ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ Γ. ΜΑΜΕΛΗ
Τους πρέπουν κείμενα σιωπής (και τιμής). Σιωπής της αξιοπρέπειας, της ψυχραιμίας, της περηφάνιας, των σύννεφων πριν την καταιγίδα. Το γνωρίζουν άλλωστε. Οταν αυτοί σωπαίνουν, κλείνουν μέσα τους δυνάμεις αστείρευτες, πολλαπλάσιες, νικηφόρες. Το σιωπητήριό τους κοχλασμός πριν το εγερτήριο. Αυτοί. Οι απλοί άνθρωποι του λαού μας που καταλαβαίνουν καλά. Εχουν ένστικτο, έχουν καθαρό μυαλό και χέρια, έχουν επίγνωση του αύριο. Και, προ- πάντων, γήινα, ταπεινά και προβλέψιμα όνειρα.
Τώρα πια νιώθουν έντονα την κομμένη ανάσα του ηθικού «θανάτου» και σαν θαρραλέοι παίρνουν τη μεγάλη απόφαση να μετρηθούνε, όχι σε δρόμους και σε πλατείες, μα σε συνειδήσεις, σε ψυχισμούς. Γι' αυτούς δε χρειάζονται μάγοι, χαρτορίχτρες, καφετζούδες, χειρομάντεις κ.λπ. - μελλοντολόγοι.
Ηδη στο βλέμμα τους διακρίνεις τη θλίψη του εμπαιγμού, την οδύνη του αδιεξόδου, καμιά φορά το κενό της κατάθλιψης των ιδεών. Κάτι σαν να τους πρόδωσε τραγουδιστά, χωρίς λυγμό και δάκρυ. Πάρ' το στεφάνι τους, πάρ' το γεράνι τους, στη «Δραπετσώνα» πια δεν έχουνε ζωή.
Εσχάτως, μετά τα τόσα ψέματα, χάνοντας την υπομονή τους, αυτοί οι ευγενείς απλοί άνθρωποι του λαού μας, σφόδρα προσβλήθηκαν. Ενας άρχοντας, της οικογενείας των Λαγιδών, επιδίωξε να τους γοητεύσει υποσχόμενος σωτήριες γιορτές κι επευφημίες. Τον άκουσαν προσεκτικά «μ΄ όλο που βέβαια ήξευραν τι άξιζαν αυτά, τι κούφια λόγια ήσανε αυτές η βασιλείες».**
Ντροπή. Αισχύνη.
Το δράμα της χώρας δεν κρύβεται, είναι προφανές, εντείνεται, καθολικοποιείται. Η πολιτική -όπως ασκείται κι όταν ασκείται- ανήμπορη, αδιέξοδη, αναποτελεσματική, μεγεθύνει την πολύπλευρη κρίση, τη βαθαίνει, την οδηγεί στα όρια της πλήρους κατάρρευσης, της κατακρήμνισης. Οι λαοί δεν εκβιάζονται, δε λοβοτομούνται κι αλίμονο σε κείνους που τους «διδάσκουν» ωρίμανση, εξευρωπαϊσμό κι αυτοσυγκράτηση υπό τις αλαζονικές κινήσεις δακτύλων και στόμφων.
Καμιά πολιτική δε θα επιβιώσει απέναντι σε εξοργισμένους, απαξιωμένους και πανικοβλημένους πολίτες. Κι αυτό μπορεί να αποβεί καταστροφικό για την πορεία της χώρας αλλά κι αυτής ακόμη της δημοκρατίας.
