ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ Γ. ΜΑΜΕΛΗ
Είναι αυτό
το ύστερο καλοκαιράκι που μας τρελαίνει μέσα στον καταιγισμό της
μετρολογίας, της σαδιστικής επανάληψης των απαιτήσεων «των δανειστών»,
όπως κομψά αυτοπροσδιορίζονται οι αιμοδιψείς νεοφιλελεύθεροι. Τούτες οι
νύχτες της πόλης, γιομάτες θάματα, σπαρμένες μάγια, εκθαμβωτικές,
ερωτεύσιμες. Εκεί να συλλογιέσαι λεύτερα, άρα καλά.
Είναι κι
ο Σάντρο Περτίνι, αυτός ο μπαρουτοκαπνισμένος σοσιαλιστής με την πίπα,
που μίλησε πρώτος για τις πέτρες και τα ρόπαλα των λαών, όταν οι
κυβερνήσεις κωφεύουν. Είναι ο Βελλερεφόντης, η Ευρυμέδη, ο Γλαύκος, η
Εφύρα, ο Ιππόνοος, η Αντεία, η Σθενοβοία. Ο Αμφιάναξ, η Χίμαιρα, ο
Χίμαιρος, η Κασσάνδρα, ο Ισανδρος. Ο Ιππόλοχος και η Λαοδάμεια είναι,
που πιάνουν την κλωστή της Κλωθώς απαρχής, μας ταξιδεύουν σ' αυτό το
περίεργο κράμα βράχου, θάλασσας και ήχων της ασκαύλου.
Είναι ακόμη
ένας ποιητής, που μιλάει στεντόρεια καλώντας την Ιο, τη Σίκινο, τη
Σαντορίνη, στις παρηχήσεις του ρω του έρωτα, ενόσω άλλος ποιητής βλέπει
τον ωραίο σαν Ελληνα Μπολιβάρ και κράζει το όνομά του «ξαπλωμένος στην
κορφή του βουνού Ερε, την πιο ψηλή κορφή της νήσου Υδρας» (Μπολιβάρ, Ν.
Εγγονόπουλος).
Είναι, τέλος ατέλειωτο, το πνιχτό -έρκος οδόντων- λυπημένο τραγούδι ενός λαού περήφανου ντεληκανή, που θέσπισε την αγορά,
την Ηλιαία κι είχε θεούς, Δήμητρα, Ηφαιστο, Ποσειδώνα. Αργόσυρτο
δημοτικό νανάρισμα - τροφός, γιατί κομπιάζει στο δάκρυ των μνημών των
νικημένων νικητών του '22, αφού πατέρας ήταν ο Μπάτης που ήρθε από
Σμύρνη, Τραπεζούντα, Καλλίπολη. Αφού αδέλφια χάσανε τα ποδάρια τους από
κρυοπαγήματα στο Αλβανικό, φωνάζοντας, σαν Κατράκηδες, «όι-όι-μάνα μου».
Αφού ξαδέλφια, απέναντι, κείνο το σκληρό Δεκέμβρη του '44 και ξανά σε
Βάρκιζα και Γράμμο, μόνοιασαν.
Ενας Λαός άνεμος. Βαρδάρης, Θρακιάς, Μαΐστρος. Χώρα αίματα. Πατρίδα δάκρυα. Πάντα νικητές.
Φτωχοί, αλλά νικητές. Των οικιών εμπιμπραμένων, ούτε οίκτος, ούτε
συμπεριφορά κιοτή. Τώρα η κιθάρα του Σιδηρόπουλου. «Υπερασπίσου το
παιδί, γιατί αν γλιτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα».
Ωρα ποιητών,
δασκάλων, αρχιτεκτόνων. Ωρα της τέχνης. Μαζί κεντήστρες, ξωμάχοι,
κτίστες, στην άκρη της ανέμης με το νήμα σε χέρια και μυαλό, π' άκρη δεν
έχει.
ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ 3.10.12
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου