Στις κάλπες η Ελλάδα αναστενάζει

ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ Γ. ΜΑΜΕΛΗ

δικηγόρου

kmamelis@the.forthnet.gr

Μέσα στους άδειους δρόμους σέρνεται, λίγο πριν η ψυχή του κάνει πανιά. Αχ! Του έφυγε το «αχ» του μοναχικού περιπατητή μας των εγκόσμιων παθών. Το βραχνό τζουκ μποξ του πάρκου δίνει το ρυθμό του κι ο Μητροπάνος (που μας μίσεψε) χορεύει το βαρύ κι αργόσυρτο ζεϊμπέκικο. Της Μαρίας, της Ευδοκίας, της Ελευθερίας, από το Κορδελιό, το Ντεπό. Κι αυτός ο φίλος αναζητά «στη Σαλονίκη ξημερώματα μ' ένα βιολί κι ένα φεγγάρι», μέσα στους ιριδισμούς των παιγνίων της θάλασσας με τα λαμπιόνια, το λόγο του, τούτες τις μέρες που οι ποιητές σωπαίνουν.

Διστάζει μπροστά στον υπολογιστή. Τον βαραίνει η ερμηνεία. Το λεξικό Τριανταφυλλίδη ορίζει το λαϊκισμό ως την ιδεολογία ή τη στάση που εκφράζεται κυρίως στην πολιτική και που χαρακτηρίζεται από υπερβολική και μη αυθεντική λαϊκότητα. Κι αυτός, πάνω στα ξεκοιλιασμένα πεζοδρόμια (του Μπουτάρη, δυστυχώς), «βαδίζει και παραμιλά» μέσα στις φαντασιώσεις μιας πορείας - όπισθεν.

Η συλλογική συνείδηση χοροπηδάει μέσα στις εκκωφαντικές μουσικές του εκλογικού μας πανηγυριού και στα λαθρεμπόρια των ιδεών της τηλεοπτικής μας βαρβαρότητας. Σε μια Ελλάδα του συρμού, της απόκρυψης, της άγνοιας κινδύνου, της νέας εμφύλιας διάκρισης, του ταξικού τεμαχισμού. Υπάρχει άλλη Ελλάδα; Υπάρχουν πολίτες κι όχι υπήκοοι ανήσυχοι και προβληματισμένοι; Ή απέμειναν ήσυχοι και προβληματικοί, καρφωμένοι στο prada της ευειδούς Τουρκάλας της αυξημένης τηλεθέασης, στην εγχώρια καλλίπυγο-γλάστρα, αναμένοντας να φανεί η ρώγα, «να φτιαχτούμε κι ας πάει και το παλιάμπελο»;

Υπάρχουν μάτια ανοιχτά στους ορίζοντες, στο φως και στα χρώματα για να βλέπουν και να ονειρεύονται τα χαμογελαστά αύριο των παιδιών σε μια αυτοδύναμη χώρα που δε δανείζεται ελπίδα, πουλώντας τα σωθικά της, που δεν κλαίει τη μοίρα της πηδώντας από μπαλκόνια, που δε ρευστοποιεί το χειροκρότημα σε δημοσιοϋπαλληλίκι-προσφορά του «πονηρού πολιτευτή»;

Το γέρας της Ελλάδας της αξιοπρέπειας, της εργασίας, της γνώσης, της επιστήμης, του πολιτισμού, είναι κρυμμένο μέσα στη λάσπη που εκτοξεύουν οι εισαγόμενοι ανεμιστήρες κι οι χρησμοί οι δυσεπίλυτοι ακόμη και για τα πιο τολμηρά ημεδαπά πνεύματα που νοιάζονται για το μέτρο, τη σύνεση, την προκοπή, την πρόοδο.