Ομως, οι πατρίδες δε χάνονται, δεν ευτελίζονται. Χάνονται κι ευτελίζονται μόνον «οι μικροί θεοί τους,… γιατί άκουσαν μια απαίσια βοή, θανάσιμη βοή, τη σκάλα ν' ανεβαίνει… γιατί κατάλαβαν τι είδος βοή είναι τούτη, τάνοιωσαν πια τα βήματα των Εριννύων».***
**Κ.Π.Καβάφης, Αλεξανδρινοί Βασιλείς,1912
***Τα βήματα,1909
Δημοσιεύτηκε: Τετάρτη, 21 Σεπτεμβρίου 2011 | ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ
Τους πρέπουν κείμενα σιωπής (και τιμής). Σιωπής της αξιοπρέπειας, της ψυχραιμίας, της περηφάνιας, των σύννεφων πριν την καταιγίδα. Το γνωρίζουν άλλωστε. Οταν αυτοί σωπαίνουν, κλείνουν μέσα τους δυνάμεις αστείρευτες, πολλαπλάσιες, νικηφόρες. Το σιωπητήριό τους κοχλασμός πριν το εγερτήριο. Αυτοί. Οι απλοί άνθρωποι του λαού μας που καταλαβαίνουν καλά. Εχουν ένστικτο, έχουν καθαρό μυαλό και χέρια, έχουν επίγνωση του αύριο. Και, προ- πάντων, γήινα, ταπεινά και προβλέψιμα όνειρα.
Τώρα πια νιώθουν έντονα την κομμένη ανάσα του ηθικού «θανάτου» και σαν θαρραλέοι παίρνουν τη μεγάλη απόφαση να μετρηθούνε, όχι σε δρόμους και σε πλατείες, μα σε συνειδήσεις, σε ψυχισμούς. Γι' αυτούς δε χρειάζονται μάγοι, χαρτορίχτρες, καφετζούδες, χειρομάντεις κ.λπ. - μελλοντολόγοι.
Ηδη στο βλέμμα τους διακρίνεις τη θλίψη του εμπαιγμού, την οδύνη του αδιεξόδου, καμιά φορά το κενό της κατάθλιψης των ιδεών. Κάτι σαν να τους πρόδωσε τραγουδιστά, χωρίς λυγμό και δάκρυ. Πάρ' το στεφάνι τους, πάρ' το γεράνι τους, στη «Δραπετσώνα» πια δεν έχουνε ζωή.
Εσχάτως, μετά τα τόσα ψέματα, χάνοντας την υπομονή τους, αυτοί οι ευγενείς απλοί άνθρωποι του λαού μας, σφόδρα προσβλήθηκαν. Ενας άρχοντας, της οικογενείας των Λαγιδών, επιδίωξε να τους γοητεύσει υποσχόμενος σωτήριες γιορτές κι επευφημίες. Τον άκουσαν προσεκτικά «μ΄ όλο που βέβαια ήξευραν τι άξιζαν αυτά, τι κούφια λόγια ήσανε αυτές η βασιλείες».**
Ντροπή. Αισχύνη.
Το δράμα της χώρας δεν κρύβεται, είναι προφανές, εντείνεται, καθολικοποιείται. Η πολιτική -όπως ασκείται κι όταν ασκείται- ανήμπορη, αδιέξοδη, αναποτελεσματική, μεγεθύνει την πολύπλευρη κρίση, τη βαθαίνει, την οδηγεί στα όρια της πλήρους κατάρρευσης, της κατακρήμνισης. Οι λαοί δεν εκβιάζονται, δε λοβοτομούνται κι αλίμονο σε κείνους που τους «διδάσκουν» ωρίμανση, εξευρωπαϊσμό κι αυτοσυγκράτηση υπό τις αλαζονικές κινήσεις δακτύλων και στόμφων.
Καμιά πολιτική δε θα επιβιώσει απέναντι σε εξοργισμένους, απαξιωμένους και πανικοβλημένους πολίτες. Κι αυτό μπορεί να αποβεί καταστροφικό για την πορεία της χώρας αλλά κι αυτής ακόμη της δημοκρατίας.
Ομως, οι πατρίδες δε χάνονται, δεν ευτελίζονται. Χάνονται κι ευτελίζονται μόνον «οι μικροί θεοί τους,… γιατί άκουσαν μια απαίσια βοή, θανάσιμη βοή, τη σκάλα ν' ανεβαίνει… γιατί κατάλαβαν τι είδος βοή είναι τούτη, τάνοιωσαν πια τα βήματα των Εριννύων».***
**Κ.Π.Καβάφης, Αλεξανδρινοί Βασιλείς,1912
***Τα βήματα,1909
Δημοσιεύτηκε: Τετάρτη, 21 Σεπτεμβρίου 2011 | ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου