 |
| Σαμαράς - Κοέλιο |
Ο κ. Σαμαράς θα μπορούσε να αντλήσει χρήσιμα διδάγματα από τον Πορτογάλο κεντροδεξιό Πέδρο Πάσος Κοέλιο. Κι αυτός ήθελε να γίνει πρωθυπουργός.
Δεν ξέρω αν τον κ. Κοέλιο απασχολεί πώς θα εορταστούν τα 200 χρόνια εθνικής ανεξαρτησίας της χώρας του. Είναι βέβαιο ότι έχει καταλάβει ότι για μια χώρα υπερχρεωμένη, ο μόνος δρόμος ανάκτησης εθνικής, οικονομικής και δημοσιονομικής ανεξαρτησίας, είναι η άμεση δημοσιονομική εξυγίανση. Υποθέτω ότι στις πατριωτικές ομιλίες του ο κ. Κοέλιο δεν μοιράζει φτηνές υποσχέσεις «επαναδιαπραγμάτευσης», αλλά ένα σοβαρό σχέδιο ταχείας μετάβασης σε πρωτογενές πλεόνασμα.
Σε μια περίοδο που επιτάσσει καθολική ευθύνη, θυσίες και πόνο, η πολιτική του κ. Σαμαρά έχει τον λαϊκισμό γραμμένο στο κούτελό της. Θέλει το δάνειο αλλά χωρίς τους όρους, θέλει Eυρωομόλογο και σχέδιο Μάρσαλ, δηλαδή τα λεφτά των Γερμανών, αλλά χωρίς έλεγχο του πώς τα ξοδεύουμε.
Μιλά για μείωση του ελλείμματος, αλλά εξαγγέλλει μειώσεις φόρων που θα το γύριζαν στο 2009. Μιλά για μείωση του κράτους, ανώδυνα, χωρίς απολύσεις.
Μιλά για απελευθέρωση των επαγγελμάτων, αλλά στηρίζει κάθε πληττόμενη συντεχνία.
Μιλά για αποκρατικοποιήσεις, αλλά απειλεί με ειδικά δικαστήρια αν πουλήσουν σε χαμηλή τιμή. Μιλά για μεταρρυθμίσεις, αλλά καταψηφίζει τις περισσότερες, από το ασφαλιστικό μέχρι τον Καλλικράτη. Μιλά για αλληλεγγύη και υπευθυνότητα στην Ε.Ε., αλλά αδιαφορεί για τις επιπτώσεις στην Ευρωζώνη από τον πολιτικό διχασμό στην Ελλάδα. Ο κ. Σαμαράς ξέρει ότι το μεγαλύτερο διαπραγματευτικό πρόβλημα της χώρας σήμερα δεν είναι ούτε ο δημοσιονομικός πανικός ούτε οι αστοχίες της κυβέρνησης. Είναι η έλλειψη εθνικής αξιοπιστίας.
Η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα στο Eυρώ που δεν πείθει ότι είναι αποφασισμένη να κάνει ό, τι χρειάζεται για να σωθεί. Οι εταίροι κοιτούν την Ελλάδα και τι βλέπουν; Βλέπουν μια κυβέρνηση που παλεύει, με τεράστιες αδυναμίες, με οριακή πλειοψηφία στη Βουλή. Από αριστερά δύο κόμματα να επενδύουν πολιτικά στην καταστροφή, στηρίζοντας την ανομία, το «δεν πληρώνω», για να μη λειτουργήσει τίποτα. Κι από δεξιά βλέπουν το μεγαλύτερο κεντροδεξιό κόμμα να πολιτεύεται σαν να είμαστε ακόμα στο 2007.
Βλέπουν μια οικονομία που η επιβίωσή της κρέμεται από τη μεγαλοψυχία των εταίρων, κι από την απειλή ότι αν βουλιάξει θα τους πάρει μαζί της. Και διακρίνουν τις πολιτικές δυνάμεις να διαγκωνίζονται για το καλύτερο τραπέζι πίστα στο κατάστρωμα του Τιτανικού.
ΠΗΓΗ: Σχόλιο ανωνύμου από το Press.gr
Δεν ξέρω αν τον κ. Κοέλιο απασχολεί πώς θα εορταστούν τα 200 χρόνια εθνικής ανεξαρτησίας της χώρας του. Είναι βέβαιο ότι έχει καταλάβει ότι για μια χώρα υπερχρεωμένη, ο μόνος δρόμος ανάκτησης εθνικής, οικονομικής και δημοσιονομικής ανεξαρτησίας, είναι η άμεση δημοσιονομική εξυγίανση. Υποθέτω ότι στις πατριωτικές ομιλίες του ο κ. Κοέλιο δεν μοιράζει φτηνές υποσχέσεις «επαναδιαπραγμάτευσης», αλλά ένα σοβαρό σχέδιο ταχείας μετάβασης σε πρωτογενές πλεόνασμα.
Σε μια περίοδο που επιτάσσει καθολική ευθύνη, θυσίες και πόνο, η πολιτική του κ. Σαμαρά έχει τον λαϊκισμό γραμμένο στο κούτελό της. Θέλει το δάνειο αλλά χωρίς τους όρους, θέλει Eυρωομόλογο και σχέδιο Μάρσαλ, δηλαδή τα λεφτά των Γερμανών, αλλά χωρίς έλεγχο του πώς τα ξοδεύουμε.
Μιλά για μείωση του ελλείμματος, αλλά εξαγγέλλει μειώσεις φόρων που θα το γύριζαν στο 2009. Μιλά για μείωση του κράτους, ανώδυνα, χωρίς απολύσεις.
Μιλά για απελευθέρωση των επαγγελμάτων, αλλά στηρίζει κάθε πληττόμενη συντεχνία.
Μιλά για αποκρατικοποιήσεις, αλλά απειλεί με ειδικά δικαστήρια αν πουλήσουν σε χαμηλή τιμή. Μιλά για μεταρρυθμίσεις, αλλά καταψηφίζει τις περισσότερες, από το ασφαλιστικό μέχρι τον Καλλικράτη. Μιλά για αλληλεγγύη και υπευθυνότητα στην Ε.Ε., αλλά αδιαφορεί για τις επιπτώσεις στην Ευρωζώνη από τον πολιτικό διχασμό στην Ελλάδα. Ο κ. Σαμαράς ξέρει ότι το μεγαλύτερο διαπραγματευτικό πρόβλημα της χώρας σήμερα δεν είναι ούτε ο δημοσιονομικός πανικός ούτε οι αστοχίες της κυβέρνησης. Είναι η έλλειψη εθνικής αξιοπιστίας.
Η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα στο Eυρώ που δεν πείθει ότι είναι αποφασισμένη να κάνει ό, τι χρειάζεται για να σωθεί. Οι εταίροι κοιτούν την Ελλάδα και τι βλέπουν; Βλέπουν μια κυβέρνηση που παλεύει, με τεράστιες αδυναμίες, με οριακή πλειοψηφία στη Βουλή. Από αριστερά δύο κόμματα να επενδύουν πολιτικά στην καταστροφή, στηρίζοντας την ανομία, το «δεν πληρώνω», για να μη λειτουργήσει τίποτα. Κι από δεξιά βλέπουν το μεγαλύτερο κεντροδεξιό κόμμα να πολιτεύεται σαν να είμαστε ακόμα στο 2007.
Βλέπουν μια οικονομία που η επιβίωσή της κρέμεται από τη μεγαλοψυχία των εταίρων, κι από την απειλή ότι αν βουλιάξει θα τους πάρει μαζί της. Και διακρίνουν τις πολιτικές δυνάμεις να διαγκωνίζονται για το καλύτερο τραπέζι πίστα στο κατάστρωμα του Τιτανικού.
ΠΗΓΗ: Σχόλιο ανωνύμου από το Press.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου