Το εκκρεμές της τραγωδίας

του Κώστα Γ. Μαμέλη

Εκκρεμές για νάρκισσους (σαν Oda a la Alegria) ή για ταπεινούς (σαν Requiem);

Μέσα στο κόμμα ΠΑΣΟΚ, στον θρυμματισμένο περίγυρό του, στα ατάκτως ερριμμένα υπολείμματα του πάλαι ποτέ κραταιού Σοσιαλιστικού Κινήματος, στις (όποιες) ρομαντικές και ουτοπικές συνειδήσεις απέμειναν να ενδιαφέρονται και να αγωνιούν για την πολιτική τύχη του χώρου, εξελίσσεται μια τραγωδία, με «ανοιχτή» και μη δεδομένη την κατάληξή της. Κάτι σαν ζητούμενη «κάθαρση». Μπροστά σε ολιγάριθμο κοινωνικό ακροατήριο.

Κινήσεις πολιτικού αναστοχασμού, ρεύματα νέων ιδεών, ουσιαστικές προτάσεις επιβίωσης, αξιόπιστα σχέδια ανάταξης, η καλή εκδοχή, αλλά ελάχιστη, μικρής αποδοχής, ίσως «συφοριασμένη σαν των Τρώων».

Από την άλλη, πλησμονή, υπερπροσφορά, κλαυσίγελος μικρομεσαίου εσμού, στην κακή εκδοχή των ευάριθμων αυτόκλητων «σωτήρων» του χώρου, που ξεσαλώνουν στις αντιαισθητικές δημόσιες παρουσίες τους, γεμάτες εγωπάθεια, αλλά άδειες από ικανότητες και, κυρίως, με αναξιόπιστες και ανιστόρητες προτάσεις ψευδούς ανασύστασης του ιστορικού σοσιαλιστικού χώρου.

Χωρίς ίχνος αυτοκριτικής προτάσσουν τη γραμμική εκδοχή της ήδη μεταλλαγμένης οριακής (κοινοβουλευτικά και πολιτικά) παρουσίας του κόμματος ΠΑΣΟΚ, σαν να μην κατάλαβαν την τεκτονική του κατακρήμνιση (αξιοπιστίας, ηθικής διάστασης, πολιτικής ταυτότητας).

Εν τω μεταξύ στο κλεινόν άστυ και κρυφίως στην ερωτική (;) μας πόλη, η αγωνία κορυφώνεται, η θεσιθηρία κορυβαντιά, οι ψευδαισθήσεις φιλοτεχνούνται εντός των θεσμικών μονολόγων.

Και οι φιλόδοξοι να συνωθούνται για να παραλάβουν τα νοθευμένα σύμβολα, τις ξεθωριασμένες σημαίες, τις παραβιασμένες αρχές, τα καταπατημένα καταστατικά.

Ως αετιδείς του «εκπεσόντος» απερχόμενου (;) ηγετικού σχήματος, πληθαίνουν οσημέραι, αποδεχόμενοι ακόμη και την ανάληψη της ευθύνης του τεράστιου φορτίου του (τις οίδε) διαχρονικού τραπεζικού «δανεισμού».

Καθ' οδόν προς το «έκτακτο συνέδριο» η ανεπίσημη ατζέντα περιέχει προξενιά, λευκούς γάμους, μηχανορραφίες, βυζαντινισμούς και ακυρώνει την επίσημη, αναγκαία (αλλά, δυστυχώς, ιστορικά ζητούμενη) αυτογνωσία του κρίσιμου και αναντικατάστατου ελληνικού σοσιαλιστικού χώρου.

Απέναντι σε μια κρυφή γραμμή κατάληψης του χώρου μέσα από συγκυριακή σχηματοποίηση της (δήθεν κυρίαρχης) «βάσης», ένα συνέδριο απόκρυψης αντί αλήθειας, καπηλείας ιδεών αντί επικαιροποίησής τους, ετεροπροσδιορισμού αντί αυτογνωσίας, προσώπων αντί πολιτικής, θα αποκαθηλώσει ό,τι απέμεινε και θα διασπάσει αμετάκλητα την τελευταία γραμμή άμυνας όσων - σε πείσμα των καιρών - τοποθέτησαν το μέτρο, το συναίσθημα και την αξιοπρέπεια πάνω από την οργή του διασυρμού των ιδεών τους.

 ΠΗΓΗ: ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