Δεν υπάρχει πολιτικός χώρος «ολίγον» αριστεροδεξιός

Όσο ο χρόνος των εκλογών έρχεται και πιο κοντά τόσο οι συζητήσεις για τις ανακατατάξεις που ενδέχεται να σηματοδοτήσουν περισσεύουν!

Του Χάρη Τσιόκα

Τελευταία δε επιχειρείται να παρουσιαστεί ως ρυθμιστής αυτών των εξελίξεων ένας χώρος με ταυτότητα λάστιχο στις επιδιώξεις των κατασκευαστών του!
Ο χώρος αυτός, από σκοπιμότητα, παρότι αδόκιμα, επικράτησε να ονομάζεται «κεντροαριστερά». Πρόκειται για μόρφωμα που δεν υφίσταται ως περιεχόμενο πολιτικής ταυτότητας ούτε συναντάται ως επιστημονική διατύπωση, γιατί ο προσδιορισμός ενός πολιτικού σχήματος πρέπει να απαντά με αυτοτέλεια στο με ποιους και για ποιους αρθρώνει προγραμματικό λόγο διακυβέρνησης.
Είναι αλήθεια ότι το κέντρο και η αριστερά, ως κοινωνικός χώρος παραγωγικών, καινοτόμων, μεσαίων, επιστημονικών, νεολαιίστικων στρωμάτων και εργαζομένων, στη διαχρονική τους διαδρομή βρέθηκαν παρά πολλές φορές σε πολιτικοκοινωνική συμπόρευση, γιατί στον πυρήνα των επιδιώξεών τους έχουν τον άνθρωπο με ανάπτυξη, τη δημοκρατία με δικαιοσύνη και την αλληλεγγύη!
Δηλαδή, η συμμαχία του κέντρου και της αριστεράς πολιτικά πλειοψήφησε στην Ελλάδα και την Ευρώπη, ως εναλλακτική κυβερνητική λύση στις επιδιώξεις του συντηρητισμού και του νεοφιλελευθερισμού!
Αντίθετα, ο νεοφιλελευθερισμός σχετιζόταν πάντοτε με την άνευ όρων οικονομική μεγέθυνση των δυνάμεων της κερδοσκοπίας και του παρασιτισμού, επιδιώξεις που θυσιάζουν τη δημοκρατία. τον άνθρωπο, τις παραγωγικές δυνάμεις και τη χώρα στην αχαλίνωτη αγορά!

Το ερώτημα λοιπόν είναι:
Τι σχέση μπορεί να έχουν οι δυνάμεις της σοσιαλιστικής αριστεράς και του κέντρου στην Ελλάδα και την Ευρώπη, με «κεντροαριστερά μορφώματα» που εν δυνάμει ρέπουν στο να εξελιχθούν σε παρακολουθήματα, φορείς ανταγωνισμού μιας καλύτερης διαχείρισης της πολιτικής που ήδη απορρίπτουν!
Σ’ αυτούς τους προβληματισμούς δείχνει και στα δημοσκοπικά ευρήματα να απαντά η κοινωνία, διατηρώντας αποστάσεις για όσους «από τα πάνω» χρησιμοποιούν την «κεντροαριστερά» ως «φερετζέ» για τη συνέχιση των ίδιων πολιτικών διαχείρισης της κρίσης!
Το κοινωνικό πρόβλημα δεν είναι το περιτύλιγμα παρουσίασης ενός «νέου» πολιτικού μορφώματος, αλλά αν οι ασκούμενες πολιτικές πρέπει να αλλάξουν!
Άλλωστε, με τον ίδιο καθαρό τρόπο «διασκεδάζεται» ως ανιστόρητο το διάγραμμα που προσδιορίζει τις δυνάμεις της σοσιαλιστικής αριστεράς και του κέντρου ως χώρο που κινείται στο μέσον μιας υποτιθεμένης κλίμακας, προσδιορίζοντας την «κεντροαριστερά τους» σαν αριστεροδεξιό «μπαλαντέρ» ανάμεσα σε δυο διαφορετικούς δρόμους! Και αυτό γιατί δεν υπάρχει πολιτικά και κοινωνικά πλειοψηφικός χώρος «ολίγον» αριστεροδεξιός!
Όταν μία χώρα διέρχεται κρίση, τα κόμματα δεν πρέπει να συμπαρασύρονται προς τα κάτω αλλά να γίνονται «εργαλεία» που δημιουργούν τους αναγκαίους όρους, ώστε να ανοίγουν δρόμους ανάταξης!
Μ’ αυτήν την έννοια είναι ανιστόρητη η εκδοχή ότι η αλλαγή ονομασίας και όχι τα περιεχόμενα του πολιτικού σχεδίου εξόδου συνιστούν το πεδίο κοινωνικής-εκλογικής αναζήτησης!
Ιστορικά οι δυνάμεις της σοσιαλιστικής αριστεράς και του κέντρου έγιναν κορμός μίας πολιτικής και κοινωνικής πλειοψηφίας όταν:
- Στην κλίμακα αριστερά - δεξιά διεκδίκησαν καθαρά την πολιτική τους ταυτότητα με αυτοκριτική, περιεχόμενα εναλλακτικών πολιτικών, με τις δυνάμεις που διεκδικούν ανάπτυξη με δικαιοσύνη χωρίς να θολώνουν την ιστορική διαδρομή τους.
- Ταυτίζουν τη σωτηρία της χώρας μ’ αυτή των πολιτών.
- Η σκληρή κριτική στην άλλη αριστερά δεν έχει τον χαρακτήρα του διμέτωπου αλλά της πρόσκλησης για κοινές δράσεις-συμμαχίες αλλαγών υπέρ των πολλών.
- Εξελίσσονται σε καταλύτη διαμόρφωσης μιας εναλλακτικής κοινωνικής και πολιτικής πλειοψηφίας διακυβέρνησης σ’ αντιπαράθεση με τον νεοφιλελευθερισμό!