Το τέλος του Καντάφι...

...από τη στιγμή που ο γιος του έταξε ποτάμια αίματος στο διαμαρτυρόμενο λαό του, ήταν αναμενόμενο. Η αρωγή της Δύσης στην Αραβική Άνοιξη έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη Λιβύη. Ο βάναυσος όμως τρόπος που θανατώθηκε, και η έκθεση της σορού του σε λαϊκό "πανηγύρι" πολύ απέχουν από αυτό που θα έπρεπε να επιθυμεί κάθε πολιτισμένος άνθρωπος.
Βέβαια το τέλος αυτό έχει παρατηρηθεί με βασανιστική ομοιότητα σε πολλούς λαομίσητους δικτάτορες (Μουσολίνι, Τσαουσέσκου κ.α.). Οι καταπιεσμένοι για χρόνια λαοί δεν έχουν όρεξη να εφαρμόσουν τα διδάγματα των αρχαίων Ελλήνων, που μιλούσαν για σεβασμό στον ηττημένο και τον νεκρό. Ένα σεβασμό που δεν τήρησαν οι Σύμμαχοι που νίκησαν στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο την Γερμανία: οι δυσβάστακτοι, ταπεινωτικοί όροι που της επέβαλαν, ενθάρρυναν την ανάδειξη ενός Χίτλερ ως ηγέτη σ' ένα λαό που πεινούσε για ψωμί και διψούσε για εκδίκηση.
Καλό θα είναι η κυρία Μέρκελ να θυμηθεί το ελληνικό δίδαγμα. Μπορεί η σημερινή Γερμανία να έχει να φοβηθεί κάτι από την χρεοκοπημένη Ελλάδα; Τίποτα, εκτός από το να χάσει για χρόνια ένα καλό πελάτη...

Στη φωτογραφία: Η Λυδία Κονιόρδου με τον θίασο της στο διαχρονικό αριστούργημα του Ευριπίδη "Τρωάδες", που αναφέρεται πάνω στα θέματα αυτά.


Πηγή: του Βασίλη Κεσσίσσογλου από το FB
Για την αντιγραφή: Γ.Π.