To μήνυμα ότι είναι ακόμη σε θέση να πραγματοποιεί επιθέσεις μεγάλης κλίμακας στέλνει η νέα γενιά τρομοκρατών, δύο εβδομάδες πριν οι κατηγορούμενοι για τη «Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς» οδηγηθούν ενώπιον της Δικαιοσύνης. Πρώτη είδηση και πάλι η Ελλάδα στο διεθνή τύπο. Οι επαναλαμβανόμενες στις ειδήσεις εικόνες παραπέμπουν όχι σε μια ευρωπαϊκή πρωτεύουσα, αλλά στη χώρα των Ταλιμπάν. Η διαφορά με αυτά που συμβαίνουν στον τρίτο κόσμο, είναι –πόσο άραγε ακόμη;- η προειδοποίηση για αποφυγή ανθρώπινων θυμάτων. Προς το παρόν το μήνυμα είναι το ζητούμενο. Όπως ήταν αναμενόμενο οι πολιτικοί καταδίκασαν την τρομοκρατία και εκθείαζαν την ισχυρή βάση του δημοκρατικού μας πολιτεύματος. Μόνο που η δημοκρατία ως συμμετοχική στα κοινά διαδικασία του πολίτη συνεχίζει να παραμένει ζητούμενο των μοντέρνων κοινωνιών μας. Τέτοιες πράξεις βίας οδηγούν δυστυχώς σε αποφάσεις που περιορίζουν ακόμη περισσότερο την προσωπική ελευθερία. Συστατικό στοιχείο ενός δημοκρατικού πολιτεύματος. Με αφορμή αυτό το γεγονός προσπάθησα να διευκρινίσω τις αντιδράσεις του κόσμου. Των ανωνύμων. Ενδεικτικά είναι τα δύο σχόλια που αντιγράφω: „...ακόμα και αν ειδοποιήσατε την αστυνομία δεν παύετε να είσαστε τρομοκράτες χωρίς αιτία και δεν θα ανεχτώ τέτοιες ενέργειες όσο και αν έχω άχτι την όποια κυβέρνηση...“ και "Οταν στην Ελλαδα εχουμε την Παπαρηγα η οποια νομιμοποιειται να αποκαλει τον Γεωργιο Γκεμπελς και να διακυρησει πολεμο στην κυβερνηση. Οταν εχουμε τον Τσιπρα να μας λεει οτι καταντησαμε σαν τους ιθαγενεις της Παπουας και τον Σαμαρα να μιλαει για επιστροφη στον Μεσαιωνα, τι να κανουν και αυτοι οι βλαμενοι. Βαζουν μια μπομπα και οποιον παρει ο χαρος ... ". Διαβάζοντας και άλλα σχόλια σε διάφορα σχετικά άρθρα δε βρήκα ούτε ένα που να δικαιολογεί την πράξη τους ή να τους αποδίδει την όποια „ηθική“ δικαίωση. Ευτυχώς. Καμία λαϊκή συμπάθεια. Ευτυχώς και πάλι γιατί οι συνθήκες διαβίωσης του λαού δεν είναι και οι καλύτερες. Περίμενες κάτι τέτοιο θα ρωτήσει κανείς; Θα μπορούσε και „ναι“! Γιατί υπήρξαν και τέτοιες περιπτώσεις τρομοκρατικών ενεργειών, που οι πολιτικοί καταδίκαζαν μεν, αλλά ο λαός στα καφενεία έδειχνε αρκετή ανοχή και συμπάθεια δε. Ήταν η εποχή, για τους έχοντες κάποια ηλικία που το πραξικόπημα του 1967 χαρακτηρίζονταν στιγμιαίο αδίκημα και οι βασανιστές κυκλοφορούσαν έκτοτε ατιμώρητοι και προκλητικά ελεύθεροι. Στο λαό ήταν έντονο το αίσθημα της λαϊκής εκδίκησης, γι΄ αυτό και τέτοιες πράξεις βίας -δολοφονίες βασανιστών, πρακτόρων της CIA κλπ- δεν τύχαιναν μεν ανοιχτά της υποστήριξής του ως πράξεις δικαίου ή απόδοσης δικαιοσύνης, αλλά και δεν αποδοκιμάζονταν. Η συμπάθεια ήταν ενφανής. Ο τρομοκράτης ήταν κάτι σαν λαϊκός εκδικητής, Ζορό δηλαδή. Μέχρι που έχασε την αίγλη του, όταν βάραγε πια αδιακρίτως. Κανένας Ζορό όμως δεν έλυσε τα προβλήματα της κοινωνίας. Επρόκειτο για έναν αριστοκράτη τηλεοπτικό και μεταφυσικό ήρωα! Μόνο που εδώ δεν πρόκειται ούτε για τηλεοπτική ούτε για εικονική πραγματικότητα σωτηρίας των αδυνάτων. Πρόκειται για φρικτή προοπτική αν δεν την αποδοκιμάσουμε έντονα, συνολικά, ξεκάθαρα και αδιαπραγμάτευτα. (ΓΠ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου