Καμία αμφιβολία. Είμαστε λαός των άκρων.

Ανωνύμων Λόγος

Έλαβα και δημοσιεύω:

Έχουμε εφεύρει τον εξοστρακισμό για να μπορούμε να ξεφορτωνόμαστε τους σπασίκλες και την Κωμωδία για να μπορούμε να κοροϊδεύουμε λέγοντας ότι κάνουμε Τέχνη. Έχουμε τα περισσότερα δυστυχήματα στους δρόμους αλλά και έναν από τους μεγαλύτερους μέσους όρους ζωής στον κόσμο, παρ' όλο που  πίνουμε, καπνίζουμε και ξενυχτάμε σαν να μην υπάρχει αύριο.
Τσακωνόμαστε συνεχώς μεταξύ μας ,αλλά μόλις κάποιος ξένος πει κάτι υποτιμητικό για εμάς, είμαστε όλοι ενωμένοι και έτοιμοι να τον κατασπαράξουμε. Είμαστε ικανοί να ζούμε μπροστά στην τηλεόραση και την ίδια στιγμή να δηλώνουμε ότι δεν πιστεύουμε τίποτα απ' όσα βλέπουμε. Έχουμε "υπογράψει" τα ομορφότερα (πχ Παρθενώνας) και τα ασχημότερα (αυθαίρετα) κτίρια που έχουν υπάρξει ποτέ. Ανακαλύψαμε το brain storming πολύ πιο πριν από τους σύγχρονους managers, το οποίο ονομάσαμε Φιλοσοφία, αλλά και τον φραπέ με γάλα, τον οποίο τον ονομάσαμε χαβαλέ. Έχουμε τους περισσότερους ήρωες και τους περισσότερους προδότες από οποιονδήποτε άλλο λαό. Όταν κερδίζουμε οι αντίπαλοι "μας προσκυνάνε" και όταν χάνουμε πάλι "είμαστε πρώτοι στην καρδιά μας". Είμαστε έτοιμοι να πιστέψουμε ότι οι πρώτοι έποικοι του Άρη ήταν οι Έλληνες, αλλά όταν κάποιος γνωστός μας ξεχωρίσει δεν έχουμε καμία αναστολή να του κάνουμε το πιο άγριο "λασπόλουτρο". Δεν αναγνωρίζουμε κανένα "κράτος" και προσπαθούμε επίμονα να το κλέψουμε, αλλά μόλις κάτι πάει στραβά η πρώτη φράση όλων είναι "Που είναι το κράτος;". Πιστεύουμε στην Ορθοδοξία αλλά βρίζουμε τα θεία καθημερινά. Ζούμε σαν Αμερικανάκια και ταυτόχρονα είμαστε ο πιο αντιαμερικανικός λαός. Και φυσικά μπορούμε να ζήσουμε με παράφορο φανατισμό ακόμα και τη Eurovision, να αντιμετωπίζουμε τα πάντα σαν να κρέμεται από αυτά η ύπαρξη μας, αλλά ταυτόχρονα είμαστε οι πρώτοι που θα κυκλοφορήσουμε ένα μακάβριο ανέκδοτο έπειτα από ένα τραγικό γεγονός. Ύστερα απ' όλα αυτά, είναι περίεργο που δεν έχουμε αποφασίσει ακόμα αν πρέπει να μας αποκαλούν Greece ή Hellas;