Ένα εύστοχο σχόλιο του Δημήτρη Παρασκευά, σχετικά με τα διάφορα σχόλια, θετικά και αρνητικά, χυδαία και ευπρεπή, για τον θάνατο της Μαριάννας Βαρδινογιάννη.

Μερικές σκέψεις: 

1. Η κοινωνία έχει κάθε λογής ανθρώπους, μεταξύ των οποίων και "μαϊντανούς". 

2. Οι μαϊντανοί χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: 

α. Στους γλύφτες, που -για να αισθανθούν οι ίδιοι σημαντικοί- αποθεώνουν   ένα "επώνυμο" πρόσωπο, για να πάρουν λίγο από την ας πούμε "λάμψη  του" και 

β. Στους κομπλεξικούς, που ακριβώς για τον ίδιο λόγο (για να πάρουν οι ίδιοι λάμψη λερώνοντας τον διάσημο), του σέρνουν τα "εξ αμάξης." Δυστυχώς πάντα μαϊντανοί παραμένουν.

3. Υπάρχουν και άνθρωποι που επιβάλλεται να τοποθετηθούν είτε λόγω θέσης, είτε γιατί πράγματι το αισθάνονται (θετικά ή αρνητικά).

4. Όταν πεθαίνει ένας άνθρωπος, ο οποιοσδήποτε, λίγη "τσίπα" επιβάλει να έχουμε σεβασμό στην οικογένεια και τους φίλους του, που θρηνούν την απώλεια. Ακριβώς τον ίδιο σεβασμο, σε ανθρώπινο επιπεδο, οφείλουμε στη μάνα του βιαστή που σκότωσε η αστυνομία, τη σύζυγο του ήρωα, την κόρη του νομπελίστα, το γιο του φοροφυγά. Γιατί για αυτούς ήταν "ο δικός τους άνθρωπος". Και δεν έχουν ανάγκη ούτε γλύψιμο, ούτε δυσφήμιση ή συκοφαντία (προσβολή μνήμης τεθνεώτος είναι η δόκιμη έκφραση.) 

5. Η κοινωνία χρειάζεται όλους: τον εργοδότη, τον εργαζόμενο, τον εμφανή, τον αφανή, τον ανύπαρκτο, που κάνει κάτι άλλο. Όλους. 

6. Συντελεστής βαρύτητας δεν χωρά. Όλοι είμαστε ίσοι και στη ζωή (βλέπε Σύνταγμα) και ιδίως στο θάνατο (βλέπε μήκος, πλάτος και ύψος φερέτρου). 

7. Από κει και πέρα ο καθένας μας έχει το άστρο του. Άλλος τα κονόμησε και τα μοίρασε στους φτωχούς, άλλος τα κληρονόμησε και τα έφαγε στα μπουζούκια, άλλος πήρε 70 τσάντες, άλλος δεν έχει να πληρώσει το νοίκι. Απλά, γράφουμε για τον αθλητή που πήρε το χρυσό μετάλλιο, όχι για αυτόν που σταμάτησε την προπόνηση γιατί δεν είχε να ταΐσει την οικογένειά του ή έσπασε το πόδι του ή του την έπεσε ο προπονητής.... 

8. Η Σιωπή είναι μεγάλη αρετή και ένδειξη μεγάλης δύναμης. 

Ζωή σε μας.»