"Ο Τσίπρας είναι ο νέος Σαμαράς..."

του Μιχάλη Κορδαλή

Η διεθνής οικονομική κρίση και η διάθλαση στην ελληνική δημοσιονομική καρικατούρα είναι γεγονός πως πέρα από την ενίσχυση των πολιτικών άκρων έχει αναδείξει μια βαθιά συναντίληψη οικονομικού και θεσμικού χαρακτήρα σε μέγαλο εύρος του "αυτοαποκαλούμενου" προοδευτικού πολιτικού τόξου.

Έτσι, σήμερα σε μεγάλο μέρος της σύγχρονης, μη ιδεοληπτικής αριστεράς απ΄τις ανανεωτικές δυνάμεις ως την σοσιαλδημοκρατία  και το φιλελευθερο "κοινωνικό" κέντρο επικρατεί η λογική που θέλει την Ευρώπη να πορεύεται πιο ολοκληρωμένη παραγωγικά και κυρίως πιο ενωμένη πολιτικά ώστε να μπορεί να μπει σε ένα πιστωτικό "χαρτοπόλεμο" προς όφελος της ανάπτυξης και της κοινωνικής συνοχής.

Πρόκειται ουσιαστικά για μια πολιτική προτροπή "Κάν' το όπως ο Ομπάμα" για να μην καταλήξουμε με ένα Μουσολίνι, ένα Φράνκο κι ένα Μεταξά στην ηπείρο που ο υπερπληθωρισμός γέννησε τη ναζιστική θηριωδία.Η ίδια πολιτική συμπόρευση σε διακηρυκτικό προς στιγμήν επίπεδο και μπολιασμένη με την ελληνική ιδιομορφία αναπτύσσεται και στη χώρα μας στο επίπεδο ψηφοφόρων των τριών κομμάτων που διεκδικούν το ρόλο της "κεντροαριστεράς". 

Όμως ο Αλέξης Τσίπρας ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης φαίνεται πως έχει τον Ομπάμα στο πίσω μέρος του μυαλό του και στο μπροστινό το Σαμαρά. Γιατί, αφού μας ευχήθηκε να γίνουμε Αργεντινή, το ταξίδι -φιάσκο- στη Λατινική Αμερική του άλλαξε γνώμη. Ο πολιτικός εναγκαλισμός
του με κάθε έκφραση "αντιμνημονιακής ανυπακοής" ακόμη και με αντικοινωνικό περιεχόμενο (βλπε κίνημα Δεν Πληρώνω, υδραίος φοροφυγάς) όπως και η επιλογή της πόλωσης και της υφαρπαγής της ψήφου της 2ης Κυριακής με ευθύνη τόσο της Ν.Δ όσο και του Συ.Ριζ.Α. σχετικά με τη μονομερή ή μη καταγγελία του μνημονίου ήταν ένα ακόμη δημαγωγικό ατόπημα προς άγρα ψήφων.
Ο ίδιος δεν ψήφισε ούτε το νόμο για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά που σήμερα υποστηρίζει ούτε την άρση του τραπεζικού απορρήτου που διαφωτίζει κατά το δυνάτον υποθέσεις όπως αυτής της λίστας Λαγκαρντ. Μάλιστα πρόσφατα μπερδεύτηκε και παρ όλίγον να πει όχι σε πρόταση του κόμματος του. Είναι η δύναμη της συνήθειας...

Γιατί να μην το κάνει όμως?

Άλλωστε πρώτος διδάξας στην ανέξοδη "αντιμνημονιακή" παροχολογία υπήρξε ο Αντώνης Σαμαράς που "επιβραβεύθηκε" από τον ελληνικό λαό με την πρωθυπουργία. Είναι ο ίδιος άνθρωπος που
καταψήφιζε και κατήγγειλε με ευκολία και φρασεολογία τύπου "οι προδότες στο Γουδή" την τότε "μνημονιακή" κυβέρνηση. Ο πολιτικός που παρουσίασε τα ισοδύναμα μέτρα στην τριλογία των Ζαππείων για να μιλήσει αργότερα με τη γλώσσα των Γερμανών Χριστιανοδημοκρατών.

Έτσι κι ο Αλέξης Τσίπρας σκέφτεται να οργανώσει τη δική του πολιτική ενιλικίωση και μετάβαση στο σοσιαλδημοκρατικό ρεαλισμό από τα χρόνια της δημοκοπικής αθωότητας. Η φράση του για το νόμισμα φετιχ σκόπιμα του στέρησε την πρωτοκαθεδρία στις εκλογές αλλά μόνο για να του δώσει χρόνο να μεταμορφώσει ευατόν και συντρόφους. Η συνάντηση με τον "κουτσό" (sic) Σόιμπλε όπως τον είπε βουλευτής του κόμματος εντός του Κοινοβουλίου βαφτίστηκε ανάγκη για ομαλοποίηση των σχέσεων με τη Γερμανία, η μονομερής καταγγελία μετατράπηκε σε "σαμαρική" αναδιαπραγμάτευση.
Αυτό δεν είναι παρά ένα κομμάτι του παιχνιδιού που θα τον φέρει πιο κοντά στην έστω μισοφαγωμένη πίτα της εξουσίας. Το δικό του Ζάππειο μάλλον θα γίνει στον Κεραμεικό για να δώσει και μια εικόνα πιο εναλλακτικού lifestyle.

Οι περιπτώσεις των παράλληλων βίων Τσίπρα-Σαμαρά αποδεικνύουν την πολιτική αμνησία του εκλογικού σώματος και την απουσία αντισώματων στη μεταδοτική ασθένεια του λαϊκισμού της παραπλάνησης και των εύκολων λύσεων. Μιας πρακτικής όμως που εκτός απ΄την κυρίως ασθένεια προκαλεί και τις παρενέργειες του κοινωνικού εκφασισμού, της μη ανάληψης της ευθύνης και της συνωμοσιολογίας πως κάποιος άλλος φταίει για όλα, κάποιος ξένος, είτε είναι ο Βόλφγκανγκ είτε η
Άγκελα ή ο Χουσείν που απασχολείται παράνομα σε κάποια ελληνική επιχείρηση που γλιτώνει μεροκάματο και εργοδοτικές εισφορές.

Αυτό δε σημαίνει πως το μνημόνιο είναι ευαγγέλιο αλλά ούτε και προδοσία. Είναι η σκληρή λιτότητα που επιβάλλει η γερμανική ευρωπαϊκή πλειοψηφία κι η αλλαγή αυτής της πολιτικής περνά μέσα από την αλλαγή της αρχιτεκτονικής της Ευρώπης κι όχι από πυροτεχνήματα εντός των τειχών.

Οι Τσίπρας και Σαμαράς έχουν βάλει ήδη πολύ νερό στο "αντιμνημονιακό" κρασί τους κι ας ακολουθούν ήδη ή ενδέχεται να ακολουθήσουν την πολιτική που αντιμετώπιζαν ως καταστροφή της χώρας. Φαίνεται λοιπόν πως το νόμισμα μπορεί να μην είναι φετίχ, η πρωθυπουργία είναι σίγουρα...

Το ζητούμενο όμως που παραμένει είναι αν για ένα προσωπικό φετίχ θα πληρώσουμε συνολικά οι πολίτες τις θύελλες που μόνοι τους έσπειραν...

Τις θύελλες της πόλωσης και της αντισυστημικής δημαγωγίας.