"O Σόιμπλε, η Villa και η επανεφεύρεση της Κεντροαριστεράς.."

                                   του Μιχάλη Κορδαλή

Το πρόσφατο "μπάχαλο" των δηλώσεων στελεχών του Συ.Ριζ.Α. ένα πράγμα αναδεικνύει ξεκάθαρα:
To μεγάλο πολιτικό κενό της Κεντροαριστεράς, ως πυλώνα δημοκρατικής σταθερότητας και εκπροσώπησης μιας πλατιάς κοινωνικής συμμαχίας.
Αυτό λοιπόν που μπαίνει δυναμικά στο δημόσιο διάλογο και είναι ικανό να φέρει ανακατατάξεις είναι το ζήτημα της φυσιογνωμίας του εν λόγω κόμματος από τη στιγμή που αυτό αναδείχθηκε δεύτερο στις προτιμήσεις των πολιτών. Είναι λοιπόν ο Συ.Ριζ.Α. το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης που βρίσκεται σε τροχιά εξουσίας ή παραμένει στο στελεχιακό του δυναμικό μια ετερόκλητη συνισταμένη περιθωριακών και μη φωνών?

Το πολιτικό "μπαλάντζο" σε επίπεδο ηγεσίας παίζεται σε μια ακροβασία μεταξύ Σόιμπλε και Βίλα Αμαλίας όμως η εσωτερική υπαρξιακή διαμάχη δεν είναι κάτι που αφορά τους πολίτες.
Αυτό που μας αφορά άμεσα όλους είναι η εκλογίκευση του δημοσίου διαλόγου στα θεσμικά συνταγματικά πλαίσια κι όχι η εκτροπή του στα άκρα της πολιτικής γεωγραφίας. Γιατί με αυτήν την έννοια ο Συ.Ριζ.Α. είναι ένα άκρως παραθεσμικό κόμμα. Ένα κόμμα που επένδυσε στον αχαλίνωτο "αντιμνημονιακό" λαϊκισμό και τα ευήκοα ώτα που δημιουργεί το βάρος της δημοσιονομικής κρίσης. Το κάλεσμα για ανάδειξη κυβέρνησης της "Αριστεράς" με συμπαραστάτη τον κινούμενο παραπλεύρως της νεοναζιστικής Χρυσής Αυγής Πάνο Καμμένο είναι ένα μόνο δημαγωγικό πταίσμα. Ακολουθούν οι ευχές για "αργεντινοποίηση" της ελληνικής οικονομίας, το αναμάσημα ξεπερασμένων κρατικιστικών "μαγικών" λύσεων μαζί με την πολιτική πλαστοπροσωπία και την ανιστόρητη αναπαραγωγή φράσεων του Ανδρέα Παπανδρέου.
Το κυριότερο όμως ολίσθημα για το επιτελείο της Κουμουνδούρου είναι η επιλεκτική καταδίκη της βίας που συνειδητά ή ασυνείδητα οδηγεί εν τέλει στη νομιμοποίηση της στο θυμικό των πολιτών. Υπό αυτή την έννοια λοιπόν το κόμμα της ριζοσπαστικής αριστεράς αν και έδειξε εξαιρετική ευελιξία στο αγκάλιασμα κάθε δήθεν αντισυστημικής έκφρασης ακόμη και με αντικοινωνικό περιεχόμενο (βλέπε "Κίνημα Δεν Πληρώνω) αποδεικνύεται εξαιρετικά δύσκαμπτο ως προς τον απογαλακτισμό απ΄την περιθωριακή αριστερά, την αριστερά που παίρνει με τον ίδιο τρόπο την "ηθική" εκδίκηση της για τους "rangers" και την ΕΚΚΟΦ.
Αυτό δε σημαίνει πως τα ίδια τα στελέχη του Συ.Ριζ.Α. στο σύνολο τους έχουν αντιδημοκρατική κουλτούρα αλλά ότι υποθάλπουν στην πράξη ένα άκρως επικίνδυνο φαινομένο ρίχνοντας την μπάλα στην εξέδρα της πολιτικής βίας προς άγρα ψήφων. Και η πολιτική βία είναι δυστυχώς το γήπεδο της Χρυσής Αυγής και της ακροδεξιάς.
Γι' αυτό οποιαδήποτε επιλεκτική ανάγνωση φαινομένων τραμπουκισμού όπως κι απ΄την άλλη οποιαδήποτε επιλεκτική ανάγνωση της νομιμότητας συνιστά ευθεία βολή στον κοινοβουλευτισμό καθώς αντί να επισημαίνεται η ανάγκη ενίσχυσης των θεσμών, του δημοκρατικού ελέγχου των εξουσιών προκρίνεται το ατελέσφορο δόγμα του "όπου δεν πίπτει λόγος, πίπτει ράβδος", το δόγμα του κοινωνικού εκφασισμού.
Η Villa Αμαλίας είναι σίγουρα μια "πεπονόφλουδα" της τρικομματικής που θα λεγε κι ο Η.Ηλιού. Μια πεπονόφλουδα όμως που εσκεμμένα πατιέται από την αξιωματική αντιπολίτευση υπό το βάρος της άρνησης να καλυφθεί πολιτικά ένα κενό που καλύφθηκε μονάχα εκλογικά.
Εδώ είναι που έρχεται ως αντιστάθμισμα, η πολιτική χρησιμότητα της κεντροαριστεράς ως δύναμη αλλαγής και κοινωνικής συνοχής, ως ανάχωμα στη ρητορική των άκρων και της διχαστικής παλαιοκομματικής πόλωσης. Μιας κεντροαριστεράς που οφείλει να αφήσει πίσω της, τις λογικές φεουδαλικής νομής του κράτους, τον οικονομικό παρασιτισμό και το πολιτικό πελατολόγιο για να μιλήσει με σύγχρονη γλώσσα για την προκλήσεις του μέλλοντος.Ένας πολύφωνος και χωρίς συμπλέγματα, γνήσια δημοκρατικός σχηματισμός που θα θέσει τα ζητήματα ως έχουν.Θα μιλήσει για την ανάγκη παραγωγικής ανασυγκρότησης γιατί μόνο τότε το χρέος, το όποιο χρέος θα είναι πραγματικά βιώσιμο και για τη συμπόρευση πάνω σε ένα μεταρρυθμιστικό μονοπάτι. Μονοπάτι που περνά αναγκαστικά μέσα από το θεσμικό εκσυγχρονισμό γιατί αντιλαμβάνεται την σημερινή κρίση ως κρίση Δημοκρατίας.
Γι' αυτό μόνο όταν πάψει το πολιτικό κενό της κεντροαριστεράς θα ασχοληθούμε με τα πραγματικά, τα ουσιώδη προβλήματα όπως το τέρας της ανεργίας, της μετανάστευσης των νέων και της διαφθοράς. Προβλήματα που αφορούν ολόκληρη την κοινωνία κι όχι μόνο το μικρόκοσμο της πλατείας Εξαρχείων.
Όμως αυτή η κεντροαριστερά σήμερα δεν υπάρχει και οι πολίτες καλούμαστε να την επανεφεύρουμε...