Του Θόδωρου Μαργαρίτη
Μπορεί κάποιος ή κάποια να αλλάζει κόμμα ή πολιτική επιλογή; Φυσικά μπορεί! Η αλλαγή απόψεων δεν είναι κακό πράγμα. Ο δογματισμός είναι κατι πολύ πιο χειρότερο. Μπορεί ένα κομματικό στέλεχος, ένας βουλευτής να αλλάζει κομματική επιλογή; Φυσικά μπορεί! Τα κόμματα δεν είναι στρατόπεδα. Δεν είναι οι άνθρωποι όμηροι των κομματικών συνόρων. Αυτό όμως που δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό είναι ο πολιτικαντισμός. Η αίσθηση δηλαδή του ατομικού συμφέροντος και της υποκρισίας. Ειδικά όταν μία πολιτική μετακίνηση γίνεται για κυβερνητικό πόστο και καλύτερες οικονομικές απολαβές. Η έκφραση διαφωνίας μέσα σε ένα κόμμα πρέπει να είναι ορατή. Να έχει ίχνη και αποτυπώματα. Να συγκροτεί πραγματική εναλλακτική γραμμή. Να την έχει καταλάβει ο ψηφοφόρος. Ακόμα πιο σημαντικό είναι όταν έχει όρους συλλογικότητας όπως είναι οι τάσεις. Τότε ΝΑΙ μια πολιτική μετακίνηση, μία νέα κομματική επιλογή είναι θεμιτή και σεβαστή. Αντίθετα μια εικόνα σιωπής για ένα στέλεχος που σε χρόνο μηδέν κλείνει την πόρτα ενός κόμματος και ανοίγει μία άλλη είναι μία γκρίζα εικόνα. Ταυτίζεται με το προσωπικό όφελος και όχι με ιδέες και πολιτική διαφωνία. Μοιάζει με αλλαγή επαγγελματικής στέγης για έναν επαγγελματία. Πράγματα σεβαστά στην ιδιωτική οικονομία. Όμως δεν είναι έτσι για την πολιτική και τα κόμματα. Δεν είναι- δεν πρέπει να είναι- κάτι σαν εταιρείες και επιχειρήσεις. Είναι άλλο οι διαφωνίες και η εύλογη αντιπαράθεση των τάσεων που μπορεί να οδηγήσει σε ρήξεις, διασπάσεις και αποχωρήσεις και είναι άλλο οι πονηρές, σιωπηρές διαπραγματεύσεις με ένα άλλο κόμμα και μια άλλη κομματική στέγη. Είναι άλλο η ανοιχτή σύγκρουση με την ηγεσία ενός κόμματος και είναι άλλο η παρασκηνιακή διαπραγμάτευση με ένα άλλο κόμμα.
Πολύ περισσότερο μάλιστα αν είναι κόμμα κυβερνητικής εξουσίας. Με απλά λόγια αν κάποιος έχει δει έναν ή μία πολιτικό να διαφωνεί με το κόμμα του θα καταλάβει το δικαίωμα μίας άλλης επιλογής. Αν δεν φαίνεται τότε κάτι βρωμάει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου