουν τις πιο σκοτεινές στιγμές της Ιστορίας.

Η αλληλεγγύη δεν στοχοποιεί, εμπνέει. Δεν γενικεύει, διακρίνει. Δεν εκδικείται, διεκδικεί.