 |
| "Η Τυνησία ανήκει σε εμένα, σε εσένα, σε εσάς όλους" γράφει το T-shirt της νεαρής Τυνήσιας. |
www.eponima.blogspot.com - Email: eponima@gmail.com - Ιστολόγιο του Γιώργου Παπαδόπουλου
www.eponima.blogspot.com - Email: eponima@gmail.com - Ιστολόγιο του Γιώργου Παπαδόπουλου
1 σχόλιο:
Τα κράτη της Δύσης είναι κάπως σαστισμένα. Πολλοί ήταν αυτοί που υπήρξαν εξ αρχής ενθουσιασμένοι με την συμμετοχή των γυναικών στις επαναστάσεις και στους ξεσηκωμούς στην Τυνησία και στην Αίγυπτο. Οι γυναίκες συμμετείχαν στις πορείες διαμαρτυρίας στην Τύνιδα στην κεντρική οδό Χαμπίμπ Μπουργκουϊμπα, επίσης στο Κάϊρο στην πλατεία Ταχρίρ, σώμα με σώμα δίπλα στους άνδρες. Υπήρξε ξαφνικά μία εντελώς διαφορετική εικόνα από την αραβική νεολαία και επίσης από τις γυναίκες της Αραβίας, με την οποία ο δυτικός κόσμος σε πρώτη φάση ταυτίστηκε σε μεγάλο βαθμό. Σε καμία από τις αραβικές χώρες δεν θα ήταν δυνατόν να δημιουργηθεί και να πραγματοποιηθεί η επανάσταση δίχως την συμμετοχή των γυναικών που προέρχονται από αυτές τις χώρες. Για αυτόν τον λόγο αποθαρρύνθηκαν και απογοητεύτηκαν πολλοί από τις ειδήσεις του περασμένου μήνα σε ότι αφορά την γενική στάση των στρατιωτών προς στις γυναίκες που πρωτοστάτησαν στην επανάσταση της Αιγύπτου και της Τυνησίας. Στην Τυνησία συγκεκριμένα, από όπου ξεκίνησε η αραβική άνοιξη και όπου οι γυναίκες είναι κοινωνικά τόσο ελεύθερες όσο πουθενά αλλού στα αραβικά κράτη, κατάφεραν οι ισλαμιστές να συγκεντρώσουν τους περισσότερους ψήφους και να γίνουν το ποιο ισχυρό κόμμα. Στην Αίγυπτο θα εξελιχθούν τα πράγματα από ότι φαίνεται προς το παρόν, ομοίως. Στο Συμβούλιο της Αιγύπτου πάντως, το οποίο έχει την υπευθυνότητα για την δημιουργία ενός νέου συντάγματος για το κράτος, δεν ορίστηκε ούτε μία γυναίκα ως συμβουλευτικό μέλος. Οι γυναίκες οι οποίες συμμετείχαν και συμμετέχουν στις επαναστατικές κινητοποιήσεις της Αιγύπτου, δέχονται την άσχημη μεταχείριση από την πλευρά του αιγυπτιακού στρατού, ο οποίος για να τις και να τις χαλιναγωγήσει, τις συμπεριφέρεται δημοσίως ανάγωγα, για να μην πω προσβλητικά και εξευτελιστικά. Οι ισλαμιστές οι ίδιοι τις σέβονται πιο πολύ. Τα δικαιώματα των γυναικών στον αραβικό κόσμο, από ότι φαίνεται δεν έχουν μέλλον και εάν για αυτά από κάπου κάπου γινότανε λόγος στα αραβικά κράτη, δεν επρόκειτο για τίποτα άλλο στην ουσία παρά για τεχνάσματα και σχέδια περιορισμένης χρονικής ισχύος, από τους εκάστοτε τοπικούς δεσπότες, όπως π.χ. του Ζίνε ελ Αμπιντίνε Μπεν Αλί και του Χούσνι Μουμπάρακ. Βάση της εκθέσεως των Ηνωμένων Εθνών από το έτος 2002 είναι αυτός ένας από τους βασικότερους λόγους για τους οποίους αυτά τα κράτη δεν εξελίσσονται με τους ίδιους ρυθμούς, όπως τα κράτη της δύσης. Οπότε δεν μας εκπλήσσει το γεγονός ότι μετά από την κατάρρευση και την πτώση των καθεστώτων αυτών, από όπου μας προσποιούνται κάποιοι αντιπρόσωποι των μάλιστα ότι είναι προσηλωμένα προς το κοινωνικό μοντέλο των κρατών της Δύσης και επίσης ότι είναι αποκομμένα από τον κορμό της θρησκείας και των εκκλησιών, εξελίσσεται και προωθήται σχεδόν πάντα ένα κοινωνικό αντιμοντέλο ισλαμιστικού τύπου. Η κοινωνική ελίτ της Τυνησίας, μας παρουσίαζε στο εξωτερικό πάντα την ίδια την Τυνησία ως ένα κράτος με πιο πολύ ευρωπαϊκές παραδόσεις, παρά αραβικές, πέραν αυτού εφάρμοζε την απομίμηση του τρόπου ζωής της Γαλλίας, η οποία υπήρξε κάποτε αποικιακή υπερδύναμη στην περιοχή αυτήν. Στα ανεπτυγμένα προάστια της Τύνιδας δεν ήταν καθόλου ασυνήθιστο να κυκλοφορούν οι γυναίκες με κοντές φούστες, γεγονός για το οποίο οι φεμινίστριες μάλιστα ήταν πάντα ιδιαίτερα περήφανες. Οι γυναίκες στην Τυνησία είναι σε πολλούς τομείς ισότιμες με τους άνδρες. Αυτό το γεγονός, δηλαδή της για τα αραβικά δεδομένα ισχυρής κοινωνικής θέσης των γυναικών στην Τυνησία, οφείλεται στον ιδρυτή του κράτους Χαμπίμπ Μποργκίμπα, ο οποίος αποτελεί ένα είδος τυνησιακού Ατατούρκ. Επικρατεί εδώ η κοινή γνώμη, ότι η κρατική αποκοπή από την εκκλησία ήταν πιο πολύ επιθυμία της εκάστοτε ελίτ, ενώ κατά βάθος ο πληθυσμός των χορών αυτών έτεινε πιο πολύ προς την συντηρητικότητα. Αν κάποιοι νόμιζαν όμως ότι η αραβική άνοιξη θα δημιουργούσε νέες κοινωνίες στα αραβικά κράτη, περίπου στον τύπο των δυτικών χωρών, γελάστηκαν. Ακριβώς το αντίθετο φαινόμενο διαπιστώνεται, δηλαδή μία ιδιαίτερη αφοσίωση των πολιτών στα υπάρχοντα ήθη και έθιμα των κρατών αυτών.
Δημοσίευση σχολίου