ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ Γ. ΜΑΜΕΛΗ
Τα συστήματα εξουσίας νομίζουν
ότι τα κατάφεραν (για μιαν ακόμη φορά).
«Eμπλεοι υπερηφανείας» οι πρωταγωνιστές
τους επιχαίρουν, περιφέροντας τους
αριθμούς ως το γέρας της δικής τους
(πύρρειας) νίκης.
Η Πολιτεία, οι (πανικόβλητοι τώρα)
ταγοί της -πνευματικοί, πολιτικοί,
οικονομικοί- οι εμφανείς και αφανείς
εξουσίες, με verba solemnia (πανηγυρικά ρήματα)
τυρβάζουν για τη «σωτηρία» μιας χώρας
χωρίς τους ανθρώπους της, συνωθούμενους
όλο και περισσότερο στις παρυφές μιας
έμφοβης και ρευστής κοινωνίας, που
υποχωρεί όλο και πιο βαθιά στην ανυποληψία
των θεσμών της, όλο και πιο συχνά στο
λαϊκισμό, όλο και πιο γρήγορα στην
ανευθυνότητα και την απαξίωση.
Κάποιοι, μάλιστα, θεωρητικολογούν
περί των ψευδώς αλληλέγγυων διεθνών
«μηχανισμών διάσωσης», «υπόσχονται»
επενδύσεις, ανταγωνιστικότητα, σχέδια,
στρατηγικές εξόδου, μοχλεύσεις,
αναδιαρθρώσεις και λοιπά ηχηρά, ενώ το
κοινωνικό κράτος ισοπεδώνεται. Ομως, η
συνεχής «αγορά χρόνου» είναι πια
αναποτελεσματικός και ατελέσφορος
τρόπος άσκησης πολιτικής, ενόσω είναι
εδραία η πεποίθηση ότι «στραβά
αρμενίζουμε».
Τα πράγματα έφτασαν στο απροχώρητο,
οι κοινωνικές διεργασίες κορυφώνονται,
με τη συσσώρευση της οργής των απλών
ανθρώπων ορατή στην καθημερινότητα. Οι
πολιτικοί σχεδιασμοί (φοβούμαι από το
σύνολο του πολιτικού συστήματος)
αποτελούν ανεφάρμοστες ασκήσεις επί
χάρτου και το πολιτικοοικονομικό
αδιέξοδο είναι πανθομολογούμενο,
εσωτερικά και διεθνώς. Στη χώρα, δυστυχώς,
οι εξουσίες πνέουν τα λοίσθια μπροστά
στα τεράστια, πολλαπλά και ανυπέρβλητα
πεπραγμένα τους.
Και στην Ευρώπη, δυστυχώς, οι
νεοσυντηρητικοί της ζώνης του ευρώ
έχουν κάνει την επιλογή της τεχνητής
ύφεσης και ανεργίας, με σκοπό τη μεγέθυνση
της κερδοφορίας και τη μεσοπρόθεσμη
αναθέρμανση των δικών τους «επενδύσεων».
Καμία συζήτηση για ανάπτυξη με αναδιανομή
εισοδήματος, για ενίσχυση του κοινωνικού
κράτους και της αποτελεσματικότητάς
του, καμία κίνηση προς όφελος της
παραγωγικής ανασυγκρότησης και της
ισχυροποίησης των περιφερειακών
οικονομιών, παρά μόνο ζήλος για τη
διασφάλιση της τοκογλυφικής αποπληρωμής
των πιστωτών και της διατήρησης των
ενδοκοινοτικών σχέσεων εξάρτησης. Μια
Ευρώπη των τραπεζιτών που πνίγει την
Ευρώπη των λαών. Ισως ο Αγάθων να αποτελεί
τη μοναδική υπόμνηση πριν από τον
επικείμενο Αρμαγεδδώνα.
«Ο άρχων τριών δει μέμνησθαι:
Πρώτον, ότι ανθρώπων άρχει, Δεύτερον
ότι κατά Νόμον άρχει, και Τρίτον, ότι
ουκ αεί άρχει».
Δημοσιεύτηκε: Τετάρτη, 22
Ιανουαρίου 2014 | ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου