ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ Γ. ΜΑΜΕΛΗ
Τούτες τις κρίσιμες κι ιστορικές στιγμές ο ποιητής είναι μια καλή αρχή, μια βέβαιη κόγχη αισιοδοξίας.
«… Είναι καιρός να πούμε τα λιγοστά μας λόγια ….»*.
Το ΠΑΣΟΚ λειτουργεί ως ιδανικός αυτόχειρας. Συμπεριφέρεται σαν τους ομώνυμους ήρωες του Καρυωτάκη που «… Βλέπουν τον καθρέφτη, βλέπουν την ώρα, ρωτούν αν είναι τρέλα τάχα ή λάθος, -όλα τελείωσαν- ψιθυρίζουν –τώρα- πως θ' αναβάλουν βέβαιοι κατά βάθος...».
Είναι καιρός τώρα που το ΠΑΣΟΚ βιώνει τη σχιζοειδή (ιδεολογική και πολιτική) αντίφαση ανάμεσα στη «μνημονιακή» του ηγεσία και την αντιμνημονιακή του βάση. Ανακαλύπτει τον αντικρατισμό, αν και βασίζεται στον κυβερνητισμό. Θεοποιεί την «αγορά», τον «ανταγωνισμό» και τη δημοσιονομική πειθαρχία, ενόσω τις νοθεύει με ξόρκια και λαϊκισμό και συντηρεί πολυτελώς αμειβόμενα αντιπαραγωγικά πελατειακά δίκτυα.
Κοντολογίς, εκφράζεται «σοσιαλιστικά», αν και δρα (με καθυστέρηση) νεοφιλελεύθερα. Και αντί να προσανατολιστεί και να κατανοήσει την κυρίαρχη αντίθεση των καιρών, άβουλο, μοιραίο, φοβικό, αναζητεί πρόσωπα, αν και του λείπει η μεγάλη πολιτική πρόταση, για τη χώρα, την Ευρώπη, τον κόσμο.
Μπροστά στο -κατά τον Σμιτ- «ζημιογόνο νταηλίκι του γερμανικού εθνικισμού» το ΠΑΣΟΚ δε βλέπει τον επερχόμενο δεξιό και νεοφιλελεύθερο γαλλογερμανικό άξονα που μας οδηγεί -αδιέξοδα- στη «Γερμανική Ευρώπη» του «φτωχού πειθαρχημένου Νότου»;
Δεν καταλαβαίνει ότι στη χώρα εξελίσσεται και ολοκληρώνεται η πιο βίαιη και πιο ωμή ξένη επέμβαση για να φτωχοποιήσει τον ελληνικό λαό και να ενταφιάσει για πολλές δεκαετίες τις ελπίδες του για καλύτερο μέλλον; Δεν αναλογίζεται το φορτίο των ευθυνών των εκατομμυρίων πολιτών που το εμπιστεύτηκαν διαχρονικά; Δεν αισθάνεται την πολιτική του υποχρέωση ως φορέα της ιστορικής συνέχειας της μεγάλης δημοκρατικής και προοδευτικής παράταξης και των εμβληματικών φυσιογνωμιών της συγκλονιστικής παράδοσης που επωμίζεται;
Πριν «αλέκτορα φωνήσαι» και πριν επέλθει ο οριστικός και τελικός θρυμματισμός του από τη -χωρίς αρχές- διαφαινόμενη σύγκρουση των προσωπικών στρατηγικών (που μόνο μη διαχειρίσιμα υλικά κατεδάφισης θα αφήσουν) υπάρχουν συνειδήσεις που καλούνται να εκπέμψουν την εγερτήρια πρόσκληση.
Η ελληνική κοινωνία σήμερα αναζητά την ενότητα, τη συγκρότηση, την ιστορική της συνέχεια, δηλ. το βιώσιμο μέλλον της, πάνω στις νέες ανάγκες της και μέσα στις νέες -εθνικές και υπερεθνικές- προκλήσεις της. Δεν υπάρχει απάντηση ει μη μόνον συλλογική, θεσμική, άμεση και νέα. Τώρα, «… γιατί η ψυχή μας αύριο κάνει πανιά….»*.
*Γ. Σεφέρης-Ημερολόγιο καταστρώματος Β-1944.
Δημοσιεύτηκε: Τετάρτη, 7 Δεκεμβρίου 2011 | ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου