του Αντώνη Πανούτσου
Tο ίδρυμα Κακογιάννη είναι ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα βαλκανικού μπαρόκ αλά Πειραιώς.
Γρανίτες, τζαμαρίες, μεταλικά κουφώματα και κολώνες, δένουν αρμονικά με τη διπλανή ψησταριά που διαφημίζει «λουκάνικο, πίτα 0,90».
Ένα appropriate setting για την παρουσίαση των θέσεων του Ποταμιού σχετικά με τη μεταρρύθμιση στη Δημόσια Διοίκηση.
Όταν γίνεται παρουσίαση του προγράμματος με μια ώρα καθυστέρηση, σε μια αίθουσα που δεν μπορείς να μπεις, χωρίς πρόγραμμα των ομιλιών -που πιθανόν και να μην υπήρχε- το να έχει στελέχη που να ακούν στο βυζαντινού μεγαλείου τίτλο «πολιτικός υπεύθυνος στον τομέα Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης του Ποταμιού», δεν σε κάνει αυτόματα ευρωπαίο.
Ούτε και τα κλισέ στις ομιλίες όπως τις διάβασα αργότερα στο site του κόμματος.
Γιατί όταν το νέο που φέρνεις στην πολιτική είναι φράσεις μεγαλείου κοινοτοπίας, ότι το Ποτάμι θέλει «Ένα κράτος όλων των Ελλήνων, ένα κράτος που δεν ανήκει στους κομματικούς πάτρωνες και τις τοπικές βαρωνίες», μπορώ να προσθέσω ότι από τον καιρό του Κουκούδη δεν υπήρξε κόμμα που να μην πει ότι θέλει ένα κράτος όλων των Ελλήνων.
Ούτε κόμμα που να μην πει «Τα παλιά κόμματα δημιούργησαν αυτό το κράτος λαβύρινθο για να μπορούν να βολεύουν τους ημετέρους». Βεβαίως, βεβαίως. Και τα νέα κόμματα πάντα το κατήγγειλαν μέχρι να γίνουν παλιά και να βολεύουν τους δικούς τους ημετέρους. Και πάει λέγοντας.
Το Ποτάμι ξεκίνησε με την ιδέα «γιατί να αφήνουμε την εξουσία στις μούχλες αντί να την πάρουμε εμείς που είμαστε μια παρέα από μορφωμένα παιδιά που έχουνε Iphone 6;».
Όσο προχωράει προς την εξουσία τόσο και η παρέα γίνεται κόμμα, τόσο και η ρητορική του αποκτάει το λόγο του κόμματος.
Φράσεις απόλυτης μπαναλιτέ, όπως «Η μεταρρύθμιση του ελληνικού κράτους απαιτεί έναν πολύτιμο πόρο: Τη φιλοπατρία μας», θα μπορούσε να τις είχε πει το ίδιο καλά ο Αντώνης Σαμαράς στην Πολιτική Ανοιξη.
Την ΠΟΛΑΝ με την οποία το Ποτάμι όλο και περισσότερο μοιάζει.
Όχι τόσο στο λόγο, όσο στο ότι οι οπαδοί του μοιάζει να το αντιμετωπίζουν σαν πλοίο με σημαία ευκαιρίας, που θα τους οδηγήσει σε εξωτικά λιμάνια, που αν δεν είναι έδρες στη Βουλή, θα είναι γενικές γραμματείες και προεδρίες οργανισμών.
"Situation is critical but not serious", που είχε πει και ο Στηβ Γιατζόγλου.
Το Ποτάμι έχει ακόμα τον χρόνο να πλακωθεί σε ένα σοβαρό soul searching, αφού το καλό και το κακό αντέχεται.
Το ίδιο, όχι.
ΠΗΓΗ: eyedoll
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου