Θεωρίες συνωμοσίας μετά ψιθύρων!

του Διονύση Γ. Γράψα

 

Στη δίνη της παραφιλολογίας μοιάζει να έχει παραδοθεί το πολιτικό σκηνικό και η δημόσια ζωή, μετά και τις αποκαλύψεις για τις διάσημες λίστες με πολιτικά πρόσωπα. Λίστες, που άλλοτε εμφανίζονται στην κατοχή του ΣΔΟΕ, της Κριστίν Λαγκάρντ, του Γιώργου Παπακωνσταντίνου κλπ.. Και ενώ θα έπρεπε να χυθεί άπλετο φως, με πλήρη αιτιολογία με αποδείξεις και ονόματα, το έρεβος και οι πολλαπλές σκιές, καλά κρατούν.

 

Ιδιαίτερα σε ότι έχει να κάνει με την λίστα της διευθύντριας του ΔΝΤ, αυτή φαίνεται να προκαλεί τεκτονικές μετατοπίσεις στα κόμματα. Συγκεκριμένα στο ΠΑΣΟΚ, η αποχώρηση Ραγκούση, δείχνει να είναι το εναρκτήριο λάκτισμα για μελλοντικές εξελίξεις στο πάλαι ποτέ κραταιό κίνημα και της τάξεις της Ελληνικής Σοσιαλδημοκρατίας.

Εκείνη όμως που έχει σημασία είναι η εθνική πορεία. Πρέπει να στηριχθεί ομόθυμα. Έχει περάσει μέσα από συμπληγάδες και είναι πραγματικά άδικο να πέσει τώρα σε ξέρα. Με τέτοιο πολιτικό κλίμα όμως, μια τέτοια προσπάθεια γίνεται όλο και πιο δύσβατη και τα μηνύματα εδώ και λίγο καιρό έχουν αρχίσει να ξαναγίνονται ελάχιστα ενθαρρυντικά. Αποτέλεσμα όλων αυτών; Η «δικαίωση» της κραυγής που γιγαντώθηκε αφού πρώτα ήταν ψίθυρος. Ο εξτρεμισμός που μοιάζει στα μάτια όλων την ύστατη ώρα, σαν ο από μηχανής Θεός που θα λυτρώσει τα πράγματα.

Στη παραπάνω διελκυστίνδα, η ελληνική πολιτική τάξη δείχνει να είναι πλήρως απαξιωμένη και ιδιαίτερα στριμωγμένη, καθώς αδυνατεί να ορθώσει πειστικό λόγο για την άρση του παρόντος αδιεξόδου. Κι αυτή είναι μια διαπίστωση που βαραίνει πρωταρχικά, την τρικομματική κυβέρνηση. Δεν σπάει ταμπού, πολιτεύεται φοβικά και απαρτίζεται από πρόσωπα του παρελθόντος που δεν δύνανται επ’ουδενί να σηματοδοτήσουν το μέλλον.

Επιπλέον ως επιτακτική ανάγκη προβάλλει η παύση της αποπροσανατολιστικής δηλητηρίασης της δημόσιας ζωής που υποσκάπτει το σύνολο της εθνικής προσπάθειας. Κι αυτό θα πρέπει να αναδειχθεί σε πρώτιστο καθήκον του πολιτικού συστήματος, το οποίο οφείλει να αναδείξει ένα πολιτικό προσωπικό που θα συμβολίσει τον νέο εθνικό και κοινωνικό πατριωτισμό. Μια πολιτική τάξη που θα έχει ως άξονα την αυταπάρνηση και την κοινωνική δραστηριότητα. Και που σίγουρα δεν θα αντιμετωπίζει την πολιτική ως βατήρα για την εκπλήρωση προσωπικών επιδιώξεων.

Τέτοιου είδους συμβολισμοί είναι αδύνατον σήμερα να αναζητηθούν. Και αν υπάρχουν, χάνονται στην γενική μετριότητα. Η ανάληψη δράσης από τις υγιείς εκείνες κοινωνικές δυνάμεις θα συμβολίσουν το μήνυμα προς την κοινωνία, πως θα πρέπει να σταθεί η ίδια στα πόδια της, καθώς η κρίση, δεν είναι πρώτιστα οικονομική, αλλά κοινωνική. Ο κοινωνικός ιστός που αναζητά το μέλλον με όρους παρελθόντος, περιμένοντας την «Γή της Επαγγελίας» από δάνεια ομογενών, ομόλογα τραπεζών και μοναχούς προφήτες, είναι ένας εγκλωβισμένος κατάδικος, που το μέλλον του συμπυκνώνεται στο στίχο του Λειβαδίτη: «Τώρα είναι πια αργά και πρέπει να ζήσουμε όπως όπως...».