 |
| ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ Γ. ΜΑΜΕΛΗ |
Ζούμε την πιο ενδιαφέρουσα πολιτική εποχή, στο λυκαυγές του νέου πολιτικού κύκλου της χώρας, μετά τον οριστικό ενταφιασμό της μεταπολίτευσης. Μεταπολίτευση που στον επιθανάτιο ρόγχο της «εξαφάνισε» όλες τις πολιτικές της ηγεσίες και προχτές «σταύρωσε» την τελευταία, οχυρωμένη στο εθνικό Μαζινό της.
Η χώρα και οι πολίτες της βρίσκονται έμφοβοι αφενός ενώπιον μιας σκληρής και μακράς πορείας προσαρμογής στο νέο, γερμανικής κοπής, «πρότυπο» κοινωνικής και οικονομικής ζωής, σε συνθήκες θεσμοποιημένης λιτότητας και αφετέρου (ως αυτονόητη εξέλιξη) μπροστά στο μπερδεμένο κουβάρι της νόθας πολιτικής μας τάξης, που κυριαρχείται από ιδεοληψία, λαϊκισμό, ροπή στο ψεύδος και στην αναξιοπιστία της «εύκολης» λύσης.
Πριν ο δημόσιος λόγος στραφεί στην προσφιλή του μανιέρα, την καταγγελτική (του δραματοποιημένου μανιχαϊσμού) ή τη διδακτική (της «προσευχής του δυτικόφρονος» -Τόλης Νικηφόρου… θα γίνω μια ακόρεστη αγορά, θα ζήσω με την αγωνία του χρήματος, θα βλέπω τη μοναδική διάσταση στα πράγματα…), είναι ανάγκη να στραφούμε στα ουσιώδη και κυρίαρχα.
1.Να μελετήσουμε το αισώπειο μάθημα προς τις αλαζονικές ηγεσίες, εκείνο με το αετό, το λαγό, το σκαθάρι και τον Δία.
2.Να σκεφτούμε καλά τη λαϊκή σοφία που ενσωματώνεται στη γνωστή παροιμία «στερνή μου γνώση, να σ' είχα πρώτα», μακριά από τον επικίνδυνο βολονταρισμό της θεωρίας των παιγνίων.
3.Να κατανοήσουμε ότι η επικοινωνία δεν υποκαθιστά την πολιτική, γιατί η πολιτική παράγει αποτέλεσμα (συνήθως μη αναστρέψιμο) και η επικοινωνία εφήμερη εικόνα (συνήθως μεταλλαγμένη).
4.Να τοποθετήσουμε στο τραπέζι της χώρας και της Ευρώπης, την πραγματική οικονομία ως το πεδίο της ανάπτυξης, δηλ. της αύξησης του εθνικού και του διεθνικού πλούτου, με αναγκαίο συνοδευτικό τη δίκαιη κατανομή του.
5.Να βιώσουμε την πολιτική που εγκλωβίζεται ή εκβιάζεται για να υπηρετεί την στρατηγική της δημοσιονομικής σταθερότητας σε βάρος της στρατηγικής της ανάπτυξης, μήπως απομυθοποιήσουμε την κατεστημένη στρατηγική του μονόδρομου. Ζητούμενο που δεν μπορεί να απαντηθεί προς ώρας χωρίς ιδεολογία, σχέδιο και επαρκές συλλογικό υποκείμενο (χωρίς αντιφάσεις και παιδικές ασθένειες). Κυρίως χωρίς καλή γνώση των πανίσχυρων διεθνών συσχετισμών που δεν επιτρέπουν τώρα ούτε καν επιμέρους ρήξη, άρα επιβάλλουν συνθηκολόγηση.
Με το στίχο της κεφαλίδας* ο Μανόλης Αναγνωστάκης απάντησε στις αυταπάτες της γενιάς του.
Εμείς;
Δημοσιεύτηκε: Τετάρτη, 15 Ιουλίου 2015 | ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου