21 Δεκεμβρίου 2020

ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ Γ. ΜΑΜΕΛΗ

Προεόρτιο κείμενο υπό τους νοητούς παιανισμούς των ΜΜΕ για τα «νέα μέτρα» μιας «παρά φύσιν» κυβέρνησης (συμμετέχουν και ο φάντης και το ρετσινόλαδο - του Μανιαδάκη). Που συνεχίζει να μας «σώζει» εκόντες άκοντες.

Εκπνέει σε λίγο αυτή η αποφράς χρονιά αποκάλυψης των κρυμμένων σκουπιδιών κάτω από το χαλί, των περιττωμάτων της γάτας στην άμμο. Δεκαετία κοπριάς και βοθρολυμάτων μας πλάκωσε, αθώους κι ένοχους μαζί.
Μπροστά στους πλησίστιους ήχους των σκυθρωπών Χριστουγέννων, έχουμε χρόνο για προβολές στο μέλλον (πρόχειρα μονόπρακτα σε περίληψη), σαν τις συννεφιασμένες Κυριακές, που μοιάζουν με την καρδιά μας.
Φύλλο ημερολογίου, 22 Δεκεμβρίου 2020, παλιό μονόπρακτο σε νέα σκηνοθεσία.
Σκηνή πρώτη
Κωστάκη, έλα γρήγορα να σε πλύνω, φώναξε η δόλια μάνα του. Χρονιάρες μέρες να 'μαστε καθαροί.
Ο Κωστάκης, πειθαρχημένα απείθαρχος, αρνιόταν να πάει χαρούμενος στη σκάφη με το καυτό νερό και το πράσινο σαπούνι, εκεί στην αυλή, δίπλα στην τουλούμπα.
Έμπαινε το σαπούνι στα μάτια, που τσούζανε και το τρίψιμο ήταν τραχύ, σε γόνατα, φτέρνες, αγκώνες.
Σκηνή δεύτερη
Ξύλα από την αποθήκη, μασίνα. Κότα γεμιστή με καλούδια και σταφίδες. Η οικογένεια με τον αυστηρό πατέρα στη λιτή προσευχή. «Άλλοι να φάνε θεν αμέ ψωμί δεν έχουν, κι άλλοι -όσο κι αν θες- έχουν ψωμί μα δεν μπορούν να φάνε….» (Αλ. Πάλλης-Προσεφκή). Τα ψηλοτάβανα δωμάτια με τον ασβέστη και τη Γενοβέφα. Με τις κουρελούδες, τις φλοκάτες. Και τα όνειρα κρύα, να πάλλονται μέσα στα ζεστά παραμύθια του Άντερσεν.
Σκηνή τρίτη
Ταξίδι με το τρένο και τα πράσινα φορτοταξί στον άθλιο δρόμο προς το χωριό. Ο παππούς θα δώσει δεκάρες κι η θεία Όλγα μανταρίνια και σύκα ξερά, μόλις τελέψουνε τα κάλαντα. Κι έπειτα -τι χαρά- όλοι στο καφενείο, ο πατέρας τσίπουρο με ελιά κι ο Κωστάκης «υποβρύχιο».
Σκηνή τέταρτη
Το ταπεινό χαρτζιλίκι εξαργυρώθηκε καραμέλες τυλιγμένες με εφημερίδα, το δώρο μια «γερμανικιά» φυσαρμόνικα, η διασκέδαση στην οικογενειακή γιορτή - βυσόνι οι μεγάλοι, κυδωνόπαστο οι μικροί. Το αναμμένο λουξ γυάλιζε τη φαλάκρα του μπαρμπα-Μήτσου.
Σκηνή πέμπτη
Αναμνήσεις μικρής ζωής με τα παιδικά μάτια στη μακριά γαϊδούρα, μπας και φανεί το βρακί της Μαρούλας. Προβολές στο μέλλον του παλίμπαιδα που ξέμαθε να ονειρεύεται, μετρώντας -σαν τον Προυστ- το χαμένο χρόνο του, μέσα στις μικροαστικές απολαύσεις των δικών του Χριστουγέννων, που χάθηκαν καθώς έσβησαν οριστικά τα πράσινα και μπλε (κινέζικα) φωτάκια τους.

Δημοσιεύτηκε: Τετάρτη, 21 Δεκεμβρίου 2011 | ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