Η μυθοπλασία αποτελεί την -καθ' ημάς και όχι μόνον- «άλλη πλευρά» της πολιτικής. Πρόκειται για ισχυρή σύμφυση όσων (πολιτικών) αρνούνται πως «ο βασιλιάς είναι γυμνός». Κι ας ισχύει, σχεδόν πάντοτε, ως το «φύλλο συκής» τους. Κάπως έτσι εξηγείται ο μύθος της ΔΕΘ, όπου -κατά τους συμβατικούς της ελληνικής δημοσιολογίας- «για λίγες μέρες στη Θεσσαλονίκη χτυπά η καρδιά της χώρας»!
Ο μύθος εξετράφη από τη μεταπολίτευση και δώθε (που η πολιτική της τάξη εναγωνίως αναζητούσε «εθνικές αφηγήσεις» ενισχυτικές του μεγέθους της και αποκαλυπτικές της ένδειάς της), έλαβε τα χαρακτηριστικά ενός προκλητικού «daybreak» στην κατ' ευφημισμόν ερωτική «συμπρωτεύουσα» (άλλος απατηλός μύθος) και κατέληξε να γεμίζει με κρατικά και ιδιωτικο - κρατικοδίαιτα στελέχη επιδοτούμενων επιχειρήσεων, ξενοδοχεία - σκυλάδικα και χασαπο - ψαρο - ταβέρνες. Εκεί περιέφεραν τα αλαζονικά, εξουσιαστικά σαρκία τους ως ντεκόρ στην εκάστοτε πρωθυπουργική κουστωδία και στα αμφιβόλου αισθητικής και χρησιμότητας περίπτερα, πληρωτέα από τον Ελληνα φορολογούμενο.
Η πόλη, στερημένη ταυτότητας, στόχων και ηγεσιών (οι ταγοί της μόνιμα αλληθωρίζουν «προς κέντρα»), βολευόταν να επαίρεται ως «νταρντάνα επαρχιώτισσα» και να σεμνύνεται γιατί εκσυγχρόνισε το μεγάλο πανηγύρι της (ξέρετε, αυτό του '60, μαύρη μπίρα - γύρος του θανάτου - βεγγαλικά, κ.λπ.) σε «έκθεση», αντί των τετριμμένων ζωοπανηγύρεων Αγίου Μάμα και Αιγινίου (απλώς υποκαθιστώντας τα ζώα με αυτοκίνητα). Μέσα σε τούτο τον ορυμαγδό -εσχάτως διανθισμένο από τις γνωστές «ταξικές δυνάμεις» των σε πλήρη ανυποληψία συνδικαλιστών που διαδηλώνουν αμυνόμενες «γραμμών Μαζινό»- οι μη αντιπροσωπευόμενοι πολίτες βρίσκονται μακριά. Οι μικροαστοί στα «εξοχικά», οι προλετάριοι στο μεροκάματο, οι άνεργοι στην απόγνωση.
Θα ακουστεί, λοιπόν, η κρίσιμη αλήθεια της χώρας (εθνικόν το αληθές) ή το γαϊτανάκι της ΔΕΘ ξανά «καλά κρατεί»; Οι εξαγγελίες περί λιτής κυβερνητικής παρουσίας θα 'ναι ειλικρινείς ή πομπώδεις;
Ο πρωθυπουργός μάς έρχεται όπως κάθε πρωθυπουργός, με μόνη αλλαγή τον... Διονύση Μπουτάρη στη θέση του... Πανίκα Παπαγεωργόπουλου, ή μετατρέπει το εθνικό ακροατήριο σε πρωτοπορία, χωρίς μεταφορά του τρόπου έκφρασης ενός μόνο ρητορικού ηρωισμού;
Κι ο Γκράμσι, θα με ρωτήσετε, τι σχέση έχει;
Ομολογώ, καμία, μπήκε μόνο για τη διάκριση της πολιτικής της αλήθειας απέναντι στην πολιτική της απόκρυψης (Τετράδια της Φυλακής): «…είναι ουσιαστικό στην πολιτική τέχνη το ψέμα, η ικανότητα να κρύβουμε πονηρά τις πραγματικές μας γνώμες, τους αληθινούς μας στόχους, η ικανότητα να κάνουμε τους άλλους να πιστεύουν το αντίθετο από αυτό που πραγματικά θέλουμε;».
Δημοσιεύτηκε: Τετάρτη, 7 Σεπτεμβρίου 2011 | ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ
Ο μύθος εξετράφη από τη μεταπολίτευση και δώθε (που η πολιτική της τάξη εναγωνίως αναζητούσε «εθνικές αφηγήσεις» ενισχυτικές του μεγέθους της και αποκαλυπτικές της ένδειάς της), έλαβε τα χαρακτηριστικά ενός προκλητικού «daybreak» στην κατ' ευφημισμόν ερωτική «συμπρωτεύουσα» (άλλος απατηλός μύθος) και κατέληξε να γεμίζει με κρατικά και ιδιωτικο - κρατικοδίαιτα στελέχη επιδοτούμενων επιχειρήσεων, ξενοδοχεία - σκυλάδικα και χασαπο - ψαρο - ταβέρνες. Εκεί περιέφεραν τα αλαζονικά, εξουσιαστικά σαρκία τους ως ντεκόρ στην εκάστοτε πρωθυπουργική κουστωδία και στα αμφιβόλου αισθητικής και χρησιμότητας περίπτερα, πληρωτέα από τον Ελληνα φορολογούμενο.
Η πόλη, στερημένη ταυτότητας, στόχων και ηγεσιών (οι ταγοί της μόνιμα αλληθωρίζουν «προς κέντρα»), βολευόταν να επαίρεται ως «νταρντάνα επαρχιώτισσα» και να σεμνύνεται γιατί εκσυγχρόνισε το μεγάλο πανηγύρι της (ξέρετε, αυτό του '60, μαύρη μπίρα - γύρος του θανάτου - βεγγαλικά, κ.λπ.) σε «έκθεση», αντί των τετριμμένων ζωοπανηγύρεων Αγίου Μάμα και Αιγινίου (απλώς υποκαθιστώντας τα ζώα με αυτοκίνητα). Μέσα σε τούτο τον ορυμαγδό -εσχάτως διανθισμένο από τις γνωστές «ταξικές δυνάμεις» των σε πλήρη ανυποληψία συνδικαλιστών που διαδηλώνουν αμυνόμενες «γραμμών Μαζινό»- οι μη αντιπροσωπευόμενοι πολίτες βρίσκονται μακριά. Οι μικροαστοί στα «εξοχικά», οι προλετάριοι στο μεροκάματο, οι άνεργοι στην απόγνωση.
Θα ακουστεί, λοιπόν, η κρίσιμη αλήθεια της χώρας (εθνικόν το αληθές) ή το γαϊτανάκι της ΔΕΘ ξανά «καλά κρατεί»; Οι εξαγγελίες περί λιτής κυβερνητικής παρουσίας θα 'ναι ειλικρινείς ή πομπώδεις;
Ο πρωθυπουργός μάς έρχεται όπως κάθε πρωθυπουργός, με μόνη αλλαγή τον... Διονύση Μπουτάρη στη θέση του... Πανίκα Παπαγεωργόπουλου, ή μετατρέπει το εθνικό ακροατήριο σε πρωτοπορία, χωρίς μεταφορά του τρόπου έκφρασης ενός μόνο ρητορικού ηρωισμού;
Κι ο Γκράμσι, θα με ρωτήσετε, τι σχέση έχει;
Ομολογώ, καμία, μπήκε μόνο για τη διάκριση της πολιτικής της αλήθειας απέναντι στην πολιτική της απόκρυψης (Τετράδια της Φυλακής): «…είναι ουσιαστικό στην πολιτική τέχνη το ψέμα, η ικανότητα να κρύβουμε πονηρά τις πραγματικές μας γνώμες, τους αληθινούς μας στόχους, η ικανότητα να κάνουμε τους άλλους να πιστεύουν το αντίθετο από αυτό που πραγματικά θέλουμε;».
Δημοσιεύτηκε: Τετάρτη, 7 Σεπτεμβρίου 2011 | ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου