Σαν σήμερα, 29 Ιουνίου 1874, ο Χαρίλαος Τρικούπης τόλμησε να γράψει δημόσια αυτό που πολλοί σιωπούσαν: ότι η ευθύνη για την κακοδαιμονία της χώρας βαραίνει όχι μόνο τους πολιτικούς, αλλά και τον ίδιο τον βασιλιά. Έναν αιώνα και μισό μετά, ποιος φταίει;
Φταίει το κράτος που μετατράπηκε σε εργαλείο βολέματος και όχι σε μοχλό κοινωνικής δικαιοσύνης;
Φταίνε οι κυβερνήσεις που υπόσχονται μεταρρυθμίσεις και παραδίδονται σε συμφέροντα, λόμπι και μηχανισμούς εξουσίας;
Φταίνε τα κόμματα που παίζουν επικοινωνιακά παιχνίδια αντί να διαμορφώνουν πολιτική με πυξίδα και ευθύνη;
Φταίνε τα μέσα ενημέρωσης που, αντί να ελέγχουν την εξουσία, την υπηρετούν;
Ή μήπως φταίμε κι εμείς;
Που επιλέγουμε με βάση το πρόσκαιρο συμφέρον, που αποστρεφόμαστε τη συμμετοχή, που ανεχόμαστε τη μετριότητα και τη διαφθορά σαν “κανονικότητα”;
Που εξοργιζόμαστε περιστασιακά αλλά σπανίως αναλαμβάνουμε δράση ουσιαστική;
Η κρίση των θεσμών, της εκπαίδευσης, της υγείας, της δικαιοσύνης, της εμπιστοσύνης στους πυλώνες της Δημοκρατίας — δεν είναι απλώς αποτυχίες διαχείρισης. Είναι βαθύτερη κρίση αξιών και νοήματος.
Όπως τότε, έτσι και σήμερα, η χώρα χρειάζεται να ξανατεθεί σε τροχιά θεσμικής εντιμότητας, λογοδοσίας και πολιτικής ωριμότητας. Όχι με ρητορείες, αλλά με πράξεις. Όχι με ηγέτες-σωτήρες, αλλά με πολίτες που απαιτούν και συμμετέχουν.
Τις φταίει, λοιπόν;
Την ευθύνη τη φέρει εκείνος που έχει τη δύναμη – κι αυτή, σε μια Δημοκρατία, την έχουμε εμείς.

Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου