ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ Γ. ΜΑΜΕΛΗ*
kmamelis@the. forthnet.gr
Λυκαυγές. Ο (...κάποτε «χορεύει και γουστάρει») Σαλονικιός, στο δρόμο (εδώ και χρόνια μεροδούλι-μεροφάι), συμμετέχει στην πρόσφατη εθνική κατάθλιψη, για προφανείς λόγους.
Βαδίζοντας στο άθλιο πλακόστρωτο (κληρονομιά του-σε αποδρομή-«ατσαλάκωτου»), βλέπει τους ολοένα αυξανόμενους ντόπιους Αγιάννηδες – σκιές - μέσα στην εντροπία τους να ψάχνουν στους κάδους των σκουπιδιών!
Οργίζεται, μιλάει «γαλλικά», τον πνίγουν τα Τείχη (της συνείδησης). «Κάθεται κι απελπίζεται τώρα εδώ»**. Και τον κυκλώνουν τα γιατί του.
Γιατί μέσα από το μνημόνιο οι εκφραστές του νεοφιλελευθερισμού επιμένουν σε μια σειρά από αντιαναπτυξιακές, άγρια καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις (κομψή εκδοχή του κοινωνικο-οικονομικού θρυμματισμού) και βίαιους γενικευμένους «εξορθολογισμούς» (κομψότερη ερμηνεία της μισθολογικής αφαίμαξης);
Γιατί με πρόσχημα το υπαρκτό, οξύτατο δημοσιονομικό πρόβλημα, παραγνωρίζεται το κυριότερο, πρωταρχικό πρόβλημα της χώρας, το παραγωγικό, ενώ ο παρασιτισμός (των ραντιέρηδων) παραμένει ανέγγιχτος;
Γιατί οδηγείται η χώρα πολιτικά σε βίαιη «βαλκανιοποίηση», τύπου δεκαετίας ’90, ενώ εμφανίζονται δειλά-δειλά «ολιγάρχες» που με κρατικό χρήμα ή σκέτο «αέρα» θα προσπαθήσουν να αγοράσουν ό,τι αξίζει από την εθνική οικονομία και τη δημόσια ακίνητη περιουσία, κοψοχρονιά;
Γιατί επιτρέπεται αμαχητί η μεταφορά του κέντρου λήψης αποφάσεων σε εξωχώριες ομάδες συμφερόντων με αποικιακή πρακτική και κουλτούρα επιβολής;
Γιατί θα είναι βιώσιμη, δημοσιονομικά και οικονομικά η πολιτική που προωθεί τη μαζική τριτογενοποίηση της οικονομίας και την υπερσυγκέντρωση της υπεραξίας που παράγει η κοινωνία σε μη παραγωγικούς κλάδους;
Γιατί το πολιτικό σύστημα εθελοτυφλεί μπροστά στην υιοθέτηση μέτρων που κινούνται στα όρια της συνταγματικής τάξης ή και πέρα από αυτά (όπως στα εργασιακά) με παρόντα τον παραγκωνισμό του ρόλου ακόμα και αυτής της Βουλής που έρχεται να επικυρώσει εκ των προτέρων ληφθείσες αποφάσεις και αποδέχεται αδιαμαρτύρητα τα συμπτώματα μιας κρίσης που αφορά θεμελιακά χαρακτηριστικά της ταυτότητάς μας ως κυρίαρχης, δημοκρατικής χώρας;
Ο Σαλονικιός, με τα πολλά γιατί, αντιμέτωπος με το φαύλο κύκλο της -ποιος ξέρει πόσο- κρίσης! Αναλογίζεται τις δικές του ευθύνες. Πικραμένος, τυπτόμενος.
Δεν μπορεί πια να κοιτάει στα μάτια τα σκολιαρούδια που θορυβωδώς σπεύδουν στο γειτονικό δημοτικό.
Πώς το λέει ο ποιητής; A, όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω. Aλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον. Aνεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω**.
*Ο ΚΩΣΤΑΣ Γ. ΜΑΜΕΛΗΣ είναι δικηγόρος
**Κ. Καβάφης, Τείχη, 1897
Δημοσιεύτηκε: Τετάρτη, 15 Δεκεμβρίου 2010 | ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ
kmamelis@the. forthnet.gr
Λυκαυγές. Ο (...κάποτε «χορεύει και γουστάρει») Σαλονικιός, στο δρόμο (εδώ και χρόνια μεροδούλι-μεροφάι), συμμετέχει στην πρόσφατη εθνική κατάθλιψη, για προφανείς λόγους.
Βαδίζοντας στο άθλιο πλακόστρωτο (κληρονομιά του-σε αποδρομή-«ατσαλάκωτου»), βλέπει τους ολοένα αυξανόμενους ντόπιους Αγιάννηδες – σκιές - μέσα στην εντροπία τους να ψάχνουν στους κάδους των σκουπιδιών!
Οργίζεται, μιλάει «γαλλικά», τον πνίγουν τα Τείχη (της συνείδησης). «Κάθεται κι απελπίζεται τώρα εδώ»**. Και τον κυκλώνουν τα γιατί του.
Γιατί μέσα από το μνημόνιο οι εκφραστές του νεοφιλελευθερισμού επιμένουν σε μια σειρά από αντιαναπτυξιακές, άγρια καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις (κομψή εκδοχή του κοινωνικο-οικονομικού θρυμματισμού) και βίαιους γενικευμένους «εξορθολογισμούς» (κομψότερη ερμηνεία της μισθολογικής αφαίμαξης);
Γιατί με πρόσχημα το υπαρκτό, οξύτατο δημοσιονομικό πρόβλημα, παραγνωρίζεται το κυριότερο, πρωταρχικό πρόβλημα της χώρας, το παραγωγικό, ενώ ο παρασιτισμός (των ραντιέρηδων) παραμένει ανέγγιχτος;
Γιατί οδηγείται η χώρα πολιτικά σε βίαιη «βαλκανιοποίηση», τύπου δεκαετίας ’90, ενώ εμφανίζονται δειλά-δειλά «ολιγάρχες» που με κρατικό χρήμα ή σκέτο «αέρα» θα προσπαθήσουν να αγοράσουν ό,τι αξίζει από την εθνική οικονομία και τη δημόσια ακίνητη περιουσία, κοψοχρονιά;
Γιατί επιτρέπεται αμαχητί η μεταφορά του κέντρου λήψης αποφάσεων σε εξωχώριες ομάδες συμφερόντων με αποικιακή πρακτική και κουλτούρα επιβολής;
Γιατί θα είναι βιώσιμη, δημοσιονομικά και οικονομικά η πολιτική που προωθεί τη μαζική τριτογενοποίηση της οικονομίας και την υπερσυγκέντρωση της υπεραξίας που παράγει η κοινωνία σε μη παραγωγικούς κλάδους;
Γιατί το πολιτικό σύστημα εθελοτυφλεί μπροστά στην υιοθέτηση μέτρων που κινούνται στα όρια της συνταγματικής τάξης ή και πέρα από αυτά (όπως στα εργασιακά) με παρόντα τον παραγκωνισμό του ρόλου ακόμα και αυτής της Βουλής που έρχεται να επικυρώσει εκ των προτέρων ληφθείσες αποφάσεις και αποδέχεται αδιαμαρτύρητα τα συμπτώματα μιας κρίσης που αφορά θεμελιακά χαρακτηριστικά της ταυτότητάς μας ως κυρίαρχης, δημοκρατικής χώρας;
Ο Σαλονικιός, με τα πολλά γιατί, αντιμέτωπος με το φαύλο κύκλο της -ποιος ξέρει πόσο- κρίσης! Αναλογίζεται τις δικές του ευθύνες. Πικραμένος, τυπτόμενος.
Δεν μπορεί πια να κοιτάει στα μάτια τα σκολιαρούδια που θορυβωδώς σπεύδουν στο γειτονικό δημοτικό.
Πώς το λέει ο ποιητής; A, όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω. Aλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον. Aνεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω**.
*Ο ΚΩΣΤΑΣ Γ. ΜΑΜΕΛΗΣ είναι δικηγόρος
**Κ. Καβάφης, Τείχη, 1897
Δημοσιεύτηκε: Τετάρτη, 15 Δεκεμβρίου 2010 | ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου