Δεν είναι “τραγωδία”. Είναι έγκλημα.

Η Μύριαμ πέθανε έπειτα από πολυήμερη μάχη, βαριά τραυματισμένη στην επίθεση κατά της ελληνορθόδοξης εκκλησίας του Αγίου Ηλεία στη Δαμασκό. Μαζί της σκοτώθηκαν 25 ακόμη άμαχοι – γυναίκες, ηλικιωμένοι, παιδιά. Χωρίς καμία άμυνα. Χωρίς καμία ευθύνη. Στόχος, απλώς και μόνο επειδή βρέθηκαν σε έναν τόπο πίστης και προσευχής.

Δεν πρόκειται για “τραγικό περιστατικό”. Είναι έγκλημα με σαφές πολιτικό και φανατικό υπόβαθρο. Και η διεθνής κοινότητα δεν μπορεί πια να σιωπά.

– Ο ΟΗΕ και το Συμβούλιο Ασφαλείας έχουν ευθύνη να διασφαλίσουν την προστασία των θρησκευτικών μειονοτήτων και να απαιτήσουν λογοδοσία για εγκλήματα κατά αμάχων.

– Οι διεθνείς οργανισμοί ανθρωπίνων δικαιωμάτων οφείλουν να δράσουν με διαφάνεια και αποφασιστικότητα. Δεν αρκούν γενικές εκκλήσεις – απαιτείται διερεύνηση, καταλογισμός ευθυνών και έμπρακτη παρέμβαση.

– Η Ορθόδοξη Εκκλησία της Αντιόχειας, μαζί με τα Πατριαρχεία και τις Εκκλησίες ανά τον κόσμο, δεν μπορεί να αρκεστεί στα λόγια πένθους. Οφείλει να μιλήσει με καθαρή φωνή και πολιτικό θάρρος.

Ο φανατισμός δεν γεννιέται στο κενό. Τροφοδοτείται, ενισχύεται, αξιοποιείται πολιτικά. Και η σιωπή τον συντηρεί.

Η μνήμη της Μύριαμ και των 25 θυμάτων δεν είναι απλώς θλίψη – είναι κάλεσμα σε δράση και αφύπνιση.

Για να μπορεί κάθε άνθρωπος, σε κάθε γωνιά της γης, να προσεύχεται χωρίς φόβο.

Για να μη γίνεται ο τρόμος “κανονικότητα”.