„Στα όρια της κατάθλιψης λόγω της οικονομικής κρίσης βρίσκεται το 70% των Ελλήνων στην παραγωγική ηλικία, σύμφωνα με έρευνα που εκπονείται από την Εταιρεία Κοινωνικής Ψυχιατρικής και Ψυχικής Υγείας.“
Αναρωτιέμαι, πως μπορούμε άραγε να διατηρήσουμε τη ψυχική μας υγεία, με μνημόνιο ή όχι και ότι αυτό συνεπάγεται, όταν βρισκόμαστε όχι μόνο συμβολικά αλλά και ουσιαστικά στριμωγμένοι ανάμεσα σε τρεις διαμετρικά αντίθετες αλήθειες;
-Της αλήθειας που κάπου βέβαια υπάρχει αλλά δε μπορούμε να τη μάθουμε γιατί πολύ καλά την κρύβουν.
-Της δημόσιας αλήθειας, αυτής δηλαδή που έντεχνα κάθε φορά μας σερβίρουν κυβερνήσεις, κόμματα, ΜΜΕ, μεγαλο-μικροδημοσιογράφοι και
-της δικής μας προσωπικής καθημερινής αλήθειας.
Το τοπίο είναι πράγματι θολό και ο κόσμος μπερδεμένος.
„Η ασκούμενη πολιτική έχει έξοδο από το τούνελ και άρα υπάρχει ελπίς“ ισχυρίζονται οι μεν. „Όχι αυτό που φωτίζει στην άκρη του τούνελ δεν είναι η έξοδος αλλά το τρένο που έρχεται από απέναντι“ λένε οι δε. „Να φύγουμε από το Ευρώ“ προτείνουν κάποιοι, „στάση πληρωμών“ οι άλλοι. „Ανυπακοή“ προτείνει και ο Θεοδωράκης. Είναι να τρελαίνεσαι.
Οι περισσότεροι μάλιστα δεν μπαίνουν καν στον κόπο να εξηγήσουν, τι επιπτώσεις θα έχουν όλα αυτά αν εφαρμοστούν, στο πραγματικό βιοτικό επίπεδο του λαού και στη ζωή μας αύριο. Όχι τίποτε άλλο αλλά για να μπορούμε να αποφασίσουμε τελικά με ποιους θα πάμε και ποιους θα αφήσουμε. Αν περισσεύει βέβαια κανείς σε τέτοιες στιγμές. Υποθέτω όμως πως και αυτοί έχουν το ίδιο πρόβλημα σύγχυσης. Αν όχι, τότε ζητούμενο είναι πάλι η αλήθεια.
Όσο όμως το τοπίο είναι θολό, καλό είναι να ακολουθεί κανείς την εσωτερική φωνή του, τη δική του προσωπική καθημερινή αλήθεια, που στους πολλούς δείχνει την ανάγκη δημιουργίας ευρύτερων κοινωνικών συναινέσεων με αίσθημα κοινωνικής αλληλεγγύης και όρους αναλογικής συμμετοχής στα βάρη. Δεν μπορούσε να ήταν κι΄ αλλιώς, γιατί προοδευτική και αναγκαία συνάμα πολιτική κάτω από τις σημερινές συνθήκες είναι αυτή που προστατεύει το βιοτικό επίπεδο του λαού και το μέλλον της χώρας.
Πάντως όποιος θέλει να πολεμήσει την ψευτιά και να στηρίξει την αλήθεια πρέπει να υπερβεί κατά τον Μπρεχτ το λιγότερο πέντε δυσκολίες: Να βρει το θάρρος να γράφει την αλήθεια παρότι την καταπνίγουν, την εξυπνάδα να την αναγνωρίσει παρότι τη σκεπάζουν, την τέχνη να την κάνει ευκολοµεταχείριστη, την κρίση να διαλέξει εκείνους που στα χέρια τους θ’ αποχτήσει δύναμη και την ευφυΐα να τη διαδώσει ανάμεσά τους.”
