Κηρύγματα και ρητορείες *

του Κώστα Γ. Μαμέλη

Μήνας Ιούλιος, ο Καίσαρ του καλοκαιριού με το μεγάλο «πίθο των Δαναΐδων» του. Κουαρτέτο και κρυφτούλι, κάθιδροι σχολιαστές, αγχωμένη αντιπολίτευση, κυβερνητική διελκυστίνδα, κομματική σχιζοφρένεια, κι όπου φτωχός κι η μοίρα του. Το εγχώριο εκκρεμές στα όρια ύπαρξης και ανυπαρξίας. Υβρις της επερχόμενης τραγωδίας. Μέρες που είναι (καλοκαιρινές) στην πόλη του φραπέ και της πυρωμένης ασφάλτου, η πολιτική στροβιλίζει ενδιαφέρουσα κι ελκυστική μέσα στην υπερβολή, τα απίθανα, τα ψυχιατρικά της. Ιδεολογήματα, λαϊκισμός, ψεύδος, απόκρυψη, αλαζονεία, δραματικές ανατροπές κι ο τούρκικος καφές μας (σαν του Αζίζ Νεσίν) στο «ναι και όχι». ΝΑΙ στην Ευρώπη των λαών, στην ισότιμη και ενιαία ευρωζώνη. ΝΑΙ στην Ευρώπη της αλληλεγγύης, της συνεργασίας, της ευημερίας. ΝΑΙ σε μια βιώσιμη λύση εξόδου από την κρίση, με ανάπτυξη, βιώσιμο χρέος, αναδιανομή των βαρών, λιτό βίο, μάχη κατά της ανεργίας. ΟΧΙ στη «γερμανική Ευρώπη» της λιτότητας, στην Ευρώπη των δύο κύκλων, την Ευρώπη του πλούσιου Βορρά και του φτωχού Νότου, την Ευρώπη των τραπεζών και των πολυεθνικών.

ΟΧΙ στους αντιδημοκρατικούς εκβιασμούς των συντηρητικών κύκλων που έδρασαν ως «οικονομικοί δολοφόνοι» με τους διατεταγμένους διεθνείς και εγχώριους υπαλλήλους τους. ΟΧΙ στο κάθε ψεύτικο, φθαρμένο, διαπλεκόμενο, που τελματώνει την ελπίδα των νέων ανθρώπων, στην κάθε ωραιοποίηση μιας δύσβατης επώδυνης πορείας. Το παλιό σαρώθηκε, ισοπεδώθηκε το πολιτικό προσωπικό των τελευταίων χρήσεων, παρακολουθώντας ως τεθλιμμένος συγγενής την οριστική ταφή της μεταπολίτευσης. Οι αρχηγισμοί και οι ηγετικές τους ομάδες τέλειωσαν οριστικά και αμετάκλητα. Στα αζήτητα της πολιτικής, στον Καιάδα, επίτιμοι, πρώην, τέως, νυν και οι κολαούζοι τους. Νέος πολιτικός κύκλος, νέοι πρωταγωνιστές. Μπροστά η αλήθεια, η διαφάνεια, η καθαρή σχέση ανάμεσα στην πολιτική και τον πολίτη. Αναζητούνται αδιαφιλονίκητοι θριαμβευτές, μοναδικοί «παίχτες». Με σχέδιο, με ρίσκο. Να τελειώνουμε με τους περίεργους κάθε πλευράς, ευρωλάγνους, δραχμολάγνους. Να «ανοίξουν» τα κόμματα, να δημιουργηθούν νέα ακροατήρια, να τεθεί σε τροχιά μετασχηματισμού η ελληνική κοινωνία. Γιατί τίποτε δε θα χαριστεί, χωρίς δάκρυα και αίμα στο βωμό της εθνικής μας αυταπάτης. Ξέρω: κηρύγματα και ρητορείες πάλι, θα πεις. Ε, ναι, λοιπόν! Κηρύγματα και ρητορείες. Σαν πρόκες πρέπει να καρφώνονται οι λέξεις. Να μην τις παίρνει ο άνεμος. 

.

(* Μανόλης Αναγνωστάκης)

.

Δημοσιεύτηκε στον ΑΓΓΕΛΙΟΦΌΡΟ Τετάρτη, 29 Ιουλίου 2015