Μήνυμα ελπιδοφόρο και αντικαταθλιπτικό. (Γ.Π.)
Αναρωτιέμαι, πως μπορούμε άραγε να διατηρήσουμε τη ψυχική μας υγεία, με μνημόνιο ή όχι και ότι αυτό συνεπάγεται, όταν βρισκόμαστε όχι μόνο συμβολικά αλλά και ουσιαστικά στριμωγμένοι ανάμεσα σε τρεις διαμετρικά αντίθετες αλήθειες;
-Της αλήθειας που κάπου βέβαια υπάρχει αλλά δε μπορούμε να τη μάθουμε γιατί πολύ καλά την κρύβουν.
-Της δημόσιας αλήθειας, αυτής δηλαδή που έντεχνα κάθε φορά μας σερβίρουν κυβερνήσεις, κόμματα, ΜΜΕ, μεγαλο-μικροδημοσιογράφοι και
-της δικής μας προσωπικής καθημερινής αλήθειας.
Το τοπίο είναι πράγματι θολό και ο κόσμος μπερδεμένος.
„Η ασκούμενη πολιτική έχει έξοδο από το τούνελ και άρα υπάρχει ελπίς“ ισχυρίζονται οι μεν. „Όχι αυτό που φωτίζει στην άκρη του τούνελ δεν είναι η έξοδος αλλά το τρένο που έρχεται από απέναντι“ λένε οι δε. „Να φύγουμε από το Ευρώ“ προτείνουν κάποιοι, „στάση πληρωμών“ οι άλλοι. „Ανυπακοή“ προτείνει και ο Θεοδωράκης. Είναι να τρελαίνεσαι.
Οι περισσότεροι μάλιστα δεν μπαίνουν καν στον κόπο να εξηγήσουν, τι επιπτώσεις θα έχουν όλα αυτά αν εφαρμοστούν, στο πραγματικό βιοτικό επίπεδο του λαού και στη ζωή μας αύριο. Όχι τίποτε άλλο αλλά για να μπορούμε να αποφασίσουμε τελικά με ποιους θα πάμε και ποιους θα αφήσουμε. Αν περισσεύει βέβαια κανείς σε τέτοιες στιγμές. Υποθέτω όμως πως και αυτοί έχουν το ίδιο πρόβλημα σύγχυσης. Αν όχι, τότε ζητούμενο είναι πάλι η αλήθεια.
Όσο όμως το τοπίο είναι θολό, καλό είναι να ακολουθεί κανείς την εσωτερική φωνή του, τη δική του προσωπική καθημερινή αλήθεια, που στους πολλούς δείχνει την ανάγκη δημιουργίας ευρύτερων κοινωνικών συναινέσεων με αίσθημα κοινωνικής αλληλεγγύης και όρους αναλογικής συμμετοχής στα βάρη. Δεν μπορούσε να ήταν κι΄ αλλιώς, γιατί προοδευτική και αναγκαία συνάμα πολιτική κάτω από τις σημερινές συνθήκες είναι αυτή που προστατεύει το βιοτικό επίπεδο του λαού και το μέλλον της χώρας.
Πάντως όποιος θέλει να πολεμήσει την ψευτιά και να στηρίξει την αλήθεια πρέπει να υπερβεί κατά τον Μπρεχτ το λιγότερο πέντε δυσκολίες: Να βρει το θάρρος να γράφει την αλήθεια παρότι την καταπνίγουν, την εξυπνάδα να την αναγνωρίσει παρότι τη σκεπάζουν, την τέχνη να την κάνει ευκολοµεταχείριστη, την κρίση να διαλέξει εκείνους που στα χέρια τους θ’ αποχτήσει δύναμη και την ευφυΐα να τη διαδώσει ανάμεσά τους.”
Μήνυμα ελπιδοφόρο και αντικαταθλιπτικό. (Γ.Π.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου